Een zware domper

Vannacht niet kunnen slapen. Na anderhalve week moet ik nog steeds wennen aan alle scherpe bochten en vrije vallen tijdens deze rollercoaster.

Onderweg zijn er nog altijd veel vragen die door mijn hoofd spoken; het ‘waarom’ en ‘hoezo ik’, en: hoe komt het dat er in mijn lichaam ineens kortsluiting heeft plaatsgevonden?

[medische noot van Dr. Eddie: een belangrijke oorzaak voor het ontstaan van een longtumor is blootstelling aan schadelijke stoffen bijv. sigarettenrook. Die schadelijke stoffen kunnen prikkels veroorzaken waardoor veranderingen in het genetische materiaal van de cel kunnen ontstaan. In andere gevallen kunnen processen in het lichaam zelf ervoor zorgen dat cellen blijven groeien. Bijvoorbeeld door een afwijking in de EGF-receptor. Ik ben getest of ik deze EGFR-mutatie heb omdat hiervoor een zeer effectieve doelgerichte therapie voor bestaat (EGFR-TKI) die de k-cellen kan vernietigen.]

Vandaag belde mijn arts in het Spaarne en heb ik te horen gekregen dat ik niet in aanmerking kom voor de EGFR-TKI therapie. Ik kon alleen even ‘kut’ uitbrengen. Een zware domper! De arts baalde ook. Ik heb toegeleefd naar deze uitslag en je kunt je voorstellen hoe teleurgesteld ik wel niet ben. Deze ‘joker’ had mij gevoelsmatig veel ruimte en feitelijk ook meer tijd kunnen geven, maar dat is mij nog even niet gegund. Hoeveel slecht nieuws kun je in anderhalve week krijgen en verwerken...

Als ik straks in bed lig, denk ik ook aan mijn korte bezoek aan het strand vandaag en vooral de kalme grijze zee die ik zag. Maar niets is zo veranderlijk als het weer aan zee. Morgen ga ik er met frisse moed tegenaan. Op zoek naar een nieuwe troef die mij gaat helpen. Ik ga er een vinden, het moet.

Liefs,
Dr. Eddie