Jaaroverzicht: alle hoogtepunten en dieptepunten

Je kunt geen krant openslaan of er is tegen deze tijd van het jaar altijd wel een jaaroverzicht te vinden met de meest schokkende, grappigste, mooiste gebeurtenissen van het afgelopen jaar.

Op mijn weblog kan ik natuurlijk niet achterblijven om nog eens dit jaar de revue te laten passeren. Eens kijken. Meest schokkend? Niet zo moeilijk. De exacte datum weet ik nog: 19 mei. De datum waarop mijn wereld stil bleef staan en mijn leven daarna nooit meer hetzelfde zou zijn. De dag dat mij verteld werd dat ik kanker had. En dan ook nog een vorm met een slechte prognose. Een dag die me altijd bij zal blijven net als de maanden erna. Maanden waarin ik keihard vocht om me er niet onder te laten krijgen. Ik verzamelde het beste team aan artsen om me heen, ik regelde een fysiotherapeut, ik zocht begeleiding op van een psycholoog en ik liet me omringen door mijn lief, familie en vrienden. Ik zou wel bewijzen dat ik zou behoren tot die 30% die wel die vijf jaar haalt. De maanden die volgden stonden dus ook in het teken van zoveel mogelijk een normaal leven leiden. Werken kon ik niet. Maar ik kon er wel op uit trekken. Koffie drinken bij vriendinnen, de stad in, boodschappen doen en weekendjes weg met Lukas. Een van de hoogtepunten was ons reisje naar Frankrijk alwaar we in het Loire dal onze vrienden Eugenie & Enno ontmoetten. Een ander hoogtepunt was het geven van een feestje tussen de chemokuren door. Nog steeds omdat ik 35 ben geworden dit jaar en natuurlijk vanwege mijn afstuderen en ons nieuwe huis. Je zou bijna vergeten dat dit ook zeer belangrijke momenten waren in dit afgelopen jaar. En dan natuurlijk nog het huwelijk van mijn broer, maar ook de sushiworkshop met vriendinnen. En Kerst met familie om niet te vergeten.

Het absolute dieptepunt van dit jaar was de dag dat ik er de brui aan wilde geven. Ik kon niet meer. Ze hadden me al 2 keer geopereerd. Ik had mijn strijd gestreden, ik was moe en kon het niet meer opbrengen om mijn strijdmacht aan te sturen. Ik wilde alleen maar rust en stilte. De dood was dichtbij en lokte. Het voelde goed en het was zo verleidelijk. Maar gelukkig was mijn strijdmacht niet moegestreden en hielden ze vol. En bleek ik wederom in staat om de draad weer op te pakken. Weliswaar niet zo fit als anders maar iedere dag was er weer een en iedere dag ging het beter. Het strijden tegen kanker is inmiddels omgeslagen in een gevecht met mezelf. Had ik voor 19 mei een toekomstperspectief. Nu is dat compleet anders. Ik moet werken aan een nieuw of ander toekomstperspectief. De lef ontwikkelen om weer te durven denken aan een toekomst en de lef ontwikkelen om weer te durven dromen. 2010 wordt dus een enorme uitdaging. Maar die uitdaging ga ik graag aan!

Voor nu wil ik iedereen bedanken voor alle steun, liefde, medeleven, vele kaartjes, bloemen, boeken en andere snuisterijen om mij en Lukas door deze moeilijke periode heen te slepen. Het heeft ons heel erg goed gedaan en de kracht gegeven om ervoor te gaan. Dank! Heel veel geluk, liefde en gezondheid voor het nieuwe jaar gewenst!


