Ben je net lekker aan het leven. Hoor je dat je dood gaat. Wat dan? Onze OML'ers laten het er niet bij zitten en halen álles uit het leven! Stream nu alle seizoenen op NPO Start!
17 augustus 2008
17-08-2008
• leestijd 2 minuten
•
Ben ondertussen al een week thuis van mijn tweede chemokuur. Het is fijn om weer thuis te zijn. Zo’n tweede kuur lijkt in het begin een stuk makkelijker, omdat je weet wat je te wachten staat. Maar in de loop van de dagen, als ik een klein beetje actiever word, merk ik wel dat het moeilijker is om me fit te voelen. Logisch.
Ik moet natuurlijk de tijd nemen om mijn lichaam een tweede klap te laten verwerken. Toch is het een stuk zwaarder. Even een wandeling maken gaat niet zo makkelijk, dus hang ik lekker voor de buis en lig de hele dag op de bank. Ik word een beetje lui van al dat wachten en al dat verwen van mijn ouders. Uitrusten is natuurlijk heel fijn en noodzakelijk, maar het wordt steeds lastiger om in beweging te komen.
Ik kan me nu redelijk verplaatsen in een zwangere vrouw. Ik heb een gezonde eetlust, eet ‘s avonds vaak twee warme maaltijden, maar mijn reukvermogen is zo gevoelig dat het moeilijk is om het eten binnen te houden. De gedachte aan een geur waar ik onpasselijk van word, heeft er deze week al drie keer voor gezorgd dat ik een met smaak genuttigde maaltijd gewoon weer uitkots. Daarna kan ik vaak moeiteloos weer een maaltijdje naar binnen werken, maar vrolijk word ik er niet van. En ik word ook een beetje angstig om me teveel in te spannen, omdat ik mijn maag juist dan weer via de verkeerde kant leeg. Kortom, deze week was psychisch wel even zwaarder dan de eerste keer.
Maar natuurlijk schrijf ik nooit alleen over waar het allemaal rottiger en minder ging, nee. Nu zaterdag, 17 augustus, voel ik mij weer goed genoeg om lekker naar een goede vriend te gaan. Mijn lichaam kan het ook weer aan om een uurtje of anderhalf uur per dag te wandelen. Langzaam komt mijn fitheid terug, alleen moet ik wel accepteren dat ik weer van onder af aan moet opbouwen na elke nieuwe chemokuur. Vermoeiend maar noodzakelijk.
Nog even een klein medisch verhaaltje. Gisteren ben ik in het ziekenhuis geweest en mijn lichaam herstelt gewoon helemaal goed. Er zijn geen blijvende ernstige complicaties opgetreden en mijn bloedwaardes zijn prima. De dokter zegt dat ik het goed doe.
Groetjes en liefs jip
Ik kan me nu redelijk verplaatsen in een zwangere vrouw. Ik heb een gezonde eetlust, eet ‘s avonds vaak twee warme maaltijden, maar mijn reukvermogen is zo gevoelig dat het moeilijk is om het eten binnen te houden. De gedachte aan een geur waar ik onpasselijk van word, heeft er deze week al drie keer voor gezorgd dat ik een met smaak genuttigde maaltijd gewoon weer uitkots. Daarna kan ik vaak moeiteloos weer een maaltijdje naar binnen werken, maar vrolijk word ik er niet van. En ik word ook een beetje angstig om me teveel in te spannen, omdat ik mijn maag juist dan weer via de verkeerde kant leeg. Kortom, deze week was psychisch wel even zwaarder dan de eerste keer.
Maar natuurlijk schrijf ik nooit alleen over waar het allemaal rottiger en minder ging, nee. Nu zaterdag, 17 augustus, voel ik mij weer goed genoeg om lekker naar een goede vriend te gaan. Mijn lichaam kan het ook weer aan om een uurtje of anderhalf uur per dag te wandelen. Langzaam komt mijn fitheid terug, alleen moet ik wel accepteren dat ik weer van onder af aan moet opbouwen na elke nieuwe chemokuur. Vermoeiend maar noodzakelijk.
Nog even een klein medisch verhaaltje. Gisteren ben ik in het ziekenhuis geweest en mijn lichaam herstelt gewoon helemaal goed. Er zijn geen blijvende ernstige complicaties opgetreden en mijn bloedwaardes zijn prima. De dokter zegt dat ik het goed doe.
Groetjes en liefs jip
Praat mee
0/1500