17 augustus 2011

Een mail die zo begint, brengt slecht nieuws, ik heb weer uitzaaiingen. Weer in mijn rechterlong. 5 augustus heb ik het slechte nieuws gekregen bij de uitslag van een controle. De arts geeft aan dat het er dit keer allemaal wat slechter uitziet. Ik heb drie uitzaaiingen, twee van drie centimeter en één van twee centimeter.

Het zit op lastige plek en door de vorige operaties heb ik verklevingen bij mijn rechterlong. Dit maakt opereren moeilijk. De komende weken wordt onderzocht of er geen andere uitzaaiingen zijn. Als er geen uitzaaiingen zijn, dan bespreek ik met de longchirurg of hij het nog aandurft om mij te opereren. Is dit niet het geval, dan zit er eigenlijk nog maar één ding op vanuit de reguliere zorg: bestralen om tijd te rekken. Ik begrijp dat deze mail veel vragen en onbegrip zal oproepen. Ik vind het belangrijk om het met jullie te delen zoals het is. Doodgaan komt dichterbij en ik merk aan de reactie van mensen om mij heen dat het erg moeilijk is om dit te bevatten. Voor mij is het ook moeilijk te bevatten en toch ben ik er rustig onder. Ik zoek afleiding om er niet de hele tijd mee bezig te zijn. Dat lukt goed. Ik kan het ook loslaten en het even laten voor wat het is. Ik voel dat ik nu nog leef. Ja, ik voel ook een vermoeidheid en een verslagenheid. Het kost veel energie om er met mensen over te praten. Het nieuws dat ik breng is heftig. Desondanks vind ik het wel belangrijk om het jullie te vertellen. Ik begrijp dat velen van jullie met vragen komen te zitten, dus ik zal proberen om op de meeste vragen al een antwoord te geven:

Jip, kunnen ze echt niks meer doen?
Bestralen zou alleen tijd rekken. Chemokuren hebben zich nooit bewezen en de operatie biedt een kleine kans op overleven. Dit zou wel betekenen dat ze mijn rechterlong weghalen.

Weet je zeker dat je dit wilt?
Ik kan met één long leven. Eerst is het belangrijk dat ik weet wat de risico's van zo'n operatie zijn. Ook zou ik willen weten hoe het is om met één long te leven. Dus als je iemand kent van mijn leeftijd, ik ga graag een keer met hem of haar een mooie strandwandeling maken. En dan is het aan mij of ik dat wil.

Ben je bang voor de dood?
Nee, dood zijn lijkt me best rustgevend. Doodgaan, daar ben ik wel bang voor. Fysiek voelen dat je doodgaat. Wel kan ik mezelf geruststellen met de gedachte dat het tijdelijk is.

Is er iets wat je nog graag wilt doen?
Nee, er is niet iets speciaals wat ik nog echt moet doen. ik heb nooit spijt gehad van dingen die ik heb gedaan. Ik heb van iedereen en ieder moment genoten, ook als het pas was als ik er later op terug keek.

Jip, het is oneerlijk! Waarom? Jij je bent nog zo jong!
Ik zie het niet als iets oneerlijks. Of ik hier nou echt aan overlijd of niet, denken aan hoe oneerlijk het is maakt mij alleen maar een bitter en verdrietig mens. Ja, ik voel machteloosheid en tegelijkertijd zorgt die machteloosheid voor acceptatie. Het komt zoals het komt. Dit betekent niet dat ik ga zitten wachten.

Jip, ik wil het eigenlijk niet vragen, maar hoe lang heb je nog?
Vraag het niet. ik vraag het niet aan mijn arts. Ik wil er ook niet over nadenken, omdat ik me er dan alleen maar op ga instellen. Nu doe ik dat enigszins ook, alleen zonder een inschatting van hoe lang ik nog heb. Dus de komende tijd staat in het kader van bijzondere dingen doen, niet alleen maar ook samen met jullie.

Hoezo, wat ga je dan doen?
Het voelt nu heel natuurlijk om meer de spirituele weg te bewandelen en in wonderen te geloven. Iedereen kent onverklaarbare verhalen. Mij lijkt het fantastisch om een onverklaarbaar verhaal te zijn.

Allereerst ben ik begonnen met Tai Chi. Dit krijg ik van een vrouw die zelf ziek is en normaal alleen maar op bed kan liggen. Dankzij Tai Chi geeft ze nu les en kan ze weer leven. Ik ben nog steeds bezig met de maretak behandeling en ik krijg nu voortaan de hoogste dosis. Dit spuit ik driemaal per week in en dit helpt om kapotte cellen in mijn lijf op te ruimen. Ik loop tweemaal per week bij een haptonoom. Dit is een fysiotherapeut die zich richt op lichaam en geest. Deze masseert mij en helpt me bij het ontspannen.

Ga je nog studeren of werken, Jip?
Ik ben altijd na een ziekte meteen weer gaan werken of studeren. Volgens mij moet ik het toch gewoon een keer rustig aan doen. Ik ga een uitkering aanvragen en aan studeren denk ik voorlopig ook echt niet. Als ik nadenk over de toekomst, dan is het nu eerst maar ‘s echt helemaal genezen van die kanker!

Zijn er nog dingen die wij voor je kunnen doen?
Komende tijd staat voor mij in het teken van wonderen en een vriend van me, David de Kock, kwam met het idee om een meditatiegenezing te organiseren. Hiervoor wil ik jullie allemaal uitnodigen op 8 september om 19.00 uur in de Janskerk op het Janskerkhof 3512 BK Utrecht. Om 22.00 uur zijn we ongeveer klaar, dus zorg wel dat je al gegeten hebt.

Door middel van een groepsmeditatie geven jullie mij de kracht die ik nodig heb. Dit doe ik, omdat ik nu wel een wonder kan gebruiken. Het lijkt mij mooi om allemaal bij elkaar te komen en zo toch het gevoel te hebben dat we iets doen. Je hoeft niet te vragen of je iemand mee mag nemen, iedereen is welkom! Ik heb bij David in zijn cursus een aantal keer gesproken over omgaan met tegenslagen. Hij heeft zijn netwerk gevraagd om ook te komen. Er past 600 man in de Janskerk, dus het zou fantastisch zijn als de kerk vol zit. De kerk huren we en daarom vragen we een vrijwillige bijdrage om in ieder geval de kosten daarvan te dekken.

Zo'n mail lezen is niet niks, dat begrijp ik. Velen van jullie zullen de behoefte voelen om me te bellen en dat mag. Zo kan ik zelf bepalen of ik opneem en er behoefte aan heb. Bedenk wel dat ik deze mails ook schrijf, omdat ik juist geen behoefte heb aan die constante gesprekken over kanker en alle praktische zaken. Niet omdat ik er niet over wil praten, maar meer omdat ik er niet steeds weer opnieuw over wil praten. Je mag deze mail overigens gewoon doorsturen naar jouw omgeving, als jij daar een toegevoegde waarde in ziet.

Ik wil jullie sowieso al heel erg bedanken vanuit de grond van mijn hart voor alle steun en liefde die ik al van jullie heb mogen ontvangen. Het is niet niks om te vechten tegen kanker, maar het is ook niet niks om machteloos steeds weer iemand het gevecht te zien aangaan.

"De enige zekerheid die wij allemaal hebben is dat wij ooit doodgaan.

Wanneer weet niemand tot op het laatste moment. Wat je wel weet is dat je vandaag nog leeft.

Pluk de dag."

Jip Keijzer

Dikke kus Jip