Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Stream nu alle seizoenen op NPO Start!
De acceptatie van Eveline 2.0
18-07-2015
• leestijd 6 minuten
•
105 keer bekeken
• 
Indien chaos gaande is, rest mij alleen nog maar om toe te geven aan een oerbehoefte die daaruit vrijkomt: opruimen! Mijn man Erik is het al opgevallen; alles moet schoon en netjes. En niet alleen ons huis moet de grote schoonmaak- en opruimacties ondergaan, of de administratie, maar zo ook mijn Facebook-account.
Voorheen wist ik niets van Facebookpagina's en dergelijke af, met als resultaat: er is geen onderscheid meer tussen mijn privépagina en de blogs die ik plaats. Bij mij duurt het ten minste één jaar voordat ik dingen ontdek, die andere mensen allang uitgevonden hadden, zeker als het om 'Social Media' gaat. Vandaar dat ik nu dan toch eindelijk mijn eigen "blogpagina' ga lanceren:
https://www.facebook.com/Overdedatum3210
. Een deel van die chaos heb ik daarmee opgeruimd, maar een groot deel zal -al dan niet tijdelijk- blijven bestaan. Waarom? Omdat ik in de moeilijkste fase van mijn leven tot nu toe terecht ben gekomen.
Afgelopen december en januari van dit jaar heb ik veel pijn moeten doorstaan door de in september nieuwe ontdekte tumor in mijn laagste ruggenwervel, omgedoopt tot "Jean-Pierre". Jean-Pierre zorgde voor veel ellende. Heel veel pijn, waardoor de vakjes in mijn pillendoosje het qua ruimte niet meer aankonden. Voor vele beperkingen: niet meer kunnen dansen op festivals of andere feestjes, niet meer kunnen hardlopen, niet meer kunnen autorijden, en uiteindelijk nog maar moeilijk kunnen lopen. In eerste instantie leek het erop dat Jean-Pierre, die inmiddels al een groot deel van die ruggenwervel had weggevreten, nog steeds aan het groeien was. Hij was kennelijk niet tevreden met zijn maat, terwijl onze maatschappij streeft naar een maatje XS. Dus restte mij nog maar één ding: zo gauw mogelijk mijn uitvaart regelen én een afscheidsfeest geven.
Inmiddels kruipen wij naar de maand augustus, en daaruit kunnen wij één conclusie trekken. Jean-Pierre ligt qua groei stil, ik ben 'over de datum' en ik zal de Eveline 2.0 moeten leren accepteren.
En dat is lastig. Verdomd lastig! Ik had mijn snel-naderende dood namelijk geaccepteerd. Het was goed zo, zoals het was. Een prachtig leven gehad, alles gedaan wat ik maar kon bedenken, nergens spijt van gehad, een intense spirituele ontwikkeling doorgemaakt, en bovenal: veel liefde gegeven en veel liefde mogen ontvangen. Als artsen jou maximaal 1 jaar geven, dan -hoe vreemd dit dan ook mag klinken- leef je erna. Het is heel bizar als je met oud en nieuw de laatste 10 seconden aftelt van het oude naar het nieuwe jaar, terwijl je in dat oude jaar, een jaar lang hebt gedacht én geleefd, alsof dat jouw laatste was. En dan ineens...is het 2015. In een interview door het programma 'Over mijn lijk', werd tijdens mijn afscheidsfeest in januari gevraagd hoe lang ik dacht nog te hebben; "maximaal 1 maand, zeker niet langer". En op de vraag hoe ik daarin stond; "daar heb ik werkelijke vrede mee, voor mij hoeft het niet langer. Het is prima zo".
De switch van het voorbereiden op de dood, naar het voorbereiden op het leven is onnoemelijk zwaar. In het voorjaar ging het al niet zo lekker met mij. Ik was met periodes veel moe, had allerlei vreemde klachten zoals koortsaanvallen -variërend van een paar uur tot een dag-, had soms het gevoel dat de zon niet meer in mijn leven scheen waardoor ik emotioneel instortte. Ik voelde me verdwaald en verward, want ik begon mezelf steeds minder te herkennen. Waar was die Eveline, die Eveline die zo ziek was en toch de hele wereld aankon? Iedere dag vrienden of familie zien, begon steeds meer energie te vragen. Ik wilde alleen zijn, alleen met mijn boeken, met mijn kleurpotloden en Mandala kleurplaten, met mijn goede voorraad aan films en series. Dan ervoer ik vaak nog wel geluk. Maar zodra mijn agenda iets voller begon te raken -wat nog maar een derde inhield ten opzichte van voorheen-, of zodra mijn achterstand op mijn telefoon aan berichten en gemiste telefoontjes niet meer te overzien was, dan raakte ik in paniek, wist me geen raad, wat uiteindelijk tot neerslachtige gevoelens kon leiden.
