Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Stream nu alle seizoenen op NPO Start!
17 september 2008
17-09-2008
• leestijd 2 minuten
•
Het is alweer een tijd geleden dat ik een chemokuur heb ondergaan. De tweede kuur viel me zwaarder, maar gelukkig zou ik geopereerd worden. De operatie hield in dat ik onder narcose werd gebracht zonder te weten of ik met twee handen wakker zou worden.
Daarna moest ik twee weken wachten op de uitslag van het microscopische onderzoek. Daaruit moest blijken of de operatie succesvol genoeg was. Gisteren heb ik de uitslag ontvangen en het is helaas slecht nieuws. Er zijn kwaadaardige cellen achtergebleven in het weefsel van mijn rechterpols. Dit houdt in dat mijn hand wordt geamputeerd om ervoor te zorgen dat mijn overlevingskans bijna 100% blijft.
Heftig nieuws. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn familie. Volgende week woensdag 24 september wordt mijn hand geamputeerd en daarna zal de wond twee weken nodig hebben om te herstellen. Voor mij komt dit net zo hard aan als toen ik drie maanden geleden hoorde dat ik botkanker had. Het betekent ook dat ik er dus net zo makkelijk mijn weg in kan vinden als toen. Hoe meer ik er over praat, hoe meer ik het accepteer. Volgende week, als hij eraf is, zal het proces van m’n weg vinden vast en zeker opnieuw beginnen en de confrontatie zal ik niet meer uit de weg kunnen gaan. Ik ben en blijf dan een jongen met één hand. Gelukkig zie ik dat ook wel weer als een uitdaging, zoals vanochtend bij het brood smeren of als ik de nagels van mijn linkerhand moet knippen. Mijn rechterhand zit nu nog in het gips en daar kan ik vrij weinig tot niets mee. Dus ik ben al aan het oefenen. Ik wil jullie vragen me de komende tijd, maanden, jaren te laten spelen en worstelen met de dagelijkse dingen die jullie met twee handen doen en die ik nu en straks met één hand zal moeten doen. Ik wil graag leren wat ik nog steeds zelf kan, maar ik wil ook leren me neer te leggen bij wat ik niet meer zal kunnen. Ook wil ik jullie een boek aanraden dat mij anderhalf jaar geleden al heel erg inspireerde en waar ik nu, helaas maar ook gelukkig, de vruchten van mag plukken. ‘Wat is jouw excuus’ van John Foppe, over een Amerikaan die zonder armen is geboren. Super inspirerend!
Even schrikken! Ik kan me goed voorstellen dat jullie niet zo goed weten hoe je hiermee moet omgaan tegenover mij. Is helemaal niet erg. Denk alsjeblieft niet teveel aan het feit dat ik nog maar een hand zal hebben, maar denk vooral aan wie ik ben als persoon. Gewoon Jip met zijn stomme grijns.
Dikke kus en iedereen bedankt voor hun gedachten, lieve kaarten, boeken en gezelschap!
Heftig nieuws. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn familie. Volgende week woensdag 24 september wordt mijn hand geamputeerd en daarna zal de wond twee weken nodig hebben om te herstellen. Voor mij komt dit net zo hard aan als toen ik drie maanden geleden hoorde dat ik botkanker had. Het betekent ook dat ik er dus net zo makkelijk mijn weg in kan vinden als toen. Hoe meer ik er over praat, hoe meer ik het accepteer. Volgende week, als hij eraf is, zal het proces van m’n weg vinden vast en zeker opnieuw beginnen en de confrontatie zal ik niet meer uit de weg kunnen gaan. Ik ben en blijf dan een jongen met één hand. Gelukkig zie ik dat ook wel weer als een uitdaging, zoals vanochtend bij het brood smeren of als ik de nagels van mijn linkerhand moet knippen. Mijn rechterhand zit nu nog in het gips en daar kan ik vrij weinig tot niets mee. Dus ik ben al aan het oefenen. Ik wil jullie vragen me de komende tijd, maanden, jaren te laten spelen en worstelen met de dagelijkse dingen die jullie met twee handen doen en die ik nu en straks met één hand zal moeten doen. Ik wil graag leren wat ik nog steeds zelf kan, maar ik wil ook leren me neer te leggen bij wat ik niet meer zal kunnen. Ook wil ik jullie een boek aanraden dat mij anderhalf jaar geleden al heel erg inspireerde en waar ik nu, helaas maar ook gelukkig, de vruchten van mag plukken. ‘Wat is jouw excuus’ van John Foppe, over een Amerikaan die zonder armen is geboren. Super inspirerend!
Even schrikken! Ik kan me goed voorstellen dat jullie niet zo goed weten hoe je hiermee moet omgaan tegenover mij. Is helemaal niet erg. Denk alsjeblieft niet teveel aan het feit dat ik nog maar een hand zal hebben, maar denk vooral aan wie ik ben als persoon. Gewoon Jip met zijn stomme grijns.
Dikke kus en iedereen bedankt voor hun gedachten, lieve kaarten, boeken en gezelschap!
Groetjes Jip
Praat mee
