2 jaar geleden..

Aanstaande zaterdag 17 januari, precies 2 jaar geleden, sloeg mijn gewone doodnormale leventje radicaal om.

~~~~~~Lees het alsjeblieft. Leer naar je eigen lichaam te luisteren. 

En is het een grove fout en moet het protocol veranderd worden of heb ik sowieso gewoon pech?????~~~~~~

Ik vergeet die dag nooit, maar dan ook nooit meer. 

Wat een hel.

IK ZAL VERTELLEN HOE HET IS GEGAAN ALLEMAAL EN HOE IK ERACHTER KWAM.

IK KRIJG VAAK DE VRAAG HOE HET ALLEMAAL VERLIEP.

'Ik had in 2012 al maanden last eigenlijk.

Ging er ook wel een keer mee naar de huisarts. 

Die deed een uitstrijkje om me te laten testen voor soa's, maar liet me NIET testen voor baarmoederhalskanker. Was toen 27 en hij zal wel gedacht hebben dat het dat toch niet kon zijn waarschijnlijk? 

Ikzelf had daar helemaal geen verstand van eerlijk gezegd.

Had geen soa's onder mn leden

Maar WAT was t dan wel?

Maanden mee gelopen.

Totdat ik in november 2012 een week na mijn menstruatie ineens een bal bloed verloor op de wc. Wow

"Kanonnen!!! Wat the .... was dit??? Waar komt dit vandaan dan joh?" Dacht ik? "Dit is niet normaal"

Meteen huisarts gebeld. 

Ik moest gelijk komen.

Een zwangerschap leek het niet, het was absoluut geen miskraam.

Nee, dat kon ik hem ook wel vertellen

"Nou, we zullen weer een uitstrijkje moeten maken".

Daar lig je dan, heel nuchter met je benen wijd met zo'n ding in je doos.

Ik had geen idee waarom hij nou weer een uitstrijkje moest maken. Echt niet.

"Hm, het ziet er erg onrustig uit" was zijn mededeling.

Ik dacht nog, "ja duh, het bloed, dat geeft idd een verwoestend beeld" alles behalve rustig.

Maar dat bedoelde meneer niet natuurlijk.

Aangekleed zat ik weer op de stoel, wiebelend met mijn handen en benen en overal naar kijkend wacht ik totdat dokterlief klaar is met tikken op zijn computer.

Hij begon te praten en melde dat hij onrustige cellen zag.

Ik zei, "ok, ja... en wat houdt dat in???"

(Joh, ik kan je vertellen dat ik helemaal niet aan iets ernstigs dacht).

Hij zei dat het niet perse iets ergs hoefde te zijn. We moesten de uitslag maar afwachten.

Hm, toen ben ik gaan googlen en hoopte maar op een vleesboom, maar wist eigenlijk dat dat het niet was.

Ik kwam per ongeluk op een link waar PAPscores stonden. 

Voorstadia van baarmoederhalskanker.

PAP-1 normale uitslag

Tot PAP-4 ernstige afwijkingen van de baarmoederhals, maar nog geen tumorcellen. Sodannn, dacht ik, dit is niet niks. Maar las ook dat 9 van de 10 vrouwen met een PAP score liepen.

Dat stelde me wel een beetje gerust.

Ik werd een week later gebeld, dat ik even moest gaan zitten.

Ooh shit man, mijn hart beukte in mijn keel. Als je door de assistente wordt gebeld voor een uitslag, is dat meestal niet goed, ging er door mijn hoofd. Nu vroeg ze me ook nog eens te gaan zitten. Bovendien klonk ze te lief, ze klonk te lief, ze klonk gewoon te lief.. dit is niet goed dacht ik.

"Zoals je misschien al dacht, is je uitstrijkje niet goed". Je hebt een PAP4.

Gelukkig had ik die paar dagen daarvoor gekeken wat dat allemaal inhield, want anders had ik mijn god niet geweten wat ze zei.

Ik schrok me lam.

Begon te huilen en ik vroeg of ik nu doodging,,,, hihi, de muts.

Ik moest meteen even komen met mijn moeder voor een gesprekje.

Huisarts zei dat er (nog) geen tumorcellen te zien waren en dat hij me doorstuurde naar een gynaecoloog. Wat was ik opgelucht zeg.

In december 2012 had ik mijn eerste gesprek bij de gynaecoloog. 

Hij deed ook een uitstrijkje en keek ERG bedenkelijk en zorgelijk. 

Hij zei dat ie er een spoed van zou maken.

5 dagen later kreeg ik al de uitslag, het was PAP3B.

Wauw, dat is beter dan PAP4.

Ik kreeg ook meteen een biopt uit mijn baarmoederhals.

2 mini stukjes eruit gehapt en klaar is kees. T viel mee. Tja, weer je benen wijd, je raakt er inmiddels aan gewend, helaas...

Daarvan kreeg ik ook binnen een paar dagen de uitslag. 

Je rijdt dan WEER heel zenuwachtig naar het ziekenhuis, ppffff... 

Bang voor wat je nu weer te horen krijgt. 

Maar daarvan was de uitslag ook PAP3B.

Maarrrr, hij vertrouwde zelf de uitslagen niet zo.

Hij zei, dat wat hij ziet is geen PAP3 of PAP4. 

