Februari 2012

Ik heb er een abonnement op. Niet op de Linda (die koop ik als ik in een thee met chocola bui ben). Maar op het ziekenhuis. Vanaf kerst is het raak. Ik ben de tel ook zo langzamerhand kwijtgeraakt.

Kiezen tussen twee kwaden
22 februari 2012

... En iedere keer presteer ik het om in het ziekenhuis te komen in het holst van de nacht. Ik kan je vertellen dat dat niet handig is. Omdat je net op een tijdstip komt dat er weinig personeel is of dat de overdracht plaatsvindt tussen twee diensten en jij als patient dus tussen de wal en het schip valt. Gevolg: uren wachten met helse pijnen.
Zo langzamerhand ben ik die opnames wel zat. En dus heb ik vorige week na een weekendje Schier met kruidenbitter op de ijsschotsen besloten dat ik stop met de chemokuur. Mijn darmen lijken steeds meer van slag te raken van de kuur waardoor ik en vaker in het ziekenhuis lig en mijn kwaliteit van leven afneemt. En dat laatste wil ik niet. Ik wil juist zo maximaal mogelijk leven. Maar ja, stoppen met de kuur geeft wel het gevoel van opgeven... Wat als ik nog wel verder zou gaan? Zou dat in effect nog uitmaken? Ik denk het niet en ik zal het ook nooit weten. Al zou ik dan een maand korter leven, dan heb ik in ieder geval nog wel maximaal geleefd en daar gaat het om. Mijn oncoloog kon zich hier helemaal in vinden. Al weet ik niet of zijn tegenargumenten mijn beslissing zouden veranderen. Maar ik had nog niet mijn beslissing genomen of ik lag alweer in het ziekenhuis. En nu? Nu wordt een medicijn gebruikt die de werking van mijn darmen ondersteunen in de hoop dat ik minder vaak moet worden opgenomen. En dus kan genieten van mijn leven. Dat geeft moed! En dus hoop ik morgen weer naar huis te gaan om maximaal te genieten. Koop ik lekker de Linda en ga ik met een kop thee en chocola op de bank zitten met mijn hondje aan mijn voeten en katten aan mijn zij.

Het weer: over ijsbrekers en kruidenbitter
15 februari 2012

Er is geen onderwerp waar meer over wordt gepraat dan het weer. Nou ja, voetbal misschien, zoals de ordinaire ruzies binnen Ajax. Maar zeg nou zelf, daar is toch niemand meer in geïnteresseerd.
Het weer heeft een zekere fascinatie en werkt als een soort barometer. Maar dan die van je humeur. Als je je gordijnen opendoet in de ochtend, is het eerste wat je ziet het weer. Het regent, de zon schijnt, het is grijs of de ruiten zijn bevroren. Onmiddellijk vraag je je af of het zo zal blijven. Of je je er wel goed op hebt gekleed. Je wordt meteen blij, chagrijnig of net zo somber als het buiten oogt. Zo ook vorige week.
Nederland was in de ban van het weer. Een koudegolf. Sneeuwalarm. Eerst een dik pak sneeuw en daarna alleen maar temperaturen ver onder het vriespunt (en dat terwijl het deze week 20 graden verschil is met vorige week...). Dat zou wel eens een Elfstedentocht kunnen opleveren. En dus werden de schaatsen en masse uit het vet gehaald, werden overal experts vandaan getoverd die iets zinnigs zouden kunnen zeggen over de dikte en dus de geschiktheid van het ijs en was er nergens meer snert of een rookworst te vinden. Maar helaas, ondanks het harde vriezen, bleek het niet genoeg voor de tocht der tochten. Teleurgesteld nam ieder zijn verlies, maar dat mocht de ijspret niet drukken. Diverse tourtochten werden onder barre omstandigheden gehouden, zelfs de 'bekende' Keizerrace werd uit de oude doos gehaald. En ik? Ik had een weekend naar Schiermonnikoog geboekt (tijdens het boeken natuurlijk nooit kunnen denken dat het weleens '11 steden - weer' zou kunnen zijn). Het begon al ergens halverwege de week toen bekend werd dat de vaartijden van de veerboot aangepast waren. Jawel, nog maar twee keer van de vaste wal naar het eiland. Om precies te zijn om 6.30 en om 9.30 uur. Nou, dat ging ik natuurlijk niet doen. Bovendien waren mijn ouders ook van de partij en om hen op een onchristelijk tijdstip te laten vertrekken, kan ik een gepensioneerd stel natuurlijk niet aandoen. En dus een dag van tevoren al een hotel in Groningen opgezocht. In de krant had ik al wat gelezen over ijsbrekers op de Waddenzee, dus dat beloofde een avontuur te worden. En inderdaad toen we vorige week vrijdag bij de boot kwamen bleek de haven een al ijsschots te zijn. Net als de Waddenzee. Een spectaculair gezicht. Op de boot bleken we niet de enigen te zijn die ons hadden verheugd op een weekendje Schier. De boot was afgeladen. Misschien omdat het de laatste van de dag zou kunnen zijn? Met ijsbreker baande de boot zich een weg door de ijsschotsen en met enige hulp van een duwboot konden we de haven van Schier in komen. Het weekend brachten we door op traditionele Schierse kneuterige wijze. Wandelen en dollen met hond, fietsen naar de Marlijn, een neut bij Van der Werf en borrelen bij de open haard. Met op zondag als hoogtepunt de welbekende Schier Schnapps Safari. Een duin/strandwandeling in de vrieskou met kruidenbittertje als warmhoudertje voor onderweg. En zo werd bij iedere mijlpaal het glas met elkaar geheven. Niets mis met een beetje vrieskou! En waar je al niet gelukkig van kan worden! Maandag met dezelfde ijsbreker terug naar de wal. Uiteraard wilden we ons nog even voorbereiden op mogelijke verkeerstoestanden. En wat denk je? Nederland in rep en roer. Weer groot weeralarm. Maar nu vanwege de ingezette dooi, de regen en de ijzel. Gatver, ik was net zo gewend aan de kou en begreep eindelijk waarom die Russen het nooit koud hebben bij zulke barre temperaturen en ook nog blij en gelukkig kunnen zijn. Geef mij dan maar die kou. Beter dan die regen en die sombere luchten. Het werkt alleen maar averechts op je humeur. Of ik zou natuurlijk een Blue Curaçao Tour kunnen doen. Gaat vanzelf de zon schijnen!