God is a Bullet: tamelijk tragische mislukking

Dit verhaal over kleine meisjes die door een sekte bikers worden ontvoerd, komt niet uit de verf. Er vallen een hoop doden en er explodeert het één en ander, maar echt geloven doe je het nooit.

Regisseur Nick Cassavetes is de zoon van de geweldige regisseur John Cassavetes en actrice Gena Rowlands en verscheen als jongetje in enkele van hun films, zoals Husbands en A Woman Under the Influence. God is a Bullet kan zich totaal niet meten met die films.

Het verhaal: kleine meisjes worden ontvoerd door zwaar getatoeëerde leden van een sekte. Het doel lijkt om die meisjes te hersenspoelen en op te voeden, en op te nemen in de sekte. Waarom? Geen idee, het is iets met satanisme maar dat wordt nooit echt uitgelegd. We zouden heel graag meer weten over de motieven van die sekteleden, want kinderen ontvoeren en hersenspoelen is niet alleen verwerpelijk maar ook behoorlijk arbeidsintensief en zo ontzettend strafbaar dat je wel een goede reden moet hebben om het te doen. Die reden wordt nooit helder in de film; de enige zichtbare motivatie lijkt te zijn om zoveel mogelijk tattoos te zetten, want ideologie is er niet echt. De sekte bestaat uit clichématige ‘enge’ zelfverklaarde randfiguren, gekleed in leer en permanent grommend en altijd met een fles whisky in de aanslag.

Een van hun slachtoffers is Case (Maika Monroe, die in Greta en in It Follows ongelofelijk veel beter was) en zij helpt de agent Bob (Nikolaj Coster-Waldau), een pennenlikker die nog nooit een pistool heeft vastgehouden maar zich als zijn dochtertje wordt ontvoerd (een opstijgend ballonnetje is alles wat er van haar rest) ontpopt tot iemand die met een shotgun andermans hoofd wegschiet. Case, die is opgevoed door de sekte en wil dat er een einde komt aan die ontvoeringen, helpt Bob tijdens de zoektocht naar zijn ontvoerde dochter. Dat zou spannend kunnen zijn, maar Bob verandert zo snel van een kantoor-agent in een bedreven killer dat je het geen moment gelooft en Case is zo’n irritant stoere bad girl dat je ook haar geen moment serieus neemt.

Het lijkt in deze film alsof de opeenvolgende scènes weinig met elkaar te maken hebben: na zeer gewelddadige gebeurtenissen vallen we plotseling in zeer trage scènes waarin Bob de zin van het leven probeert te duiden. Bob wordt dan ineens enorm plechtig en tegelijkertijd ontbreekt merkwaardigerwijs echte paniek over het lot van zijn dochter. Bobs motivatie om zijn dochter te redden bestaat alleen op papier, net als de motivatie van Case om wraak te nemen op de sekteleden die haar hele leven hebben verpest, inclusief een afrekening met haar giftige relatie met de leider van de sekte. De motivatie van de sekteleden blijft ook flauwekul en we worden geacht uit onszelf te begrijpen dat een vader zijn dochter terug wil, dat een ontvoerde vrouw wraak wil en dat sekteleden meisjes willen ontvoeren. Klinkt logisch allemaal. Maar je ziet en voelt het ‘waarom’ nooit echt in deze film. 

God is a Bullet, vanaf donderdag 30 november in de Nederlandse bioscopen