11 december 2008

Velen van jullie weten al dat het goed met mij gaat! Hier toch nog even een afsluitende mail van deze hele kankerperiode. Ondertussen is mijn handje geamputeerd en is de wond al zo goed als genezen. De chirurg heeft hem er mooi afgezaagd en een goed litteken achtergelaten. Nu was het wel even wennen natuurlijk en dat is het soms nog steeds.

Toen ik uit het ziekenhuis kwam, voelde ik me redelijk onzeker. Er speelden allerlei vragen in mijn hoofd: Zullen mensen raar kijken? Gaan de mensen om me heen me als gehandicapte behandelen? Kan ik nog wel aan een goede baan komen? Ben ik ineens een stuk afhankelijker van mijn omgeving? Vinden vrouwen in bed het niet raar als ik ze aanraak met mijn stomp? Nou is het begrijpelijk dat dit door mijn hoofd schiet en gelukkig weet ik ook op alles al een antwoord.

Ja, sommige mensen zullen altijd raar blijven kijken en zich ongemakkelijk voelen. Begrijpelijk. Ik vond het ook raar toen ik mezelf voor het eerst zag zonder rechterhand. En ik merk dat die ongemakkelijkheid al gauw weg is als ik het benoem bij de mensen met wie ik praat. Desondanks blijft het een blikvanger en is het aan mij om dat niet als vervelend te ervaren. Dit lukt aardig.

Ik ben ontzettend blij met mijn omgeving, ja dat zijn jullie, hoe jullie met me omgaan. Iedereen went er snel aan en ziet me nog steeds als Jip die druk is met van alles. Jullie laten me lekker klungelen en als ik hulp nodig heb mag ik het altijd zelf vragen. Jullie maken het voor mij geen grotere beperking dan de beperkingen die ik heb met twee handen. Nu zie ik mezelf ook niet als een zielig geval en brengt het gek genoeg zelfs wat geluk. Ik haal veel meer voldoening uit iets kleins als mijn veters strikken met één hand, dan toen ik dat nog met twee handen deed. Een maaltijd koken of het huis schoonmaken zijn grotere uitdagingen, waar ik alleen maar meer geluk uit haal. Nog een positief ding is dat ik een stuk geduldiger word. Ik heb natuurlijk nog het voordeel dat ik redelijk vrij van verplichtingen ben. Misschien zal ik er meer last van hebben wanneer ik weer aan het werk ga en er steeds minder bij stilsta dat ik nog maar één hand heb. Dat zien we dan wel weer.

Gelukkig werk ik bij een van de leukste en fijnste bedrijven van Nederland, jawel Pepperminds. Ik heb ondertussen alweer een sollicitatie gehad en ben aangenomen als sales coach in Den Haag. Daarnaast ga ik beginnen met een eigen bedrijf voor coaching. Laatst heb ik met veel plezier staan spreken op mijn oude middelbare school over omgaan met tegenslagen. Het was een groot succes! Ik geloof en vind het zelfs een uitdaging om zonder papieren toch succesvol en gelukkig te zijn. Niet dat ik nooit zal gaan studeren, maar studie is pas nodig wanneer ik me op een bepaald gebied wil verrijken met kennis om mijn doelen in het leven te behalen.

Gek is dat een hand missen door mij en het grootste deel van de wereld als zo'n enorme beperking wordt gezien. Ik krijg namelijk steeds meer bevestiging dat het wel meevalt. Normaal doen we met twee handen ook twee, drie of vier dingen tegelijk. Met één hand doe ik gewoon één ding tegelijk en dat gaat prima. Dat ik al links was scheelt wel. Anders zou ik vaker geconfronteerd worden met het feit dat dingen niet meer gaan zoals ze gingen. Gelukkig kan ik mijn eenhandigheid zelfs al zien als een handvat voor nieuwe mogelijkheden. Het zet namelijk ontzettend veel kracht bij mijn verhaal over omgaan met tegenslagen, gewoon omdat het zichtbaar is. Mensen gaan een gehandicapte die meedanst in een voorstelling of durft te spreken voor een groep ineens bewonderen. Dat is natuurlijk prettig en kan dus in mijn voordeel werken. Ik zal me dan vaker over ongemakkelijkheid en onzekerheid moeten heen zetten, maar dat is eigenlijk alleen maar fijn.

