2016: nieuwe wending

Zo, 2015 is afgesloten en 2016 voelt als splinternieuwe schoenen aan de voeten. Mensen wensen elkaar het beste, een gelukkig nieuw jaar; van de kassajuffrouw van de Appie tot de postbezorger. Maar voor mij voelt 'het wensen' van al het goede in het leven heel vreemd aan, aangezien wij op de valreep van 2015 nog slecht nieuws hebben gekregen.

Een bericht waarvan we wisten dat-ie onderweg was, maar waarmee wij het oude jaar wel heel bizar afsluiten. De kanker is namelijk weer actief, heel actief, té actief.

De tumor in mijn onderrug (bij ontdekking van deze in september 2014 officieus omgedoopt tot Jeanne-Pierre) is verdubbeld van 2 naar 4 cm. JP is uit zijn slaaptoestand herrezen en heeft gruwelijke honger gehad. En nog steeds. En écht letterlijk. Nou wil ik niet zeuren, maar dat doet verrekes véél pijn! JP heeft inmiddels meer dan de helft van mijn onderste ruggenwervel weg geknabbeld. Ik moet hierbij geregeld terugdenken aan mijn Russische dwerghamster (Rambo) toen ik 8 was. Die kon ook in zo'n rottempo iets wat ooit heel was weg knabbelen tot het een ravage werd, en het voorwerp niet meer te herkennen was.

Anyway, zijn absurde zucht naar mijn oh-zo-geliefde ruggenwervel is simpelweg niet te stoppen. Super jammer. Oké, dan even een summiere samenvatting van het spel dat ik met de beste wil probeer te spelen (of beter gezegd: probeer te begrijpen), maar waarvan ik de zeer complexe spelregels niet ken. Ik ga jullie niet vermoeien met de complete 4-jarige geschiedenis, maar enkel alleen vanaf het doodvonnis dat in december 2013 werd gegeven. Ik zou zéker niet meer dan een jaar hebben. Mijn leven richtte ik naar de gegeven tijd in, alles ging in een stroomversnelling. Het jaar was bijna om toen JP werd ontdekt. Dit was het einde dan, de voorbereiding op de dood volgde.

Ik was er klaar voor, echt totale berusting en vrede met het feit dat ik zou gaan sterven. Maar JP besloot een sabbatical in te lassen. Leuk grapje van de kanker, ik vind het eerder vals spel, want na de berusting gebeurde er niks. Een jaar lang stond in het teken van acceptatie van het leven in plaats van de dood, in de wetenschap natuurlijk dat kanker vaak een 'smerig' spelletje speelt. Doorgaan met leven, waarin de ziekte niet meer de hoofdrol zou gaan krijgen, begon ik langzaam onder de knie te krijgen. Jaja, Erik en ik kochten zelfs (zoals 'normale en gezonde' mensen dat doen) een prachtig schattig huisje, helemaal perfect voor ons.

Maar wat gebeurde...in diezelfde week dat wij beiden een krabbeltje zetten, kreeg ik helse pijn, nieuwe pijn, rondom het gebied waar JP zich heeft gevestigd. Leren leven met het leven zou zich onmiddellijk wederom (!) omkeren naar leren leven met de dood. Begrijpt u het nog? Ik niet (altijd), maar ach, zo belangrijk vind ik dat niet. De oude kracht en innerlijke rust die ik soms behoorlijk had gemist zijn weer helemaal terug. De 'moetjes' zijn weer verdwenen en ik ben compleet tevreden. En bij deze wil ik alle mensen, het hele universum, het beste wensen. Maar soms ook wat minder 'goede' dingen, want jeetje, juist van die minder fijne dingen (die alles zo heerlijk in balans houden) leren wij zoveel...