Al die signalen die de laatste maanden mij hebben willen waarschuwen, heb ik genegeerd. Puur omdat ik simpelweg niet wist wat ik ermee moest doen. En de uiteindelijke gevolgen waren niet gering. Op 2 juli, die hele hete zomerdag met temperaturen van 36 graden, was ik met een vriendin op het strand van Aquabest. Ook die dag voelde ik mij niet best; futloos, slap en moe. Echt zo'n blehhh-gevoel, iedereen kent dat wel. Het was daar zo heet, wat ik normaal goed trek, want menig mens kent mij om mijn befaamde uitspraak: "hoe heter, hoe...". Maar het ging niet goed met mij en rond het middaguur werd ik ook nog eens misselijk én kreeg ik geregeld te maken met koud zweet op mijn lichaam. Vreselijk. Dus hup, wij naar huis, in die nog hetere auto met donkere lederen bekleding met niet-werkende-airco; wat een helse rit. Het ging steeds slechter en slechter met mij, en na een telefoontje met de huisartsenpost, kwamen wij niet veel later aan op de eerste hulp van het ziekenhuis. Daar bleek snel dat de symptomen alles weg hadden van uitdroging, in combinatie met warmte (warmtestuwing) en medicijnengebruik. Maar op het moment dat ik in de koelkastkoude kamer van de eerste hulp terecht kwam, verergerden de symptomen zich razend snel. Het leek alsof ik bezeten was, alsof ik totaal geen controle meer over mijn lichaam had, en soms alsof ik zelfs niet meer in mijn lichaam zat. Voortdurend kreeg ik last van stuiptrekkingen, of spastische trekkingen vanuit mijn hele lijf. Er stroomde een soort van uitzinnige jeuk door mijn aderen, van tenen tot hoofd. Mijn hele lijf was goed van slag, constant sloeg ik met mijn armen en benen om mij heen, schreeuwde en smeekte om hulp. En het duurde allemaal zo lang, zo lang dat ik dood wilde, voor het eerst zo heftig in mijn leven. Een minuut leek een uur te duren, maar zij –de betrokken artsen- hadden natuurlijk tijd nodig om mij te kunnen helpen, aangezien ik een dik medisch dossier bij me draag.
Maar die aanvallen trok ik niet, ik huilde voor een spuitje om mij af te maken, als een zwaar lijdend gewond dier. De stuiptrekkingen kropen ook naar mijn keel. Mijn hoofd sloeg dan naar achteren, mijn keelspieren trokken helemaal samen. Voor mijn gevoel was ik aan het stikken, terwijl de artsen niets voor mij konden doen. Dit was een verschrikkelijk om te zien... Er was maar één (tijdelijke) oplossing en dat was mij platspuiten. Zo geschiedde, maar toen ik na anderhalf uur bijkwam, begonnen de aanvallen meteen weer. Voor mijn gevoel heb ik gevochten voor mijn leven en gevochten voor mijn dood, een groter paradox is voor mijn gevoel niet te vinden. Om een heel lang verhaal toch wat korter te maken; deze aanvallen kwamen geheel onverwachts drie lagen later weer terug, met een lengte van bijna 20 uur. Het ziekenhuis heeft mij vier dagen opgenomen om alle fysieke oorzaken te kunnen uitsluiten. Het resultaat: alles perfect, de groei van alle tumoren ligt volledig stil! Totaal geen fysieke afwijkingen heeft het ziekenhuis kunnen vinden, dus kwamen wij al heel snel tot een gehele andere conclusie als veroorzaker van de aanvallen: mijn psyche. Omdat ik er helemaal doorheen zit, op ben. Zo erg, dat ik als gevolg deze ernstige, zware paniekaanvallen kreeg.
En nú voor het eerst in al die jaren, met alles wat wij hebben moeten meemaken, heb ik een diepgaande behoefte niet alleen aan opruimen, maar ook aan een psycholoog. Iemand die mij kan begeleiden in de acceptatie van Eveline 2.0, met alle beperkingen die daaraan verbonden zijn. Mijn hersenen kunnen alle prikkels die ik vroeger nog wel aankon, niet meer verwerken. Mijn energie is nog maar een fractie van wat het ooit is geweest. Zij gaat mij assisteren in het opnieuw inrichten van mijn leven. Minimale ingrediënten zijn regelmaat, rust, veel alleen zijn en héél goed luisteren naar mijn eigen lichaam en geest. Indien ik mij hier aan houd, dan kan ik wellicht die vreselijke op-de-loer-liggende paniekaanvallen voorkomen, en daarmee sla ik ook een nieuwe weg in. Een nieuwe weg waarin acceptatie van Eveline 2.0 centraal staat. De kracht, innerlijke rust en positiviteit zijn overeind gebleven.
