Fran's fucking mooie leven!

Ik was bijna 30 en ging nadenken over het leven. Mijn leven. Heel gek is dit niet want dat hoort ook gewoon bij het getal 30. Je gaat dan reflecteren wat je allemaal al gedaan en bereikt heb in je leven. En ben je blij waar je staat? Conclusie: ik was best tevreden waar ik stond in het leven: van een extreem verlegen meisje zonder middelbareschooldiploma was ik uitgegroeid naar een sociale sterke hardwerkende vrouw. Voor mijn werk moest ik namelijk non-stop met klanten praten omdat ik het kappersvak was ingegaan, ik gaf zelfs meerdere kniplessen en leiding aan mijn collega's! Naast mijn drukke werkleven had ik ook een druk sociaal leven. Ik ging vaak naar de bios, uit eten, drankjes doen met vriendinnen en tussendoor soms naar een feestje. Ook was ik geregeld aan het daten. Ik had echt wel een druk en leuk leven. Familie was ik in die tijd nog niet echt heel veel mee bezig. 

Toch voelde ik hoe meer die 30 naderde dat er dingen moesten veranderen. Wilde ik wel nog zo veel werken en wilde ik nog wel dit werk doen? Moet ik niet iemand vinden om mee te settelen? Wil ik geen kinderen in de komende jaren? Ik besloot een paar maanden voor mijn 30e impulsief om in mijn eentje 2 maanden te gaan backpacken door Azië en Australië. Ik voelde dat ik dit moest doen om na te kunnen denken en te ontdekken wat ik verder wilde in het leven. En wat was dit eng! Helemaal naar de andere kant van de wereld voor 2 maanden in je eentje. Maar het was de mooiste reis en ervaring uit mijn leven. Mijn ouders sloten de laatste 2 weken aan in Azië en dat maakte de reis nog meer bijzonder. 

Eenmaal terug in Nederland moest ik wel weer wennen aan het normale leven. Niet lang daarna was ik opeens vaak ziek in korte periodes achter elkaar. Ik was ook extreem moe. Ik voelde toen meteen al dat er iets niet goed zat. Op een dag kreeg ik een extreme hoofdpijn die nooit meer wegging en met de dag erger werd. Dagen, weken, maanden vlogen voorbij. Mijn leven was onleefbaar geworden. Ik trok bij mijn ouders in, werkte halve dagen en lag voor de rest de hele dag in bed. Uiteindelijk werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Via een oogonderzoek en MRI-scan kwam daar die diagnose: u heeft een hersentumor, wat uiteindelijk een Glioblastoom bleek te zijn. De woorden: 'je word niet meer beter' vergeet ik nooit meer. Mijn eerste vragen waren: wanneer kan ik weer werken? En wanneer kan ik op vakantie? Wat de neurochirurg heel bizar vond. Maar dat waren mijn passies: werk en reizen. De maanden daarna gingen aan mij voorbij als een film. Ik zat echt in een super heftige rollercoaster aan emoties. Zo bang dat ik een epileptische aanval kreeg als ik alleen zou zijn en bang om snel dood te gaan. Daarom bleef ik een paar maanden bij mijn ouders wonen na mijn hersenoperatie, chemo's en bestralingen. 

Todat er een keerpunt kwam en ik het introductie filmpje zag van Jeroen van het vorige seizoen van OML. Hoe hij met dezelfde diagnose omging gaf mij de inspiratie om weer te gaan genieten van het leven en niet constant in angst te leven. Ik ging weer op mezelf wonen en pakte stukje bij stukje weer mijn leven op waardoor ik weer volop kon genieten op de goede dagen. Uiteindelijk heb ik mezelf opgegeven voor het programma om hopelijk hetzelfde te kunnen betekenen voor iemand anders. Het verschil tussen voordat ik ziek werd en mijn leven nu is dat ik juist heel veel met familie en vriendinnen ben. Ik duizendmaal meer geniet van het leven en elke dag die ik weer krijg extra waardeer. Ik kijk nu naar de dingen die ik heb in plaats van andersom. Dat ik aangeef dat ik mijn dood accepteer omdat ik een mooi leven heb gehad betekent niet dat ik nu wil gaan. Ik had graag nog veel meer willen doen en halen uit het leven. Maar ik kan ook heel tevreden terugkijken op een fucking mooi leven die ik tot nu toe wel al heb gehad!