Zo, daar schrok ik wel ff van.

Maar beter zo, dan je kop in het zand steken.

Er moest een behandeling komen.

Hij wilde me zo snel mogelijk helpen om iets uit te kunnen sluiten.

10 januari 2013 zou ik een conisatie krijgen, waarbij een kegelvormig stuk weggesneden zou worden uit de baarmoederhals, in de hoop dat alle foute celletjes worden weggesneden.

Was nog best gezellig in de operatiekamer. 

Die ruggenprik is zo maf. Haha 

En dat roesje was superchill

Totdat mijn ruggenprik uit begon te werken en hij nog niet klaar was met opereren. 

Het duurde ook iets langer dan gepland, omdat ik heel veel bloed was verloren voor zo'n kleine operatie.

Ik voelde me idd niet zo jofel.

Maar ach, dacht dat gaat wel over. 

Het was de vraag of ik bloedtransfusie moest krijgen. 

Nou, dat had ik liever niet. 

Het zat op het randje, dus ik mocht kiezen. Ik zei uiteraard nee.

Ze hielden me wel in de gaten, maar het ging gelukkig goed.

Die middag kwam de gynaecoloog nog even langs mijn bed op de afdeling om te vertellen dat het een moeizame operatie was waarbij er allerlei dingen onverwachts om de hoek kwamen zetten. 

En dat hij er nog steeds zo over dacht dat het geen PAP3B of PAP4 was.

Een week later, 17 januari zou ik de uitslag krijgen van de conisatie.

Het vreemde vond ik dat ik erg rustig en kalm naar het ziekenhuis ging. 

Ik zei nog tegen mijn moedertje dat ik dat vreemd vond.

En dat ik zo rustig ben, dat dat stilte voor de storm is..

Je 6e zintuig bereidt zich alvast voor, laten we maar zeggen.

Nou en of.....

We gingen zitten en ik keek al telkens naar zijn ogen en lichaamstaal, maar kon daar geen touw aan vast knopen. Hij vroeg eerst hoe het met me ging. 

Daarna zei hij; "Even over de uitslag....." mijn hart bonkte zo erg in mijn keel, dat was niet normaal.. zo zenuwachtig.... En hij schudde zijn hoofd van links naar rechts en zei, "is niet goed". 

"Het is wat ik al die tijd al dacht, het is baarmoederhalskanker".

Zzzoooooooooo, er bekroop me in 1 keer zo'n raar gevoel van binnen. 

Zo vreemd, ik kon/kan het niet plaatsen. Als een raket verdween de grond onder mijn voeten.

Mijn moeder maakte een noodkreet wat door merg en been ging. DAMN!

Toen kwam hij ook nog eens dat het ging om een type wat snel uitzaaiingen zou geven en ik geen HPV zou hebben. 

Het is toch niet te geloven, gewoon ongelooflijk.

Hoe is het verdomme mogelijk. 

Dat is wat ik dacht.

Hij bleef maar ratelen, maar heb de helft niet gehoord. 

Ik zag eigenlijk mijn leven voorbij komen en dacht, dit wordt mijn dood.

Maar mijn kinderen hebben mij nodig, dit ga ik overleven. Ik moet dit zien te winnen.

Hoe kon het dan zo zijn dat het met die uitstrijkjes geen baarmoederhalskanker aangaf? 

Dat had te maken met dat het bij mij niet aan de oppervlakte zat, maar al dieper naar binnen. Dus pas na die conisatie hebben ze dat pas kunnen ontdekken. 

Nu is dat natuurlijk niet bij iedereen zo, maar als je het niet vertrouwt EN je gynaecoloog vertrouwt het zelf ook niet, dan moet je zo snel mogelijk iets uitgesloten krijgen.

Beetje vreemd gezegd;

maar die van mij zat er met zijn neus bovenop.

Na de diagnose moest ik van het Rijnland zh Leiderdorp naar een acedemisch zh LUMC Leiden.

Daar zouden ze die grotere operatie uitvoeren.

Tja, 17 januari 2 jaar geleden veranderde mijn leven voorgoed.

Na scans en vele gesprekken werd ik

18 februari 2013 ruim 4 uur in LUMC geopereerd.

Uitslag van operatie was dat er in de snijranden en de lymfeklieren die ze ook weg hebben gehaald geen tumorcellen gevonden hadden, dus schoon en GEEN nabehandeling van chemo en/of bestraling.

1 jaar lang 'schoon' geweest... dachten we...

Tot april 2014.

Na echo van nieren werd er wat op mijn lever gezien.

Scan en leverpunctie gehad.

Ja hoor, uitzaaiingen van die verdomde baarmoederhalskanker.

En kreeg van de internist te horen dat ik chemo kreeg dat mijn leven alleen zou verlengen.

1 ding. Ik was erg blij dat ik na de operatie geen chemo hoefde.

Maar had ik het verdorie nou maar gehad, na de operatie. 

Baal enorm. 

Zo raar dat ze dat niet hebben gegeven, juist omdat ik met dat type liep wat snel uitzaaiingen zou geven.

Maarja, dat is allemaal achteraf......

Nu moet ik leven met het feit dat ik sowieso niet meer beter word.

En dat is SUCKS!!!