2 september 2011

Even een kleine update. Afgelopen dinsdag ben ik in het ziekenhuis geweest. Dit gesprek ging over het opereren van mijn long. Een longoperatie is technisch gezien mogelijk. Je kunt ook prima leven met één long, behalve dat de pieken in je conditie een stuk lager zijn. Dit betekent dat ik geen marathons meer zal rennen. Niet dat ik dat ooit heb gedaan, maar toch.

Wel geeft de longchirurg aan dat de kans erg groot is dat het nog een keer terugkomt, terwijl ik nog maar één linkerlong heb. En dan zal het hoogstwaarschijnlijk in die linkerlong terugkomen. Dus wat gaan we nu doen?

Ik krijg eerst een longscan om te kijken wat er is veranderd sinds de vorige scan van 10 augustus.

Stel dat de tumoren zijn gegroeid, dan wil ik een kijkoperatie via mijn slokdarm om met meer zekerheid vast te stellen dat de uitzaaiingen niet verder reiken dan de lymfe van mijn rechterlong. Is dat het geval, dan overweeg ik om mijn rechterlong te laten weghalen. Stel dat ze niet zijn gegroeid, dan wil ik denk ik ook een kijkoperatie laten doen. En als het niet verder is uitgezaaid, ga ik volledig vertrouwen op mijn lichaam en op alternatieve geneeswijzen en dan mogen ze mijn rechterlong nog even laten zitten. Stel dat het kleiner is geworden, dan is het wonder van al jullie positieve energie al bezig om mijn tumoren te verkleinen, om ze uiteindelijk vriendelijk te verzoeken of ze willen verdwijnen.

Nu komen veel van jullie op 8 september mee mediteren en ik moet zeggen dat dit al helend is. Er komen ontzettend veel mensen. Jongens die ik tien jaar geleden leerde kennen en nu nooit meer zie, oud-klasgenootjes van de middelbare school, ouders van vriendjes van de basisschool, familie, vrienden, onbekenden, collega's, vrienden van vrienden.

Het is echt heel bijzonder wat dit losmaakt om me heen. En ik moet zeggen dat ik steeds meer in wonderen ga geloven.

Ik wil een bijzondere gebeurtenis met jullie delen. Eergisteren voegde een meisje mij toe via facebook. Ik ken haar uit het ziekenhuis. Zij kwam naast mij te liggen en wist sinds een week dat ze een tumor in haar buik had zo groot als een voetbal. Ze leek net zwanger van kanker. Na die chemokuur ben ik haar uit het oog verloren en begreep ik van het ziekenhuis dat ze was opgegeven. Dit bleek ook zo te zijn. In maart 2011 had ze haar laatste chemo gehad en de tumor zat er nog steeds. Toen is ze de alternatieve, spirituele geneesweg gaan bewandelen. Op een geven moment is ze doodziek weer in het ziekenhuis beland. Te ziek om te eten en afgezonderd van anderen omdat ze te zwak was. Ze was al een tijdje bij een healer die samen met haar mediteerde. Ze heeft daar iedere dag liggen mediteren, soms samen met die healer. Op een geven moment kreeg ze een scan en bleek de tumor in haar buik weg...

Ik heb haar gesproken en ze is dit jaar alweer viermaal op vakantie geweest. Ze voelt zich goed. Ze vindt het alleen moeilijk om nu te laten controleren of het nog steeds weg is en waarom zou ze?

Ze leeft! Ik heb haar gevraagd wat ze deed tijdens het mediteren. Het klinkt gek, maar wat ze zei ben ik al vaker tegengekomen. Ze zei: ‘De tumor liefde geven. Er niet tegen vechten maar het accepteren als een deel van je lichaam en het met liefde vragen om je lichaam te verlaten.’ Er is nog zoveel om ons heen wat onverklaarbaar is. Ik geloof oprecht dat we het ook niet hoeven te verklaren. Geloven dat het onverklaarbare er is, is al genoeg.

Iedereen is welkom op 8 september, alleen heb ik echt geen idee hoeveel mensen er komen. Dus als je met mensen komt die zich niet via facebook hebben aangemeld, laat het dan op een andere manier weten. Of neem een kussentje mee voor het geval er geen stoel meer vrij is. Ik merk overigens dat super veel mensen met mij bezig zijn en dit geeft me al ontzettend veel kracht. Dat ik bijna op niemand reageer ligt niet aan jullie, maar ik moet bijna een secretaresse inhuren om iedereen te beantwoorden. Maar weet dat het voor mij al zoveel betekent dat jullie met me bezig zijn.

dikke kus Jip