In deze periode is één zin in mijn gedachten gebleven en die zin maakt mij als mens een stuk onafhankelijker.

“Ik laat mij niet leiden in mijn keuzes gebaseerd op mijn onzekerheid of ongemakkelijkheid, maar door het verlangen naar de persoon die ik wil zijn gebaseerd op rede en logica.”

In het begin maakte de gedachte dat een vrouw zich ongemakkelijk zou voelen bij de aanraking van mijn stomp me best een beetje verdrietig. Wat ik heb geleerd en waar ik ook sterk in geloof, is dat het altijd goed is om objectief mijn gevoelens en onzekerheid te beschrijven. Zo merk ik dat mensen om mij heen zelf ook leren met hun ongemakkelijkheid om te gaan. Uiteindelijk gaan ze het steeds minder eng of raar vinden, totdat ze het normaal vinden. Twee weken na mijn amputatie was ik samen met een vriendin met wie ik wel vaker intiem kon zijn. In bed na een hele leuke dag zegt ze opeens: vind je het fijn om me aan te raken met je stomp? Beetje gek om daarover te praten in je blote kont, maar wel ontzettend fijn. Die onzekerheid is gewoon weg en ik ben zelf ook bijna niet meer bang om mensen zomaar aan te raken met mijn stomp.

Dit is voor mij het proces van de afgelopen weken, nu bijna drie maanden. Het gaat goed met mij! Ik ben nu bezig met de aanvraag van een prothese, de nieuwste hier in Nederland. Een I-limb hand die alle vingers kan bewegen en polsrotatie heeft. Zo'n hand heeft praktisch gezien veel voordelen waardoor de kwaliteit van mijn handelingen, mijn leven omhoog zal gaan. Het is alleen nog maar de vraag of de verzekering deze prothese wil vergoeden. Het is namelijk een hand van 40.000 euro die ze iedere drie jaar opnieuw moeten vergoeden. Aardig prijskaartje en ze staan dus niet te springen. Wel vergoeden ze zeker een minder goede hand, alleen brengt die meer nadelen met zich mee.

De meesten van jullie weten dat ik op 13 december 21 jaar oud word en dat wil ik dit jaar eigenlijk wel vieren. Ik ben nog altijd geen kei in ver vooruit plannen en organiseren, dus excuses daarvoor. Ik wil jullie allen de mogelijkheid geven om 13 en 14 december bij mij in Wageningen langs te komen, bij vaders en moeders thuis. Jullie zijn welkom om vanaf twaalf uur ‘s middags op zaterdag en zondag taart te eten en een lekker drankje te nuttigen. Wel ga ik om zes uur ‘s avonds op zaterdag en zondag oefenen voor mijn dansvoorstelling. De voorstelling is op zondag 14 december om acht uur.

Wie wil komen kijken, is welkom in de Junushoff. Ik moet er wel bij zeggen dat ik zelf maar vier minuten dans, maar toch. Neem vrienden en vriendinnen mee, oma's en opa's, neven en nichten, broers en zussen, want het is feest! 1. ik ben jarig en 2. hoe cliché het ook klinkt: ik leef nog! Nu wil ik mijn geluk niet van een prothese laten afhangen, dus als ik deze nieuwste vergoed niet krijg dan maar geen; ik red me wel. Je moet ook niet vergeten wat de verzekering de afgelopen tijd al aan me kwijt is. Ik mag van geluk spreken dat ik geboren ben in Nederland. Dus wanneer ze het niet vergoeden, even goede vrienden. En als ze het wel vergoeden, alleen maar betere vrienden.

Wees welkom bij mij thuis! En als jullie twijfelen over een cadeau, geef dan niks. Een cadeau is het mooist wanneer je echt dat ene wilt geven. Dat is een betere reden dan: het is je verjaardag en bij verjaardagen horen gewoon cadeaus..

dikke kus jip