Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Stream nu alle seizoenen op NPO Start!
Daan en zijn 'waggie'
30-11-2017
• leestijd 3 minuten
•
401 keer bekeken
• 
Wat was Daan blij en trots toen hij in oktober 2016 in één keer slaagde voor zijn rijbewijs!
Precies op de dag dat zijn theoriediploma nog geldig was. Laatstgenoemd examen haalde hij, toen nog 17 jaar oud, in april 2015. Ongeveer een week voordat hij ziek werd.
Lange tijd had hij de hoop op het halen van zijn rijbewijs opgegeven. Hij zou immers niet lang meer te leven hebben dus wat had het voor zin om daar nog geld en energie in te steken.
Dat werd anders in april 2016, precies een jaar na zijn operatie. Daan had toen een maand met bestralingen, aansluitend een half jaar chemotherapie en een klein half jaar zonder behandeling achter de rug en moest voor controle naar het VU medisch centrum in Amsterdam. Dat moest hij iedere drie maanden. Zoals altijd was hij daar samen met zijn ouders, vriendin Lyan en zus Nienke.
Daar hoorde hij na het maken van een MRI dat er geen tumorgroei te zien was en dat hij een half jaar later pas weer terug hoefde te komen. Hij leefde erg op van dit geweldige nieuws en pakte naast zijn baantje bij de lokale Sparwinkel ook de rijlessen weer op.
Voordat hij met de lessen begon moest hij uiteraard nog wel gekeurd worden omdat hij een hersentumor had. Hij kreeg groen licht, ging weer lessen en bouwde een goede band op met zijn instructeur die het voor elkaar kreeg dat hij, zoals gezegd op de valreep, nog net examen kon doen voordat zijn theorie zou verlopen.
We zijn daarna op zoek gegaan naar een autootje voor hemzelf, en dat lukte ook nog voordat het felbegeerde roze pasje klaar was. Het ‘pimpen’ inclusief het logo van zijn favoriete band ‘Breaking Benjamin’ op de motorkap liet hij aan zijn vader over. Daan was stijf linkshandig, niet erg gek op knutselen en besteedde zijn tijd liever aan een potje gamen of chillen met zijn vrienden. En gelijk had hij.
Vanaf dat moment had Daan de vrijheid om bijvoorbeeld Lyan en zijn vrienden op te zoeken en overal naartoe te rijden met zijn ‘Waggie’, zoals hij zijn kleine Subaru al snel liefkozend noemde. Of samen met zijn zus en hond Flow naar het bos voor een wandeling en een ‘frisse neus’.
Lange tijd had hij de hoop op het halen van zijn rijbewijs opgegeven. Hij zou immers niet lang meer te leven hebben dus wat had het voor zin om daar nog geld en energie in te steken.
Dat werd anders in april 2016, precies een jaar na zijn operatie. Daan had toen een maand met bestralingen, aansluitend een half jaar chemotherapie en een klein half jaar zonder behandeling achter de rug en moest voor controle naar het VU medisch centrum in Amsterdam. Dat moest hij iedere drie maanden. Zoals altijd was hij daar samen met zijn ouders, vriendin Lyan en zus Nienke.
Daar hoorde hij na het maken van een MRI dat er geen tumorgroei te zien was en dat hij een half jaar later pas weer terug hoefde te komen. Hij leefde erg op van dit geweldige nieuws en pakte naast zijn baantje bij de lokale Sparwinkel ook de rijlessen weer op.
Voordat hij met de lessen begon moest hij uiteraard nog wel gekeurd worden omdat hij een hersentumor had. Hij kreeg groen licht, ging weer lessen en bouwde een goede band op met zijn instructeur die het voor elkaar kreeg dat hij, zoals gezegd op de valreep, nog net examen kon doen voordat zijn theorie zou verlopen.
We zijn daarna op zoek gegaan naar een autootje voor hemzelf, en dat lukte ook nog voordat het felbegeerde roze pasje klaar was. Het ‘pimpen’ inclusief het logo van zijn favoriete band ‘Breaking Benjamin’ op de motorkap liet hij aan zijn vader over. Daan was stijf linkshandig, niet erg gek op knutselen en besteedde zijn tijd liever aan een potje gamen of chillen met zijn vrienden. En gelijk had hij.
Vanaf dat moment had Daan de vrijheid om bijvoorbeeld Lyan en zijn vrienden op te zoeken en overal naartoe te rijden met zijn ‘Waggie’, zoals hij zijn kleine Subaru al snel liefkozend noemde. Of samen met zijn zus en hond Flow naar het bos voor een wandeling en een ‘frisse neus’.
De boot is hij nooit op gereden. Daan was gek op ‘zijn’ Texel en had zijn familie en vrijwel al zijn vrienden immers op het eiland.
Een aantal daarvan waren in beeld te zien tijdens het interview dat Valerio had in de keet. Een omgebouwde zeecontainer bij één van de jongens op het erf waar hij gedurende een paar jaar vrijwel wekelijks een biertje ging drinken. Vaak als opmaat naar een bezoek aan de kroeg.
Maar daarnaast had Daan nog veel meer vrienden. Sommigen al heel lang, bijvoorbeeld uit de tijd dat hij nog voetbalde of van school of recentere kennismakingen. Zoals bijvoorbeeld de mannen van de tattooshop. Waar hij meteen de dag nadat hij hoorde dat hij ongeneeslijk ziek was zijn eerste tattoo liet zetten. Hetzelfde bandlogo als op de motorkap en daaronder de titel van één van hun liedjes…
“I will not bow”.
- Ed (vader)
Een aantal daarvan waren in beeld te zien tijdens het interview dat Valerio had in de keet. Een omgebouwde zeecontainer bij één van de jongens op het erf waar hij gedurende een paar jaar vrijwel wekelijks een biertje ging drinken. Vaak als opmaat naar een bezoek aan de kroeg.
Maar daarnaast had Daan nog veel meer vrienden. Sommigen al heel lang, bijvoorbeeld uit de tijd dat hij nog voetbalde of van school of recentere kennismakingen. Zoals bijvoorbeeld de mannen van de tattooshop. Waar hij meteen de dag nadat hij hoorde dat hij ongeneeslijk ziek was zijn eerste tattoo liet zetten. Hetzelfde bandlogo als op de motorkap en daaronder de titel van één van hun liedjes…
“I will not bow”.
- Ed (vader)
Praat mee
0/1500