21 juli 2008

Vandaag is het 21 juli en weet ik alweer een maand dat ik botkanker heb. Ik heb ondertussen mijn eerste chemokuur van drie dagen gehad en ben nu thuis aan het bijkomen. De chemokuur was vermoeiend.

Ik was erg misselijk, maar heb thuis niet meer hoeven braken. Dat is wel prettig. Ik had weinig eetlust, maar dat komt nu ook weer terug. Langzaam voel ik de energie terugvloeien, maar mijn lichaam heeft een flinke klap gehad. Doordat ik weinig energie had kon ik alleen maar op mijn nest liggen en nadenken. Een paar dagen voelde het alsof alles stilstond. Mijn gedachten kwamen niet verder, mijn lichaam kwam niet verder en mijn levensenergie vloeide weg. Het voelde even heel somber.

Nu alles langzaam terugkomt, voelt het ook weer als een uitdaging om aan die tweede chemokuur te beginnen. Mijn paps en mams zorgen goed voor me en zorgen ervoor dat ik gezond eet. Moeders die mijn voetjes masseert en vaders die voedsel voor mijn neus schotelt.

Merk dat het fijn is om alles gewoon van me af te kunnen schrijven, of het nou wat minder gaat of juist beter: ik vertel gewoon wat ik voel. Deze mail straalt namelijk al wat minder van mijn positiviteit, maar zo gaan de gemoedstoestanden van een mens. Als een achtbaan met ups en downs. Mijn down heb ik gehad en ik zit weer in m’n up.
Bedankt voor al jullie mailtjes en gedachtes en ik houd jullie op de hoogte.

Groetjes Jip