Een ODE aan mijn geweldige man en ouders

Het klinkt misschien logisch, dat de mensen die zoveel van jou houden alles, maar dan ook alles voor jou doen. Maar toch vind ik het niet vanzelfsprekend. Niet iedereen is gezegend met zoveel hulp, geduld en vooral veel liefde.

Nog niet heel lang geleden kreeg ik dit bericht van mijn vader (en moeder): "Alles tot in de puntjes geregeld voor je laatste levensfase op de wereld. Zelfs bijna een nieuwe vriendin voor Erik uitgezocht. Maar dan neemt deze levensfase een pauze. Een pauze waar je gedachten nu even geen raad mee weten. Ik hoop dat je met hulp van buitenaf (...), of een zeer dicht bijstaande vriend of vriendin, en zelfhulp met meditatie en rust, weer een opening kan vinden (...) die weer de twinkeling in je ogen terug brengt. Onze hulp is vanzelfsprekend. Dit heeft wellicht tijd nodig, maar we wachten heel geduldig af."

Hoe trots ben ik, wanneer ik zo'n liefdevol bericht krijg! Trots omdat zij, en vooral ook Erik, zoveel geduld opbrengen. Geleidelijk ben ik de oude Eveline los aan het laten. Het loslaten van alle (schijn)zekerheden, het loslaten van de energieke, krachtige, jeugdige Eveline, het loslaten van die bepaalde veroverde plek in de maatschappij. Maar ik besef langzaam dat deze aspecten niet langer bepalend zijn voor wie ik ben. Het terugkomen bij je essentiële zelf, gaat niet gepaard zonder offers of uitdagingen. Ik kan niet anders zeggen dat deze tijden, By Far, de zwaarste zijn. En dan ben ik al vier jaar ziek.

En degenen die het dichts bij me staan, moeten ook (deels) hierin mee kunnen gaan, met die stroming mee varen waar ik me in bevind; zij zien en ervaren (nieuwe) kanten en terugkerende (veelal sombere of duistere) emoties, die zelfs voor mij volledig nieuw zijn. "Maar alles is goed zoals het is, wij blijven evenveel van jou houden." Wanneer je in zwaar weer verkeerd, dan is het onbeschrijflijk mooi als je zulke prachtige mensen achter je hebt staan.

En daarom wil ik een ODE uitbrengen aan al mijn dierbaren voor hun onvoorwaardelijke liefde en steun, maar ook aan alle andere geweldige partners/ouders/kinderen/vrienden van mensen die ernstig ziek zijn. Zonder jullie, onze rots in de branding, zouden wij wellicht sneller verdrinken. Bedankt voor het uitgooien van die reddingsboei. En voor het mee zwemmen.

PS. Tegenwoordig bestaat er voor iedere 'scheet' een dag; de dag van de bouw, van de secretaresses, van de mantelzorg, van de duurzaamheid, van de dialoog, van de stilte, van de chemie, van de broers/zussen...en ga zo maar door. Fantastisch natuurlijk, maar dan vind ik dat wij er best eentje aan toe kunnen voegen: liefdevolle-dierbaren-van (ernstig) zieke-mensen-dag.