16 februari 2011

Velen van jullie hebben onze reis door west Afrika op de voet gevolgd en een bijdrage geleverd in gedachte, in tijd en/of in sponsoring. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Of het nou voortkomt uit een stukje hart onder de riem steken voor wat we met kanker hebben doorgemaakt of vanwege ons super toffe initiatief.

Dat ik deze mail stuur, houd wel in dat ik weer slecht nieuws te vertellen heb. Sommigen weten het al, maar afgelopen vrijdag heb ik te horen gekregen dat ik nog een uitzaaiing op mijn rechterlong heb. Gelukkig is het weg te opereren en chemokuren doen we niet meer. Die hebben uiteindelijk nooit echt zin gehad en alle medicijnen die er voor deze vorm van kanker zijn, heb ik al in mijn lijf gehad. 

De operatie zal dit keer wel zwaarder zijn, omdat de tumor groter is. Bijna 4 centimeter. Ik weet nog niet precies wanneer, maar ik zal waarschijnlijk binnen een week of vier onder het mes gaan. Komende vrijdag ga ik eerst lekker een weekje wintersporten met familie Van der Veen.

Ik merk aan mezelf dat ik er ontzettend mat over vertel en dat dit gek voelt. ik realiseer me meer en meer dat dit mijn geestelijk bescherming is om steeds maar weer met de teleurstelling te dealen. Heel fijn eigenlijk, want daardoor lukt het me eigenlijk erg goed om gewoon te blijven leven en de dingen te doen die ik graag wil doen, zolang dat fysiek mogelijk is. Toch heb ik er geen last van dat dit me nu voor de derde keer overkomt. Ik merk dat ik moe ben van steeds die rem op mijn leven en me richten op kanker. Wel zie ik steeds meer in dat dit proces nog wel vaker kan voorkomen. En dat er een kans is dat zo'n operatie nog wel vaker zal plaatsvinden. Het hoort een beetje bij mij.

Ik merk het ook wel aan de reacties van vrienden om mij heen. Het is niet nieuw en dus schrikken mensen er minder van. Het is bovenal een vermoeiend proces waar ik en de mensen om mij heen vooral moedeloos van kunnen worden. Ja, ik zou heel graag willen dat het klaar is en ja, ik wil graag 23 zijn. Maar het is nog niet klaar en ik mag gewoon 23 zijn; alleen wel met kanker die weggaat en ook weer kan terugkomen.

Waar ik na de tweede ziekteperiode veel last van heb gehad, is dat ik het wegdrukte en er eigenlijk zo min mogelijk mee bezig wou zijn. Maar dat gaat lastig als je steeds het ziekenhuis in moet voor een chemo. Nu ik terug ben van onze reis door Afrika en ik voor de derde keer dit proces inga, maakt het eigenlijk geen bal meer uit of ik kanker heb of niet, zolang ik fysiek maar in staat ben om mijn leven te leven. Dat is ook mijn grens. Ze mogen aan me sleutelen en dingen vernieuwen, zolang ik mijn werktuig daarna nog kan inzetten om iets moois van het leven te maken.

Ik ga gewoon proberen om dit jaar mijn propedeuse te halen en in september te starten met een studie aan de universiteit. Ik ga proberen om tussen en na alles nog te werken en geld te verdienen voor de studie, voor deze zomer een maandje op reis naar Azië, voor een week of twee hiken in Schotland door de Lowlands. Ook werd ik vandaag gebeld voor een kort weekje duiken in Griekenland voordat ik word geopereerd. Dus een heleboel pret en leuke ideeën voor de boeg, want van dat stilstaan en nadenken over al dat gekanker word ik alleen maar zieker! Over een week of vier ga ik er weer tegenaan. Daarna zal ik een week of twee in het ziekenhuis moeten verblijven en iedereen is welkom! Neem wel wat lekkers mee om te eten. Ik ben gek op quiche en gezonde broodjes met lekker zalm of wat vlees. Maak je me altijd vrolijk mee!

Ik houd iedereen weer op de hoogte van alles wat er gaat gebeuren per mail. Stuur het door naar mensen die ik niet bereik en die graag willen weten hoe het met me gaat. Nogmaals bedankt iedereen voor al jullie steun in de afgelopen drie jaar, op wat voor manier dan ook!

Liefs Jip