Een spannende week
27 december 2009
Afgelopen week was het spannend of ik Kerst wel zou kunnen vieren zoals we ons hadden voorgenomen. De bijwerkingen van de kuur liepen namelijk wat anders dan we hadden gedacht. Voelde ik me vorige week zondag nog goed en heb ik zelfs samen met Lukas een sneeuwpop gemaakt in de verse kuitlengte sneeuw. Maandag was daarentegen een rotdag. Toen de koude rillingen door m'n lijf gingen had ik al een donkerbruin vermoeden dat het wel eens een ziekenhuisdagje kon worden.... En ja hoor, niet veel later steeg het kwik naar 38.9 en belde ik dus maar met het ziekenhuis. Omdat ik geen milt meer heb is het extra opletten. Het leek de dokter verstandiger om naar het ziekenhuis te komen. Ik vertelde haar dat dat nogal moeilijk ging aangezien wij ingesneeuwd waren en auto's nauwelijks nog de straat uitkwamen en dat ik bovendien de gehele tijd sterren zag (en dan heb ik het niet over ijssterren). "Nou" zei ze, "dat is toch geen probleem? Dan sturen we gewoon een ambulance". Ik was nogal verbijsterd, maar antwoordde "Eh ja, natuurlijk", alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Als die maar niet met sirene kwam was het enige wat ik dacht. Dat leek me wat overdreven. En bovendien had ik geen zin in de goed bedoelde nieuwsgierigheid van de straat. Een uur later stond de ambulance voor de deur. Toen ik naar buiten keek zag ik al dat gordijnen her en der opzij werden geschoven. Gelukkig was Tanja ook gekomen om met mij mee te gaan. Lukas moest namelijk nog vanuit Amsterdam komen. Het aanbod om met de brancard vanuit huis te worden gehaald sloeg ik af. M'n huis was net schoon, dus ik had geen zin in al die sneeuw binnen. Omdat ik sinds mijn vorige opname een resistente bacterie bij me heb ('beestjes' voor doktoren) moesten er nog wat voorzorgsmaatregelen worden genomen door het ambulancepersoneel voordat ik in de ambulance mee zou kunnen gaan. Niet veel later nadat ik glorieus onder toeziend oog van de buurt naar de ambulance was gelopen liet ik me zakken op de brancard en me de auto inschuiven. De gehele buurt was inmiddels ook uitgelopen en toen we wegreden werd ik ook nog eens uitgezwaaid ook. Met vakantie doen ze dat nou nooit. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik opgesloten in een soort bunker (je zou maar eens anderen besmetten met de bacterie). Na de bekende bloedprikkerij, longfoto, longluisteren en infuus aanleggen begon het inmiddels ook bekende wachten. Uiteindelijk bleek alles toch in orde (passend bij de chemokuur) en mocht ik naar huis. En daar zaten we dan in het ziekenhuis. Zonder auto. Geen taxi die meer wilde uitrijden.... Dus maar gebruik gemaakt van het taxibedrijf Wim & Tanja waar we 's avonds maar meteen aan tafel aanschoven.

Dinsdag voelde ik me nog steeds wel wat duizelig en vreemd in m'n hoofd, maar geen koorts of enige verhoging. Opvallend was alleen dat de wond zo breed was geworden en dat zinde mij niet. Dus maar het ziekenhuis gebeld en voor donderdag een afspraak gemaakt om het verder door de chirurg te laten bekijken.

Maar woensdag begon het weer. Wederom koude rillingen en daarna een koortspiek. Weer het ziekenhuis gebeld. Afgesproken om met antibiotica te beginnen waarbij ook al werd aangegeven dat als ik dan 's avonds weer koorts zou krijgen ik meteen naar het ziekenhuis moest en dat er dan ook geen discussie meer zou zijn over wel of niet komen. En ja hoor..... de koorts kwam 's avonds weer. Omdat ik de film wilde afkijken en omdat ik stiekem hoopte dat de koorts wel weer zou zakken belde ik tegen elf uur 's avonds het ziekenhuis. Voordat de dokter terugbelde was het alleen al tegen 1 uur 's nachts.... Nadat hij na het aanhoren van mijn verhaal nog even overlegd had met zijn achterwacht of ik echt nog moest komen kreeg ik het bericht dat ik me moest melden op de eerste hulp en moest blijven. Ze hadden al een kamer voor me... Dus om half twee stonden we weer op de eerste hulp. Wederom de bekende activiteiten waarna ik naar mijn kamer gereden werd. Het was inmiddels half vier. Om vier uur kon ik eindelijk gaan slapen.

Donderdag stond in het teken van wachten. Omdat mijn bloedwaarden geen heel afwijkend beeld gaf vond de oncoloog het wel verantwoord om me naar huis te laten gaan maar hij wilde dat de chirurg een uitspraak zou doen over mijn buik aangezien ik daar meer last van had en mijn malaise mogelijk daarmee te maken zou kunnen hebben. Tegen drie uur verscheen eindelijk de chirurg waarmee ik eigenlijk in de ochtend een afspraak zou hebben. Maar omdat ik 'beestjes' heb zou ik niet naar de poli mogen.... Is nieuw voor mij, maar goed. De chirurg vond de wond er prima uitzien (dat vond ik ook al) maar wilde wel een scan maken. Vooral omdat wij ongerust waren en om vochtopeenhopingen uit te sluiten. We konden vrij snel terecht voor de scan. De scan liet gelukkig niets bijzonders zien. En dus kon ik weer naar huis!

En zo was het weer een enerverend weekje. Maar ondanks dat hebben we afgelopen vrijdag en zaterdag gewoon Kerst gevierd zoals we dat al hadden afgesproken!