Ik voel dat dit weer nieuwe mogelijkheden gaat opleveren, en mooie momenten gaat bezorgen, zonder daar teveel druk op te leggen. Want verwachtingen hebben, leidt veelal tot teleurstellingen. Dat weet ik als geen ander. En het echte geluk bestaat alleen in dit moment. Maar dan nog luidt het gezegde: na regen komt zonneschijn, welke ook geldt voor in mijn leven.
Metta, Eveline
Afgelopen december en januari van dit jaar heb ik veel pijn moeten doorstaan door de in september nieuwe ontdekte tumor in mijn laagste ruggenwervel, omgedoopt tot "Jean-Pierre". Jean-Pierre zorgde voor veel ellende. Heel veel pijn, waardoor de vakjes in mijn pillendoosje het qua ruimte niet meer aankonden. Voor vele beperkingen: niet meer kunnen dansen op festivals of andere feestjes, niet meer kunnen hardlopen, niet meer kunnen autorijden, en uiteindelijk nog maar moeilijk kunnen lopen. In eerste instantie leek het erop dat Jean-Pierre, die inmiddels al een groot deel van die ruggenwervel had weggevreten, nog steeds aan het groeien was. Hij was kennelijk niet tevreden met zijn maat, terwijl onze maatschappij streeft naar een maatje XS. Dus restte mij nog maar één ding: zo gauw mogelijk mijn uitvaart regelen én een afscheidsfeest geven.
Inmiddels kruipen wij naar de maand augustus, en daaruit kunnen wij één conclusie trekken. Jean-Pierre ligt qua groei stil, ik ben 'over de datum' en ik zal de Eveline 2.0 moeten leren accepteren.
En dat is lastig. Verdomd lastig! Ik had mijn snel-naderende dood namelijk geaccepteerd. Het was goed zo, zoals het was. Een prachtig leven gehad, alles gedaan wat ik maar kon bedenken, nergens spijt van gehad, een intense spirituele ontwikkeling doorgemaakt, en bovenal: veel liefde gegeven en veel liefde mogen ontvangen. Als artsen jou maximaal 1 jaar geven, dan -hoe vreemd dit dan ook mag klinken- leef je erna. Het is heel bizar als je met oud en nieuw de laatste 10 seconden aftelt van het oude naar het nieuwe jaar, terwijl je in dat oude jaar, een jaar lang hebt gedacht én geleefd, alsof dat jouw laatste was. En dan ineens...is het 2015. In een interview door het programma 'Over mijn lijk', werd tijdens mijn afscheidsfeest in januari gevraagd hoe lang ik dacht nog te hebben; "maximaal 1 maand, zeker niet langer". En op de vraag hoe ik daarin stond; "daar heb ik werkelijke vrede mee, voor mij hoeft het niet langer. Het is prima zo".
De switch van het voorbereiden op de dood, naar het voorbereiden op het leven is onnoemelijk zwaar. In het voorjaar ging het al niet zo lekker met mij. Ik was met periodes veel moe, had allerlei vreemde klachten zoals koortsaanvallen -variërend van een paar uur tot een dag-, had soms het gevoel dat de zon niet meer in mijn leven scheen waardoor ik emotioneel instortte. Ik voelde me verdwaald en verward, want ik begon mezelf steeds minder te herkennen. Waar was die Eveline, die Eveline die zo ziek was en toch de hele wereld aankon? Iedere dag vrienden of familie zien, begon steeds meer energie te vragen. Ik wilde alleen zijn, alleen met mijn boeken, met mijn kleurpotloden en Mandala kleurplaten, met mijn goede voorraad aan films en series. Dan ervoer ik vaak nog wel geluk. Maar zodra mijn agenda iets voller begon te raken -wat nog maar een derde inhield ten opzichte van voorheen-, of zodra mijn achterstand op mijn telefoon aan berichten en gemiste telefoontjes niet meer te overzien was, dan raakte ik in paniek, wist me geen raad, wat uiteindelijk tot neerslachtige gevoelens kon leiden.
