Stappen met Lida (79) op de Wallen: 'Geef mij maar Amsterdam'

In de serie Bij ons op de Wallen krijgen we een inkijkje in het bijzondere leven van mensen die wonen en werken in de rosse buurt. Met een aantal van hen gaan we op pad. Deze keer met Lida (79), die de Wallen als geen ander kent.

‘Ik doe dit eigenlijk al negen jaar', zegt Lida. Voor café ’t Spui-tje zit ze aan een klein tafeltje, een kom tomatensoep voor zich. Het is iets na vijven op een woensdagmiddag in september – één van haar ‘stapdagen’, zoals ze het zelf noemt, waarop ze haar favoriete kroegjes bezoekt.

Aan de overkant van de straat staat haar scootmobiel geparkeerd. Ze doet er zo’n driekwartier over om van haar verzorgingshuis in de Bijlmer naar de Spuistraat te rijden. Dat vindt ze prima, ‘zolang het weer goed is’. De metro mijdt ze liever. ‘Daar zitten alleen maar zielige mensen naar hun debieltjes te kijken’, zegt ze, terwijl ze wijst naar een voorbijganger met zijn blik op zijn telefoon. ‘Vroeger praatten mensen tenminste nog met elkaar – al was het maar over het weer. Daar konden we uren over zeiken.’

Lida groeide op op de Wallen en is nog altijd een vaste verschijning in de wijk. In Bij ons op de Wallen zagen we haar op haar scootmobiel door de rosse buurt rijden, pratend met iedereen die ze onderweg tegenkomt. Haar humor en levenslust maakten haar al snel geliefd, ook op sociale media. De makers kroonden haar in de serie tot Koningin van de Zeedijk en op TikTok zijn kijkers het daar roerend mee eens. In de comments van een compilatie-video met de beste momenten van Lida noemen ze haar massaal een 'queen'. 'Mag ik met je mee stappen?’, reageert iemand onder een video. ‘Zo wil iedereen toch oud worden?’, schrijft een ander.

Zelf heeft Lida maar weinig benul van haar populariteit op social media. Ze lacht als we haar de reacties voorlezen en bekent dat ze slechts twee afleveringen heeft gezien. ‘Ik ben niet zo van de tv. Ik kijk één keer per dag het journaal, dat is het wel.’ Lida zit niet graag stil, vertelt ze, ze is liever in de weer. Maar 's middags na de lunch neemt ze altijd een uurtje rust. 'Als ik een klassieke plaat opzet en op bed lig, ben ik zo weg.’

Ze lepelt de soep uit haar kom en rommelt door de spullen op de volle tafel. Een koffertje met rijgkralen, een schaartje, een rolletje touw: het is haar verzameling knutselspullen. Ze weet het allemaal met zich mee te nemen op haar scootmobiel – waar ze ook drie tassen, puzzelboekjes, kleurplaten en andere willekeurige spullen in meesleept – zodat ze overal armbandjes kan rijgen. Ze laat er eentje bungelen aan haar vinger: 'Ik maak er elke dag wel een paar. Ik moet wel, voor je het weet is het al Sinterklaas.' We mogen een bandje uitzoeken om mee naar huis te nemen.

Als Lida's kommetje soep leeg is, gaat de kraan pas echt open. En zodra ze eenmaal op gang komt, volgt het ene verhaal na het andere. Ze vertelt over haar jeugd in Amsterdam, over haar kinderen en kleinkinderen, over de oudjes in haar verzorgingstehuis die 'soms zó kunnen zeuren'. ‘Je hebt het hartstikke goed, maar toch klagen ze overal over', zegt ze ernstig. ‘Verbeter de wereld en begin bij jezelf, zeg ik dan. Kijk twee keer in de spiegel – de tweede keer ontdek je zoveel fouten bij jezelf dat je niet meer naar een ander kijkt. Dat zei mijn moeder vroeger altijd, en ze had groot gelijk.’

Als het half zeven is geweest, krijgt Lida het in haar bol dat ze verder wil. Door naar de volgende kroeg. We helpen haar met het verzamelen van haar spullen – dat duurt best nog even – en begeleiden haar met haar hele uitrusting naar haar scootmobiel. Zodra ze zit, draait ze het sleuteltje om. ‘Tuut tuut!’, klinkt het luid over het terras om voorbijgangers te waarschuwen dat ze eraan komt. Ze rijdt grinnikend de stoep af, sjeest de Spuistraat in en verdwijnt in de verte. Op weg naar haar volgende stop: café De Deugniet van Syar, bekend uit het eerste seizoen van de serie.

