Column: Ripley en het adembenemend mooie Napels

Ik krijg het altijd warm als ik beelden van Napels zie. Journey to Italy (1954) is een van mijn favoriete films. In dat drama, geregisseerd door Roberto Rossellini, reist een echtpaar (George Sanders en de steevast ontroerende Ingrid Bergman) af naar Napels. Daar dienen zich al snel echtelijke problemen aan. De Italiaanse stad is daarvoor een ideaal podium. Zo wordt Bergmans personage, als ze Pompeï bezoekt, door het zien van verkoolde lijken, geconfronteerd met haar sterfelijkheid, maar ook met de tijdelijkheid van haar huwelijk. De vulkaan de Vesuvius, de veroorzaker van het leed in Pompeï in 79 voor Christus, torent in veel shots boven Napels uit.

Ook is in de film de kust te zien en het prachtige Napolitaanse centrum waar het Nationaal Archeologisch Museum staat. Je zou Rossellini’s meesterwerk kunnen zien als een uitnodiging om de stad zelf eens te bezoeken. Ik kwam er vaak met m’n vrouw. We struinden door de straten, aten er (uiteraard) pizza en bezochten ruïnes. Ook reisden we af naar het eiland Capri, kampeerden we in het idyllische Sorrento en zwommen we in de baai (die in de zomer zo’n 29 graden warm is). Het deed me dan ook een groot genoegen dat een groot deel van de Netflix-serie Ripley zich afspeelt in en om Napels.

Het verhaal van dit eigenzinnige drama over een seriemoordenaar (Andrew Scott), dat zich afspeelt in de jaren 60 van de vorige eeuw, begint nog in New York, maar wordt al snel in Napels en aan de lommerrijke Amalfische kust vervolgd. Scenarist en regisseur Steven Zaillian, bekend van de tv-serie The Night Of (2016) en het script voor Schindler’s List (1993), filmt dit alles in zwart-wit, waardoor Ripley onder meer oogt als een ode aan Italiaanse grootmeesters als Antonioni en Fellini, gelardeerd met een vleugje David Lynch.

Een serie of film maken in Napels is niet per definitie een garantie voor succes. Maar grote talenten weten de esthetische veelzijdigheid van de stad telkens te benutten. In 2018 ging Mijn Geniale Vriendin in première; een serie die draait om de vriendschap tussen twee Napolitaanse vrouwen, gefilmd in het verleden en het heden. Een van mijn favoriete filmmakers, Alice Rohrwacher, regisseerde de eerste twee afleveringen. Ik sprak vorig jaar haar vaste cameravrouw, de Française Hélène Louvart. Ze vertelde me dat Mijn Geniale Vriendin de eerste keer was dat Rohrwacher digitaal filmde. Wie het werk van de Italiaanse kent, weet dat dit altijd een beetje korzelig oogt, omdat ze graag schiet op 16 en 35 millimeter. Op celluloid dus.

Maar Mijn Geniale Vriendin moest wel digitaal; dat was praktischer (voor de regisseurs die de afleveringen na die van Rohwacher regisseerden). Dat deert de kwaliteit dus niet. Ik raak niet uitgepraat over deze serie, en over mijn liefde voor Napels, die telkens weer, ditmaal door Ripley, wordt aangewakkerd. En over Rohrwacher gesproken: deze week gaat haar nieuwste film La Chimera in première, een van de mooiste films van het jaar. Een magisch-realistisch sprookje, gefilmd in Toscane. Ook een streek waar ik graag vertoef. Maar dat is voer voor een andere column.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.