Al die signalen die de laatste maanden mij hebben willen waarschuwen, heb ik genegeerd. Puur omdat ik simpelweg niet wist wat ik ermee moest doen. En de uiteindelijke gevolgen waren niet gering. Op 2 juli, die hele hete zomerdag met temperaturen van 36 graden, was ik met een vriendin op het strand van Aquabest. Ook die dag voelde ik mij niet best; futloos, slap en moe. Echt zo'n blehhh-gevoel, iedereen kent dat wel. Het was daar zo heet, wat ik normaal goed trek, want menig mens kent mij om mijn befaamde uitspraak: "hoe heter, hoe...". Maar het ging niet goed met mij en rond het middaguur werd ik ook nog eens misselijk én kreeg ik geregeld te maken met koud zweet op mijn lichaam. Vreselijk. Dus hup, wij naar huis, in die nog hetere auto met donkere lederen bekleding met niet-werkende-airco; wat een helse rit. Het ging steeds slechter en slechter met mij, en na een telefoontje met de huisartsenpost, kwamen wij niet veel later aan op de eerste hulp van het ziekenhuis. Daar bleek snel dat de symptomen alles weg hadden van uitdroging, in combinatie met warmte (warmtestuwing) en medicijnengebruik. Maar op het moment dat ik in de koelkastkoude kamer van de eerste hulp terecht kwam, verergerden de symptomen zich razend snel. Het leek alsof ik bezeten was, alsof ik totaal geen controle meer over mijn lichaam had, en soms alsof ik zelfs niet meer in mijn lichaam zat. Voortdurend kreeg ik last van stuiptrekkingen, of spastische trekkingen vanuit mijn hele lijf. Er stroomde een soort van uitzinnige jeuk door mijn aderen, van tenen tot hoofd. Mijn hele lijf was goed van slag, constant sloeg ik met mijn armen en benen om mij heen, schreeuwde en smeekte om hulp. En het duurde allemaal zo lang, zo lang dat ik dood wilde, voor het eerst zo heftig in mijn leven. Een minuut leek een uur te duren, maar zij –de betrokken artsen- hadden natuurlijk tijd nodig om mij te kunnen helpen, aangezien ik een dik medisch dossier bij me draag.
Maar die aanvallen trok ik niet, ik huilde voor een spuitje om mij af te maken, als een zwaar lijdend gewond dier. De stuiptrekkingen kropen ook naar mijn keel. Mijn hoofd sloeg dan naar achteren, mijn keelspieren trokken helemaal samen. Voor mijn gevoel was ik aan het stikken, terwijl de artsen niets voor mij konden doen. Dit was een verschrikkelijk om te zien... Er was maar één (tijdelijke) oplossing en dat was mij platspuiten. Zo geschiedde, maar toen ik na anderhalf uur bijkwam, begonnen de aanvallen meteen weer. Voor mijn gevoel heb ik gevochten voor mijn leven en gevochten voor mijn dood, een groter paradox is voor mijn gevoel niet te vinden. Om een heel lang verhaal toch wat korter te maken; deze aanvallen kwamen geheel onverwachts drie lagen later weer terug, met een lengte van bijna 20 uur. Het ziekenhuis heeft mij vier dagen opgenomen om alle fysieke oorzaken te kunnen uitsluiten. Het resultaat: alles perfect, de groei van alle tumoren ligt volledig stil! Totaal geen fysieke afwijkingen heeft het ziekenhuis kunnen vinden, dus kwamen wij al heel snel tot een gehele andere conclusie als veroorzaker van de aanvallen: mijn psyche. Omdat ik er helemaal doorheen zit, op ben. Zo erg, dat ik als gevolg deze ernstige, zware paniekaanvallen kreeg.
En nú voor het eerst in al die jaren, met alles wat wij hebben moeten meemaken, heb ik een diepgaande behoefte niet alleen aan opruimen, maar ook aan een psycholoog. Iemand die mij kan begeleiden in de acceptatie van Eveline 2.0, met alle beperkingen die daaraan verbonden zijn. Mijn hersenen kunnen alle prikkels die ik vroeger nog wel aankon, niet meer verwerken. Mijn energie is nog maar een fractie van wat het ooit is geweest. Zij gaat mij assisteren in het opnieuw inrichten van mijn leven. Minimale ingrediënten zijn regelmaat, rust, veel alleen zijn en héél goed luisteren naar mijn eigen lichaam en geest. Indien ik mij hier aan houd, dan kan ik wellicht die vreselijke op-de-loer-liggende paniekaanvallen voorkomen, en daarmee sla ik ook een nieuwe weg in. Een nieuwe weg waarin acceptatie van Eveline 2.0 centraal staat. De kracht, innerlijke rust en positiviteit zijn overeind gebleven.
Ik voel dat dit weer nieuwe mogelijkheden gaat opleveren, en mooie momenten gaat bezorgen, zonder daar teveel druk op te leggen. Want verwachtingen hebben, leidt veelal tot teleurstellingen. Dat weet ik als geen ander. En het echte geluk bestaat alleen in dit moment. Maar dan nog luidt het gezegde: na regen komt zonneschijn, welke ook geldt voor in mijn leven.
Metta, Eveline
Praat mee
0/1500