De wonderpil doet zijn werk

Zes weken geleden zakte ik voor het eerst af naar Duitsland voor mijn wonderpillen. Daarna reed ik elke twee weken met mijn vader naar het universiteitsziekenhuis in Keulen voor een check-up en voor het verkrijgen van de pillen. Dat is in zes weken al gauw zo’n 1600km, 21 uur op de weg.

Een behoorlijke belasting voor een beter vooruitzicht. De laatste weken voel ik mij steeds een beetje sterker en fitter worden, wel nog met de bekende dips tussendoor. Bij elke rit naar Keulen is het voor mij belangrijk om er iets leuks omheen te plannen om toch wat afleiding te hebben..

Afgelopen woensdag was het D-day, oftewel CT-day. Een spannend moment want deze CT geeft het huidige beeld weer na zes weken wonderpillen. Pap en ik hadden voor deze rit een stop-over gepland in Limburg. Hier hebben wij een goede familievriend en zijn familie bezocht. Het was een geweldig inspirerende middag! Daarna nog een mooie tocht gemaakt door het heuvelachtige Limburg. Hierna door naar Keulen voor de CT-scan.

De dag erop, vorige week donderdag was een vrije dag in Duitsland en dus kreeg ik vrijdag pas de uitslag van de scan. Vroeg in de ochtend werd ik gebeld door mijn arts daar. Iemand met wie ik in korte tijd een bijzondere doch formele band heb opgebouwd. We praten Duits en Engels door elkaar en ik mag hem Sebastian noemen, hij mij Edgar. (nog geen Eddie) En dan nu de officiële uitslag. De tumoren in mijn lever en long zijn de helft kleiner geworden! Een waanzinnig spectaculair succes.

Een golf van opluchting en blijdschap overspoelde mij en mijn naasten. Een vervroegd verjaardagscadeau! (Over een week en een dag) Deze slag is voor mij, en wil ik juist met jullie delen... Net als de Nieuw-Zeeland film die inmiddels bijna af is. Voor nu is het gebod: genieten!! Van de zon en van het leven! De Wunderpil slik ik door en the battle goes on...

Adieu!