4 december 2011

Hoe schrijf je een mail waarin je vertelt dat je doodgaat aan de mensen die je het meeste gaan missen? Ik had mezelf voorgenomen om me niet meer te laten controleren. En daar had ik mijzelf ook aan gehouden als ik niet was belemmerd in mijn dagelijkse leven.

Al twee weken na de operatie kreeg ik steeds meer bulten in mijn linkerbeen. In het begin maakte ik mezelf nog wijs dat het spierpijn was of dat het opgezwollen lymfeklieren waren. Toch heb ik mij anderhalve week geleden laten controleren. Er kwamen namelijk steeds meer bulten bij. Ik heb donderdag 1 december de uitslag gekregen en het zijn allemaal uitzaaiingen. Ook zitten er al kleine plekjes van ongeveer 4 millimeter op mijn linkerlong. Dus ik ga dood.

Gek genoeg voelt het als een opluchting. Wij allemaal hebben de afgelopen jaren vastgehouden aan een stukje hoop. Ik en mijn ouders zijn steeds op zoek geweest naar alle mogelijke manieren om mijn lijf zo gezond en sterk mogelijk te houden. Een zoektocht die energie kost en maakt dat het leven om genezing draait. En toch heeft iedereen eigenlijk al sinds de eerste keer uitzaaiingen in zijn hoofd dat ik hieraan dood zou kunnen gaan. Ik in ieder geval wel. Toch schuiven we bijna allemaal de kans dat ik hieraan sterf naar de achtergrond en houden wij ons bezig met het stukje hoop. Ik ook. Dus dat ik nu te horen heb gekregen dat ik dood ga, lucht ontzettend op en creëert ineens de ruimte of misschien wel de realiteit om me samen met jullie bezig te houden met het hoofdstuk van de dood.

Nu begrijp ik dat deze mail van alles in je kan losmaken. Verdriet, boosheid, machteloosheid, onzekerheid en vast nog wel meer woorden die eindigen op -heid. Maar waarschijnlijk roept het ook vragen op.

Moet ik Jip laten weten dat ik aan hem denk? Wat moet ik tegen hem zeggen? Waar praat je met iemand over die doodgaat? Hoe lang heeft hij nog? Wat als ik hem nooit meer zie? Voelt hij zich wel goed?

Nu kan ik proberen om op zoveel mogelijk vragen een antwoord te geven, maar in plaats daarvan schrijf ik dit:

Alles komt zoals het gaat. Nergens hoeft of moet druk achter zitten, want mooie herinneringen hebben we al.

Ik houd van luisteren naar mooie verhalen over jou, je familie, je vrienden en over ons. Ik luister vooral graag naar persoonlijke verhalen.

Dus laten we de tijd die we samen hebben of hebben gehad, koesteren met een glimlach. Zo wil ik namelijk het liefst blijven voortbestaan in jullie herinnering.

Ik ga me de komende weken bezighouden met de regie van mijn eigen dood. Volgende week heb ik een gesprek met het palliatieve team van het Radboud. Dan praten we over euthanasie, eventuele thuiszorg en wat er allemaal nog meer bij komt kijken.!Mijn huisarts doet geen euthanasie en op de vraag waarom niet, gaf hij het volgende antwoord: ‘Ik kan niet zowel over iemands welbevinden beschikken als over het beëindigen van zijn leven’. Bijzonder en zeker de moeite waard om over na te denken. Maar voor mij betekent dit dat ik naar een arts op zoek moet die bij mij thuis euthanasie wil doen. Het idee van euthanasie geeft ontzettend veel controle en macht over mijn situatie. Dat ik dit wil, betekent niet dat ik volgende week al een spuitje krijg of zo. Nee, het geeft de controle om te zeggen ‘nu is het genoeg’, wanneer de fysieke pijn het leven ondragelijk maakt. Gelukkig is dit nog niet zo ver. Ik gebruik nog geen pijnstillers en aan de uitzaaiingen in mijn been zal ik niet doodgaan. De plekjes in mijn long zijn gelukkig nog klein, dus ik heb nog even. Wauw, ik denk dat het me eigenlijk nog best goed is gelukt om hier een mooi verhaal van te maken. Iedere keer als ik zo'n mail schrijf, wil ik zo graag benoemen waar ik en mijn ouders niet goed tegen kunnen en ik denk dat ik het juiste woord heb gevonden: zwaarmoedigheid. Alsjeblieft, verdriet mag er absoluut zijn, maar laat het er dan ook zijn en verschuil het niet achter zwaarmoedige begroetingen.

!Liefs, kussen en knuffels van jullie vriend, bloedverwant en collega.

P.S. ik houd ook heel erg van raadsels en moppen