‘Daar is ze hoor!’, klinkt het vanuit het bruine café als Lida haar scootmobiel parkeert. Door het raam zwaaien stamgasten haar toe. ‘Ik kom eraan, ik kom eraan’, lacht Lida, terwijl ze zich door een van hen naar binnen laat helpen. ‘Hoe is het met je?’, roept Syar vanachter de bar zodra Lida op een barkruk achter haar cola zit. ‘Je ziet er weer fris en fruitig uit!’

Het duurt niet lang of de sfeer zit er goed in: van ouderwetse, Amsterdamse onderbroekenlol tot het luidkeels meelallen van liedjes. ‘Amsterdam, dat is mooier dan Parijs. Geef mij maar Amsterdam, mijn Mokums paradijs.’ Dan gaat de kraan weer open en vertelt Lida honderduit. Over haar tijd in het verenigingsleven, over haar huwelijk vroeger, dan over haar 'avontuurtje met een toyboy' zo'n vijf jaar geleden, die 'iets had voor oudere vrouwen'. Maar de passie is pas echt in haar ogen te zien zodra ze begint te vertellen over haar liefde voor het Nationale Ballet. ‘Daar ging ik altijd met mijn moeder naartoe’, zegt ze. ‘Maar nu is het te duur geworden. Voor gewone mensen is het niet meer te betalen.’ Ze stopt met vertellen als de muziek overschakelt naar een andere klassieker van Johnny Jordaan: Een pikketanussie. Weer zingt ze woord voor woord mee.

Als haar glas leeg is, pakt Lida haar scootmobiel naar haar volgende stop. Onderweg wijst ze van alles aan en vertelt ze over hoe ze de buurt in de loop der jaren heeft zien veranderen. Over alle eettentjes die erbij zijn gekomen, over hoe ze vroeger voor de patatboer nog helemaal naar de Nieuwendijk moest. Even verderop houdt ze stil voor een smalle deur. ‘Hier ben ik geboren’, zegt ze trots. ‘Twee hoog.’

Tussen haar verhalen door schreeuwt Lida bekenden toe die ze ergens in de verte spot. Van een student bij cultureel café Skek tot vaste gasten bij café De Ooievaar. Bij kleinkunsttheater Mascini stopt ze even: ze maakt een uitbundig gebaar naar de mensen achter de balie en vraagt of ze het ‘krantje van september’ mag meenemen. Wanneer we daarna de gracht oversteken, wijst ze naar de Nicolaaskathedraal, volgens Lida de mooiste kerk van Amsterdam. ‘Daar ben ik gedoopt.’

Dan komt haar laatste stop in zicht: Café 't Mandje. Een bruine kroeg aan de Zeedijk die in 1927 werd opgericht door Bet van Beeren, die destijds openlijk lesbisch was. Het café groeide uit tot een begrip in Amsterdam en geldt nog altijd als symbool voor vrijheid en acceptatie. Lida zelf beschrijft het café echter als 'een klein museumpje op de Zeedijk'. De kroeg was, tot groot verdriet van Lida, een tijd dicht wegens een verbouwing. Maar nu het weer open is, komt ze er weer net zo trouw als voorheen. Als stamgast heeft ze inmiddels zelfs haar eigen stoel die, zo benadrukt ze, 'het lekkerst zit van allemaal'.

Binnen is het gezellig rumoerig. De bar zit vol, maar Lida’s stoeltje is nog vrij. Ze had niet overdreven: hier kijk je je ogen uit. Aan de balken hangen tientallen stropdassen – wie goed kijkt, ziet zelfs een bungelende beha. De muren zijn bedekt met foto’s, posters en handgeschreven kaartjes. In de hoek staat een vintage jukebox die, zo blijkt na navraag, al jaren niet meer werkt en er vooral voor de sier staat.

‘Ik krijg hier zo’n warm huiskamergevoel’, mijmert Lida. Niet voor niets eindigt ze haar stapavonden graag hier. Voor haar neus staat inmiddels een cola en haar knutselspullen liggen binnen handbereik. Vanavond blijft ze hier nog wel even, zegt ze. ‘En zondag, als ik in de kerk ben geweest, rijd ik meteen weer door naar hier. Heerlijk vind ik het.'