Een ernstig treurig huigje

Na ruim twee weken een overheerlijke en een bijna beschamende luie vakantie in Thailand met mijn moeder en Tilly te hebben gehad en waarbij ik vertroeteld, door en door verwend en zo goed verzorgd werd zoals eigenlijk alleen verpleegkundigen die hun werk als roeping zien dit kunnen (of zoals alleen prinsesjes zo'n behandeling krijgen), heb ik tijdens onze zware terugreis met Finnair (waarbij we veel te weinig (been)ruimte hadden om ook maar een beetje te kunnen spreken van comfort, en het eten waarschijnlijk in (Nederlandse) gevangenissen nog beter te pruimen is), een zware keelontsteking onderweg mee naar huis genomen. Als extra souvenir als aandenken voor mezelf. En hier baal ik behoorlijk van, want ik had de hereniging met mijn grote geliefde anders voorgesteld: twee dagen lang onszelf opsluiten en alleen maar fijne dingen doen... Dat onszelf opsluiten is gelukt, maar alleen maar fijne dingen doen niet zo...

Twee weken lang zonder hem is voor mij lang, ook al heb ik vorig jaar zoveel reizen gemaakt zonder Erik. En vrijwel al die tijd in Thailand is het goed gegaan. Ja, ik was veel moe, zeker nadat wij waren aangekomen op het prachtige doch zeer toeristische eiland Koh Samui. En halverwege de vakantie heb ik bijna twee dagen lang alleen de binnenkant van ons gelukkig prachtige en grote kamer gezien, met heel soms een uitstapje naar het balkon met uitzicht op een soort van mini-jungle, met daarachter de zee. Gelukkig zeker niet verkeerd, maar wat heb ik mij beroerd gevoeld. Veel pijn, last van die bekende paniekaanvalverschijnselen en vooral heel depressief. Die mist in mijn hoofd is dan zo ernstig dat ik op dat moment niet kan verwoorden wat ik precies voel. Het gaat dan gewoon heel slecht met me. Punt. In bed liggen en veel slapen lijken dan de enige remedie.

Gelukkig ben ik wel bekend hiermee, aangezien zulke dagen tegenwoordig ongeveer eens in de week een vast verschijnsel zijn. Zo ook in Thailand. Een weelderige omgeving met tropische temperaturen kan daar geen verschil in maken. Het ontstaat gewoon, in de ochtend voel ik de bui al aankomen. Daar is niks aan te doen, het is een kwestie van uitzitten, wetende dat het over één of twee dagen wel weer over gaat. Maar goed, deze twee dagen vergeet ik snel weer, want alle andere dagen zijn wél goed gegaan. Met trots klom ik als een jeugdig vitaal persoontje de trap op van de boot uit het water waar ik kleine twee uurtjes had gesnorkeld. En een dagje volgepland met excursies ging ook prima; Tilly stond er keer op keer van te kijken hoe goed het soms met mij ging. Dat klopt, en dat maakt het voor mij verraderlijk. Ik word dan weer enthousiast en voor ik het weet is het alweer te laat...

Maar Thailand was dus heerlijk, en de combinatie om met drie personen te gaan bleek een juiste keuze te zijn. We konden veel samen delen: ontelbaar veel Mojito's, luieren op perfect gevormde ligbedjes met een e-reader waar veel te veel boeken op staan, genieten van het heerlijke Thaise eten en de vriendelijkheid van de eilandbewoners. Ja, dat ging uitstekend samen. En op de momenten dat ik moe was of behoefte had aan persoonlijke ruimte waren de dames aan elkaar gewaagd: marktjes afstruinen en samen uiteten gaan. Ik kon dan even alleen zijn; een beetje schrijven, lezen, mediteren of met Erik kletsen.

En nu ben ik drie dagen thuis en ik voel me toch ellendig. Ik baal, ik huil. Een keelontsteking kan natuurlijk iedereen overkomen. No big deal, maar soms lijkt het alleen mij te treffen en dan ben ik het beu. Erik ontpopt zich dan weer moeiteloos als verzorger: voortdurend zorgt hij voor kamilletheetjes, ijswater, raketjes, yoghurt met fruit. En dan voel ik me zo dankbaar, maar ook schuldig. Want ik had een heerlijk weekend met z'n tweetjes hem ook zo gegund. Op sommige dagen, vooral deze dagen, vind ik dat hij meer verdiend, of beter verdiend.

Op dat vlak begint mijn zelfverzekerdheid scheuren te vertonen. Heel soms heb ik het gevoel dat het 'gemakkelijker' was geweest, voor hem en voor mij, als ik was doodgegaan. Ik rekende daar wel op. Erik zou uiteindelijk een tweede hoofdstuk krijgen, met een nieuwe liefde in zijn leven. Ik ben daar altijd van overtuigd geweest, want iemand die zoveel liefde kan geven, krijgt ook weer een nieuwe geliefde. Een nieuwe vrouw die hem niet zo zou beperken, die niet zo afhankelijk van hem zou zijn, die hem kinderen zou kunnen geven, kan werken zoals de meesten van ons dit 'gewoon' kunnen. Ik wil ook voor hem kunnen zorgen, maar op vele vlakken is dit niet meer mogelijk. Ik word onzeker als ik aan de toekomst denk.

Stel ik leef nog vijf jaar, of misschien nog 10 jaar. Hoe gaan we dit met z'n tweetjes aanpakken? Ook voel ik de laatste maanden soms een voor mij vreemde emotie, namelijk jaloezie. Jaloezie kan voortkomen uit onzekerheid (check), afhankelijkheid van je partner (check) en ongelijkheid in je relatie omdat je het gevoel hebt dat je niet goed genoeg bent voor je partner (check). Aiiiiii, confronterend. Dit moet ik dus aangaan, dit is mijn emotie. Erik vindt overigens dat ik mij nergens druk om hoef te maken, en zijn liefde bewijst dat. Dat sterkt mij, maar het is ongelooflijk wat een ernstig-dieprood met witte vlekken-ontstoken-huigje al niet kan veroorzaken...