25 juni 2008

Het is woensdag 25 juni, twee dagen nadat ik heb gehoord dat ik kanker heb. Ik zit met mijn ouders bij de orthopeed, dokter Schreuder. “Uit de röntgenfoto blijkt met 99% zekerheid dat je botkanker hebt.” Een Osteo Sarcoom noemt hij het. Dit is een kanker die voornamelijk bij jong volwassenen voorkomt en redelijk zeldzaam is.

“Het is uniek dat het in je pols zit, Jip. Meestal komt deze vorm van kanker in de benen voor”, geeft hij aan. “Een Osteo sarcoom is een wilde kanker die slecht op chemokuren reageert”, gaat hij verder. Dat is even slikken.Chemokuren zijn toch de manier om van kanker te genezen? Schreuder legt uit dat een Osteo Sarcoom in dit stadium prima te behandelen is, alleen is wegsnijden wel de beste manier. “In het ergste geval moeten we je hand amputeren.” Hij kijkt ook mijn ouders aan. “Toch is het wel verstandig om chemokuren te doen, omdat je niet zoveel vlees op je pols hebt. Als de tumor op de chemo reageert en kleiner wordt, kan ik beter om de kankercellen heen snijden en echt alles eruit halen.”

Voordat we met de chemo’s beginnen, moet er eerst nog van alles gebeuren. Naast een biopt om met 100 % te kunnen vaststellen dat het een Osteo Sarcoom is, worden ook startpunten vastgesteld; de kuur kan bijeffecten hebben. “Naast het bekende haar uitvallen, kan je gehoor beschadigen. Daarnaast kun je onvruchtbaar worden, dus is het verstandig om wat zaad in te vriezen.” Jezus, onvruchtbaar worden... Moet ik daar nu al bij stil staan? Gedachtes en gevoelens van vroeger flitsen aan me voorbij. Ik fantaseer namelijk al vanaf mijn zestiende dat ik een zoon heb, waarmee ik net als in de film ‘Big Daddy’ samen tegen muren plas en vrouwen versier in het park. Inmiddels weet ik wel dat het allemaal niet zo makkelijk is om een kind te krijgen zonder vriendin, maar de fantasie blijft leuk.

Nadat mijn ouders en ik nog wat vragen stellen over hoe en wat, heb ik het wel gehad. “Ik sta te springen om te beginnen met die chemo’s, wanneer mag ik?”, vraag ik met een kleine grijns op mijn gezicht. “Over een maand krijg je de eerste chemo.” Tijdens de terugrit in de auto, wat de komende jaren ons momentje van analyse zal zijn, zeggen we tegen elkaar dat het allemaal wel snel gaat met die chemo’s. Eigenlijk maar beter ook. Dan hebben we het ook maar weer snel gehad. Verder kijk ik stil uit het raam totdat de auto stopt bij ons huis.

Vandaag komt mijn beste maat terug van een weekendje Ameland met zijn vader. Vandaag ga ik hem vertellen dat ik kanker heb. Bij de gedachte alleen word ik al verdrietig.