Angsten en verdriet

Anderhalf jaar geleden wist ik nog niks van deze hele ziekte af en wist ik niet beter dan dat het heel normaal is dat je gewoon gezond bent en elke dag weer naar school gaat en gaat werken.

Dat je in het weekend alleen maar leuke dingen doet en nooit ergens rekening mee hoeft te houden. Maar toen ik in December 2014 ziek werd, is er nooit meer een dag geweest dat ik dat onbezorgde leven had.

Normaal had ik een hekel aan fietsen om naar school te gaan, maar nu kan ik niet eens meer fietsen en dat met het idee dat ik dat nooit meer zou kunnen. Normaal had ik nooit pijn en nu heb ik elke dag pijn, ook dat met het idee dat dat nooit meer weg gaat.

Ik kan er zo erg naar verlangen dat ik gewoon even 5 minuten niks hoef te voelen, geen pijn. Normaal had ik nooit angsten over de toekomst, en nu elke dag en elk uur of minuut gaan er vragen door me heen. Ik weet dat ik later geen kinderen meer kan krijgen en waarschijnlijk niet eens zou kunnen trouwen met mijn vriend.

Zoveel dingen die elk meisje zou willen mee maken wat voor mij weg valt.. Ook al zou ik levenslang pijn houden en helemaal verlamd zijn, ik zou de allergelukkigste vrouw op de hele wereld zijn.

Als ik maar met mijn vriend kan trouwen en kinderen kon krijgen. Als ik maar tante zou worden van mijn broers en schoonzussen als ze kinderen krijgen. Dat ik gewoon bij het gezin ben thuis met iedereen hun verjaardagen.

Ik ben nu gewoon heel gelukkig ondanks alle pijn en verdriet die zich elk minuut met mij mee speelt, omdat ik nog bij iedereen ben van wie ik hou!