Kerstfeestjes en een chemoparty
18 december 2009
Het is de maand van de feestjes en de borrels. Sinterklaas is nog niet het land uit of de uitnodigingen voor allerlei kerstdiners, borrels en feestjes vallen alweer bij menigeen in de bus. Bij ons valt het dit jaar mee. Misschien omdat men het idee heeft dat we dit jaar niet zo van de feestjes zijn alhoewel het natuurlijk ook heel goed de crisis kan zijn. Natuurlijk bezoeken we wel het kerstfeestje van Lukas zijn werk en ga ik met het goed bedoelde gif in mijn lijf naar het kerstdiner van mijn werk. Om met de eerste te beginnen: dit was een feestje in winterse sferen alsof je op de Noordpool zelf stond. Er was behoorlijk uitgepakt. We werden opgewacht door een allerbeminnelijkst zingend Charles Dickens kerstkoor, waarna we ons door de dennenbomen naar de locatie begaven. Buiten was een poffertjeskraam en een kunstijsbaan. Je kon zelfs op de Wii snowboarden. Binnen gingen al gauw de voetjes van de vloer op de beats van een flitsende geheel in stijl geklede dj terwijl ondertussen de aanval op het walking dinner werd geopend. De bediening deed z'n best om de hapjes bij een ieder terecht te laten komen maar ja frisse buitenlucht maakt hongerig ... De avond werd afgesloten met een volgens anderen spetterend optreden van Jody Bernal (Que si que no) op de schaats. Ik zelf heb de zingende schaatser niet bewonderd omdat het mij wat te koud buiten was. De fleece die wie als cadeau meekregen aan het einde van de avond had beter eerder uitgedeeld kunnen worden ;-) Zo anders was het kerstdiner van mijn werk. Beduidend meer geveld door de crisis bleef het bij een heerlijke Indische rijsttafel in ons bedrijfsrestaurant. Geen zingende schaatsers zoals de zoon van Rene Froger, geen koek en sopie tent en in plaats van een fleece deken een kist met wijn, een overvloed aan Indische gerechten en wat kantinemuziek op de achtergrond. Maar ja, wij zijn dan ook (in tegenstelling tot de werkgever van Lukas) staatseigendom en kunnen ons dan ook niet veel meer permitteren;-). Hoe dan ook, het was leuk om bij beide gelegenheden erbij te kunnen zijn. Fijn om alle collega's van Lukas weer eens te zien en te vernemen hoe ze met ons meeleven. En fijn om ook weer mijn eigen collega's te hebben gesproken, om weer helemaal bijgepraat te worden en te merken dat in 7 maanden eruit te zijn geweest helemaal niet zo gek veel is veranderd. Ik kijk dan ook uit naar februari waarin ik weer met werken kan gaan beginnen.

Eerst nog de chemokuren doorstaan natuurlijk. Ik ontving de uitnodiging voor de eerste van een serie van 3 voor afgelopen maandag. Het goedbedoelde gif liep in 6 uur in mijn lichaam. Maandag nergens last van, vandaar dat ik mijn opwachting maakte bij het kerstdiner van mijn werk. En nu heb ik sinds gisteren last van zweverigheid, draaierig en licht in mijn hoofd zijn. In plaats van op de dansvloer heb ik gisteren en vandaag dus maar in bed doorgebracht. Zonder een gestylde dj, maar met kerstmuziek op de achtergrond. Niet bepaald feestelijk dus. Tja, zo'n uitnodiging voor een chemoparty is er nu zo eentje die je het allerliefste af zou willen slaan, maar waar je echt niet onderuit kan. Volgend jaar hoop ik van dit soort uitnodigingen verlost te zijn!


