Daar ben ik weer

Lieve FB-vrienden, Gut, gut, gut, alweer een tijdje geleden hé!? Wellicht mijn meest gebruikte zin van het jaar 2015.

En die wens ik graag in dit jaar van strubbelingen achter te laten, zodat ik bevrijd 2016 in kan gaan. Want nog nooit, zeker niet na zo'n jaar als 2014, heb ik zo weinig contact gehad met de buitenwereld, noch met vrienden en familie, noch met jullie.

Nu hoor ik jullie hardop denken 'maar dat hoeft toch ook niet?', nee dat klopt, maar het begon langzaam wel extreme vormen aan te nemen. Maar ik had, natuurlijk geheel terecht, deze tijd nodig, want 2015 stond niet in het kader van de acceptatie van de dood, maar van het leven. Zeker zo lastig kan ik je vertellen, zeker nadat ik toch al zo'n beetje opgebrand was.

En hoe gaat het nu dan? Nou, nog steeds 'medium', maar dan met een vleugje vertrouwen. Wel krijg ik steeds meer pijn, zeker de laatste dagen achter mijn heup, dat verdacht veel op de botpijn lijkt zoals ik deze voel van mijn tumor in mijn onderrug. Daardoor zijn mijn nachten op z'n zachtst gezegd geregeld waardeloos en de dosering morfine schrikbarend hoog. En het maakt mij een beetje bang, om heel eerlijk te zijn. Hoe vreemd kan het lopen, want vorig jaar rond deze tijd was ik klaar om te sterven, mijn ziel was doordrenkt van de berusting daarin. En nu? En nu heb ik de smaak weer te pakken, niet zozeer van het leven (want die had ik al) maar meer van de hoop op een langere toekomst.

Na een jaar vol levenslessen die veelal bijzonder pittig waren, ben ik gaan hopen, en nu voel ik sinds lange tijd angst om te sterven. Want als die tumor weer actief is, nou ja, dan ben ik de spreekwoordelijke Sjaak. Desalniettemin (ooow, wat houd ik toch van dat woord!) verheug ik mij op de warme (letterlijk!) en liefdevolle dagen die we in het vooruitzicht hebben staan, en wens jullie allemaal niets anders dan dat! Ik kwam nog een mooi interview tegen wat ik met jullie wilde delen, die kan je hier zien . Hopelijk tot snel! Liefs Eveline