27 september 2011

Het is heel gek, maar wat is het ineens goed nieuws om te horen dat ze mijn rechterlong eruit gaan opereren! De uitslag van de kijkoperatie is negatief. Het is dus niet verder uitgezaaid. Heel gek om op een uitslag te wachten die regulier gezien twee dingen kan betekenen. Dat ze niks meer kunnen doen of dat ze toch nog een mogelijkheid in de pijpleiding hebben.

Vanochtend heb ik een gesprek gehad over euthanasie en een gelimiteerd beleid tijdens de operatie. Gelukkig hoef ik mijn huisarts nog niet te bellen om te vragen of hij mij het spuitje der Einde wil geven, mocht dat nodig zijn. Geen flauw idee of hij dat überhaupt doet. Misschien moet ik hem toch ‘s bellen en dat vragen.

Dus nu kan ik met de longchirurg gaan praten over een gelimiteerd beleid. Dit houdt in dat ik afspraken maak over wat een arts wel of niet doet bij complicaties tijdens mijn operatie. Ik hoef namelijk niet gereanimeerd te worden als ik er daarna nog slechter kan uitkomen. Ik vind het dan wel best. Ik merk dat ik er luchtig over praat. Dit vind ik fijn om te doen. Zware dingen mogen juist altijd luchtig besproken worden. Beladen is het toch wel. En het fijne is dat ik bepaal hoe ik erover praat. Natuurlijk heb ik vandaag in mijn ziekenhuisbed wel even een steen in m’n maag gevoeld. En als ik er diep over nadenk, dan gaat het ook door mijn hoofd dat dit eigenlijk helemaal geen keuze moet zijn: long laten weghalen of doodgaan. Ik moet zeggen dat ik mijn rechterlong laten weghalen enerzijds als een uitdaging zie en anderzijds als een stap terug. Waarschijnlijk is het beide. Mijn linkerlong is kleiner dan mijn rechterlong, dus het is helaas minder gunstig dat ze mijn rechterlong moeten hebben. Het zwaarste vind ik nog dat ik mezelf altijd heb gemeten aan de mensen om mij heen. Natuurlijk hoef ik niet alles te kunnen en te doen wat anderen doen, maar de gedachte dat ik het zou kunnen was al genoeg. Het is gek dat de liefde en aandacht die jullie allemaal geven fantastisch voelen, maar soms ook heel beklemmend. En waarom dat is... Misschien omdat het een bevestiging van de situatie is, maar met een emotie die niet altijd de mijne is.

Dit ervaar ik als een van de moeilijkste dingen. Toch vind ik het ook meteen een van de mooiste dingen die er met mijn omgeving gebeurt door het krijgen van kanker.

Ik heb een droom en ik weet dat dit een droom van veel mensen is. Iedereen droomde hier vroeger over als puber of fantaseert er nu nog steeds over. En bij deze droom heb ik waarschijnlijk ook jullie hulp nodig in de toekomst. Ik moet nu naar de haptonoom om mezelf lekker te laten masseren, dus in de volgende mail vertel ik jullie over mijn droom.

Groetjes Jip