31 oktober 2011

Ik heb alweer een tijdje niks van me laten horen en dan weet ik ook meteen weer waarom ik deze mails schrijf. Ja, de operatie is goed gegaan en ik mag mijzelf nu eenlongig noemen. Het is de grootste longoperatie die ik heb gehad, en toch was ik van alle drie keren nu het snelst thuis. Een weekje was ook wel weer genoeg.

Toen ik daar lag en naar de muren van mijn kamer keek, ging er wel verbazing door me heen. Wat doe ik nu weer hier tussen deze ziekenhuismuren? Een vraag die ik van veel mensen krijg: hoe is dat nou met één long? Ja, ik voel dat ik één long heb. Als ik adem gaat alleen mijn linkerborst omhoog, dus hij is er echt uit. Ik moet wel zeggen dat ik het erger had

verwacht. Als ik veel dingen tegelijk doe, zoals praten en de trap oplopen terwijl ik iets vasthoud, dan moet ik bovenaan even bijkomen. Gelukkig maar dat mijn tweelongige vrienden ook vaak op adem moeten komen als ik met hen trappen loop. Het zegt natuurlijk meer over hen dan over mij, maar toch! Als ik thuis bij mijn ouders ben, lig ik tussen de middag wel vaak even op de bank. Dus op zich kan en ben ik alweer lekker de hort op, maar als ik de kans heb vind ik het ook niet erg om even te liggen. De wond van de operatie is verder helemaal genezen. Ik voel nog dat ze aan mijn ribben hebben zitten sjorren, maar ook dat doet niet echt pijn meer. 4 november moet ik weer in het ziekenhuis zijn om te kijken of ik inderdaad goed herstel van de operatie.

Daarnaast ben ik nu met een aantal zaken bezig. Ik ben met mijn longarts aan het kijken naar een trainingstraject in het astmacentrum Davos, Zwitserland. Hier zit ik op hoogte en kan ik die ene long die ik nog heb goed trainen. De longarts in Davos bleek tijdens een telefoontje van mijn longarts niet heel happig te zijn op mijn bezoek, maar hij heeft nog geen nee gezegd. Eerst moet ik twee testen doen om mijn huidige zuurstofopname te controleren. Daarna wordt er verder gekeken. Als Zwitserland niet mogelijk is, vind ik dat niet erg. Dan zoek ik gewoon mijn eigen bergen. Dharamsala in India ligt op ongeveer 1500 meter hoogte. Daar vlakbij heb je McLeod Ganj op ongeveer 2100 meter hoogte. Het staat bekend als de residentie van de Dalai Lama en dat lijkt mij een mooie plek om te beginnen met het trainen van mijn long. Ook ben ik op dit moment een boek aan het schrijven over de afgelopen kankerperiode. Hiervoor zit ik één keer in de week samen met een vriend die journalistiek heeft gestudeerd. Eigenlijk heb ik hier sinds het begin van al het gekanker over nagedacht. Nu maar ‘s schrijven en dan ook nog eens op zo’n manier dat een wildvreemde het wil uitlezen.

Door het schrijven moet ik terug in de tijd naar 2008. Het jaar dat ik kanker kreeg en er eigenlijk doorheen ben gefietst. Mede door de nieuwigheid en duidelijkheid, maar vooral ook door de mensen om mij heen. In die tijd volgde ik de cursus succes door eigen creatie bij het David de Kock instituut.

Ik heb een linkje gemaakt naar zijn website, zodat jullie kunnen lezen wat dat precies inhoudt. Toentertijd heb ik hier ontzettend veel visie en energie uit gehaald om te kunnen omgaan met mijn tegenslag. David is ook degene die samen met zijn team mijn meditatieavond binnen twee weken had geregeld. Dankjewel David, voor alle fijne steun in al die tijd en voor de steun die nog komen gaat. Je bent een mooi mens! Toen ik daarna weer kanker kreeg, ging het allemaal wat lastiger. Ik houd me wat meer bezig met alle onzekerheden. Er zijn ook meer onzekerheden; het is allemaal wat minder duidelijk. Dat maakt het Waarom van het schrijven van een boek lastig merk ik, even los van het feit dat het fijn is om alles op te schrijven. Ergens, ook al is dit lang niet altijd merkbaar, moet mijn boek juist daarover gaan. Enerzijds over de worsteling en anderzijds over de wijsheid van alle tegenslagen. Iedereen worstelt tussen dat wat veilig voelt en dat waarvan je weet dat het goed voor je is. De strijd tussen wie ik ben en wie ik graag wil zijn. En dat allemaal zodat we iets kunnen achterlaten op deze wereld en niet vergeten worden.

En dan nu waar veel mensen nieuwsgierig op hebben gewacht. Mijn droom... Ik droom ervan om een stukje land te kopen en een huisje erop te laten bouwen ergens in een mooi land. Misschien wel India of Nepal. Daar te leven en me alles eigen te maken wat er op mijn pad komt en waarvan ik denk ‘dat maakt de wereld een mooiere plek’. Of in ieder geval me deze droomplek eigen te maken. En met al dit moois mijn brood verdienen om deze plek te kunnen uitbreiden en een klein dorp te stichten met dierbaren, familie en vrienden die deze droom delen. Wie weet wordt het wel een plek waar uiteindelijk iedereen die er woont bejaard en verzorgd van zijn AOW kan genieten. Dat lijkt mij nou mooi! Eerst maar eens kijken hoe duur een lapje grond is in een land als India of Nepal...

Groeten en liefde!