Sushi en Stijn
9 december 2009
Enige tijd geleden werd ik gebeld door Janine of ik soms vrijdag 4 december wat te doen had. 'Overdag?' 'Nee, 's avonds'. 'Nee, niets te doen. Hoezo?'. Nou het leek haar leuk om met de meiden (Eugenie, Marit, Enid, Judith, Suus, Pauline, Wil en zij zelf) nog wat leuks te doen voor mijn volgende chemokuur. 'En Lise?'. Nee, die bleef in Londen. In de dagen ervoor probeerde iedereen angstvallig z'n mond te houden. Maar ik zei rustig enthousiast 'tot vrijdag' na afloop van telefoongesprekken. 'Dus je weet het?!' was vervolgens het standaard antwoord. 'Eh ja, jullie komen toch bij mij? Ik moet in ieder geval 9 stoelen hebben...., maar verder weet ik niets hoor!'. Afgelopen vrijdag was het dan zover. Ik had Lukas de deur uit gewerkt. Dit leek me typisch een vrouwenavond te worden waar mannen niet welkom zouden zijn. Even was hij teleurgesteld. Ja, wat wil je als je de kans zou hebben om 9 vrouwen voor jezelf te hebben. Maar hoewel dat even aanlokkelijk leek, kwam hij snel tot de conclusie dat het gekakel hem toch wat teveel zou worden... Om 19.00 uur kwam iedereen binnen druppelen. Gezellig om iedereen weer te zien! Al gauw was het inderdaad het vertrouwde gekakel. Niet veel later overhandigde Wil me een pakje. Een karton met plaatjes van verleidelijk uitziende sushi met een paar stokjes erop bevestigd. Vanavond zou een sushi avond worden.... maar dan niet halen, maar zelf maken! Nu moest ik dus zelf de bij onze afhaal favoriete nummer 54 en 23 maken!!! Janine had de hele middag in de keuken gestaan om de bekende Japanse plakrijst te maken. Al gauw was de tafel gedekt en zat iedereen in opperste concentratie zalm, tonijn, komkommer of avocado te snijden. Voor zover ging het goed. Maar nu nog de Japanse sushi rollen. Aan de hand van de bijgeleverde gebruiksaanwijzing lukte het ons warempel om, als volleerde Japanse sushi rollers, mooie en lekkere creaties te maken! Terwijl we inmiddels uitgehongerd aanvielen op onze creaties raakten we niet uitgekletst en vertelde ik hen dat ik naar de film 'Komt een vrouw bij de dokter' zou gaan. De meningen verschilden nogal over of je de film nu moest zien (omdat het tenslotte een verfilming is van een boek en als je het boek gelezen hebt het misschien zou kunnen tegenvallen) en of Stijn (de overspelige echtgenoot) nu wel of niet een klootzak was tot wat jij zou doen in die situatie. Afgelopen maandag was het zover. Met mijn moeder en Annette begaven wij ons met wc-rol onder de arm naar de bioscoop. Bijna alleen maar vrouwen. Ook met dozen tissues en pakken zakdoeken. Iedereen was berekend op een jankfilm. Ik wilde de film in ieder geval graag zien. Vooral omdat ik benieuwd was naar de verfilming van het boek maar ook omdat ik de verhaallijn heel boeiend en intrigerend vind. Van te voren kreeg ik allerlei waarschuwingen naar mijn hoofd geslingerd van 'zou je dat nou wel doen?', 'het is zo confronterend' tot 'neem wel een doos tissues mee, want je moet echt huilen hoor'. Ja, ik wilde dit echt doen en ja, het was heel confronterend en ja, ik heb gehuild. Het was zo herkenbaar! Zelfs in de teksten die door Carmen (gespeeld door Carice van Houten) werden uitgekraamd herkende ik mezelf. Maar ook het machteloze van Stijn, voor velen die lul die vreemdging en aan het feesten was terwijl zijn vrouw ongeneeslijk ziek was, is zo herkenbaar en begrijpelijk. Velen vinden het niet integer wat Stijn doet, maar ik kan het heel goed begrijpen. Stel je voor dat jij die partner bent? Hoe machteloos en radeloos voel je je dan? Waar kun je je ei kwijt? Hoe kun je je ontladen? Waar haal je de energie en kracht vandaan als de vrouw van wie je houdt op sterven na dood is? Als je leven alleen nog maar om haar draait en je alleen nog maar kan geven? Van wie krijg jij dan liefde? Gelukkig is mijn Lukas geen Stijn maar ik begrijp het heel goed en ga graag de discussie aan met iedereen die Stijn een onethische zak vindt onder het genot van een zelfgemaakte sushi rol;-)!


