Bangheid en angsten

Vandaag de uitslag van de mri. Met buikpijn zit ik nu op de bank, wachten tot de telefoon gaat! Het telefoontje waarvan alles afhangt.

Hopelijk is het positief nieuws en mag ik doorgaan met het experimentele medicijn, dan heb ik in iedergeval iets waardoor ik bezig ben met mijn ''uitstel''! Gelukkig komt Frank zo ook hier, dan kan ik nog even weg.

Deze dagen zijn altijd vreselijk, voor iedereen hier thuis, mijn vriendinnen, familie. Altijd bang om weer te horen dat het slecht nieuws is.

De laatste tijd had ik geen vertrouwen meer in de mri en Frank had dat vertrouwen ook niet. Dat is wel moeilijk, we zitten constant maar met zo'n idee in ons hoofd, dat het niet meer goed komt!

Ik wil hier nog niet weg, ik kan nog niet hier weggehaald worden. Ik ben gelukkig hierzo, ook al ben ik ziek. Ook al zou ik altijd ziek zijn, maar wel altijd blijven leven. Dan ben ik het gelukkigste meisje op de wereld! Als ik maar bij Frank, papa, mama en mn broers ben en familie!

Ik heb niks te klagen over geluk, want als ik iedereen om me heen heb, dan heb ik meer geluk dan ooit iemand zou hebben/voelen. Soms ben ik wel blij dat ik ziek ben geworden, ik heb zoveel liefde om me heen gekregen van de mensen wie echt van me houden!

En het beseffen dat alles anders kan zijn, is soms ook goed om te weten! Maar natuurlijk zou ik uiteindelijk wel gewoon gezond willen zijn en net zoals elk ander meisje willen zijn..