Tussen droom en werkelijkheid
4 december 2009
Mijn dagen beginnen altijd laat. Eer ik wakker word is het 9.30 uur. Niet uit mezelf of van de wekker maar door onze twee katten Sammie en Indy die mij indringend (piepen, trappelen en over m'n hoofd lopen) verzoeken om nu toch echt naar beneden te komen. Nadat ik de twee ongeduldige binkies eten heb gegeven duik ik achter de krant en werk ondertussen een boterham naar binnen. En waar viel mijn oog op toen ik gisteren de krant las? Juist: het aantal kankergevallen vertoont in Europa een dalende trend. Zo ook bij eierstokkanker. Wat een goed nieuws en een goed begin van de dag! Dit zou komen doordat meer en langer de pil wordt gebruikt door vrouwen. Eens kijken ... ik heb 20 jaar de pil geslikt. Dat zou toch ruim voldoende moeten zijn zou je denken. Het heeft me inderdaad al die jaren geen kinderen opgeleverd zoals ook beloofd werd in de bijsluiter maar in plaats van gezegend te zijn met kinderen na het stoppen met de pil heb ik wel eierstokkanker... Ik blader de krant dus maar gauw verder aangezien dit misschien toch niet zo'n goede start van de dag is. En waar stuit ik vervolgens twee pagina's verderop op? Juist een enorme foto van vermoedelijk een man (te zien aan z'n vatsige harige buik) met een stoma! Parmantig steekt het roosje uit de vierkante stomaplak. Dat er ook vierkante plak bestaat. Dat moet ik toch eens navragen. En als ik nog eens goed kijk dan zie ik dat mijn stoma een reuzenstoma is vergeleken bij zijn stoma die meer voor Pinkeltje bedoeld kan zijn. Dat er bij hem nog een maaltijd uit kan komen!?! Na mijn verbazing de baas te zijn geworden richt ik me op het artikel dat het waarom en hoe van een bevolkingsonderzoek voor darmkanker behandelt. Maar ook dit deprimeert me teveel. Het maakt me teveel duidelijk in wat voor nachtmerrie ik leef maar wat tevens ook werkelijkheid is. Nee, laat mij dan maar weer dromen. Misschien dat ik toch maar weer mijn bedje in moet gaan.


Weekendje weg
2 december 2009
Afgelopen weekend voor het eerst weer een weekendje weg geweest. We hadden een huisje geboekt net buiten Vaals met het zogenaamde cupido arrangement. Toen we aankwamen werden we verwelkomd met allerlei heerlijkheden en een fles prosecco. Tevens lagen er een aantal dvd's op ons te wachten. Allemaal bedoeld om een relaxed weekend tegemoet te gaan. In het arrangement zat tevens een ontbijt voor de zaterdag in Aaken en voor de zondag een brunch eveneens in Aaken. Zaterdag al vroeg Aaken ingegaan om te ontbijten. Een lopend buffet in een koffietent ergens op de markt. De tomtom had ons er goed naar toe gebracht. Blijkbaar is ontbijten en brunchen buiten de deur een doodnormale sociale gebeurtenis in Duitsland. Het was er enorm druk en dat bleek zondag net zo te zijn. Na het ontbijt weer terug naar het huisje gereden omdat de thuiszorg nog moest komen. Fijn dat dat allemaal zo geregeld kon worden. En 's middags wederom naar Aaken gegaan omdat we een wat culturele tour wilden doen. Maar daar kwam niet echt iets van terecht omdat het slecht weer was. Het regende en waaide hard. Bovendien was het koud. We genoten er een late lunch en wierpen nog een blik op de Dom van Aaken.

Zondag werd ik verrast door een mannelijke verpleger .... We zagen al een man wat rondlopen op het erf die verdacht veel op een verpleger leek. Dat terwijl ik eerder al een keer bij de thuiszorg aangegeven had dat ik dat liever niet heb maar kennelijk was dat niet doorgegeven aan de thuiszorg in Limburg. Niets tegen een man verder maar er zijn grenzen aan voor wie je allemaal in je blootje staat. Maar deze verpleger bleek tot opluchting van mij en Luuk geen oog te hebben voor het vrouwelijk schoon. Na de zorg op pad richting onze brunch. Het bleek een Spaanse brunch in Cafe Madrid te zijn. Kortom allerlei Spaanse versnaperingen als ontbijt/lunch. Daarna naar Maastricht. Ik had natuurlijk al gekeken of het wellicht koopzondag zou zijn. En jawel. Dat was het geval. Dat werd dus shoppen. Maastricht blijft toch een geweldige stad. En dan niet alleen om te winkelen maar ook vanwege de bourgondische levensstijl. 's Avonds aldaar gegeten. Helaas viel dat wat wij gekozen hadden wat tegen. Mogelijk omdat de kok ziek was of z'n hoofd er niet bij had.

Maandagochtend werden we opgeschrikt door een klop op de deur. De thuiszorg stond al vroeg aan de deur... Die hadden bedacht dat het wel handig was als ze zo vroeg mogelijk zouden komen.Dan konden we namelijk op tijd uit het huisje vertrekken. Het kwam goed uit. Na de zorg weer naar het noorden gereden waarbij we nog een rondje Brabant hebben gedaan. Langs mijn ouders om hun nieuwe appartement te bewonderen. Langs de ouders van Lukas en langs Maarten & Esther. Al met al een lekker weekend met z'n 2-en gehad waarbij we relatief weinig met ziek zijn bezig zijn geweest. En dat is ook wel eens fijn.