Eline (26) is predikant in opleiding en activist: 'Wij horen voorop te lopen in elk protest'

Generatie Z gelooft vaker, maar niet altijd op de klassieke manier. Eline (26) is theoloog, predikant in opleiding én activist. Hoe gaat dat samen?

Het leek een vast patroon: met elke generatie werd Nederland een stukje minder gelovig. Kerken liepen leeg en vooral het aantal jongeren bleek steeds meer af te haken. Maar nu lijkt er iets te kantelen. Uit het grootschalige onderzoek God in Nederland (2024) blijkt dat gen Z (geboren tussen 2001 en 2007) zich vaker gelovig noemt dan millennials: 27 procent tegenover 22 procent.

Volgens de onderzoekers is er sprake van een trendbreuk: generatie Z staat positiever tegenover geloof en kerk dan de generatie vóór hen. Jongeren zien religie niet per se als iets ouderwets, maar juist als een bron van zingeving, rust of gemeenschap. Daarbij spelen sociale media een opvallende rol. Jonge influencers zoals Glen Fontein en Zaar Goedemans delen hun geloof openlijk met hun leeftijdsgenoten op platforms als TikTok. Dat jongeren weer vaker het geloof in God vinden, is ook zichtbaar op christelijke evenementen. Zo brak het christelijke festival Opwekking in 2025 een bezoekersrecord met maar liefst 33.000 bezoekers.

Gelovige jongeren nemen bij onderwerpen als LHBTQIA+ en abortus vaak een wat conservatievere houding aan, zo blijkt uit het onderzoek. Tegelijkertijd is er ook een groeiende groep religieuze progressieven. Eén van hen is Eline (26), predikant in opleiding én activist. Ze is aangesloten bij het Christelijk Collectief, een actiegroep die zich inzet voor rechtvaardige vrede in Israël-Palestina.

Eline bracht dit jaar Goede Vrijdag niet door in de kerk, maar bij de rechtbank in Arnhem. Vijf activisten stonden daar terecht na een pro-Palestijnse protestactie bij het kantoor van Christenen voor Israël. Buiten de rechtbank organiseerden ze samen met een groep een klein protest. 'We hebben liederen gezongen, gebeden opgezegd, geroepen en geschreeuwd. En we lazen verhalen voor van kinderen die zijn vermoord in Palestina', vertelt ze in De Nacht van BNNVARA.

'Op Goede Vrijdag herdenken wij ook dat Jezus werd veroordeeld en aan het kruis werd genageld', legt Eline uit. 'En dat je dan vijf van die activisten, die proberen om de moorden te stoppen en zich daarover uitspreken, in de rechtbank ziet staan en hun verklaring hoort voorlezen – die gewoon heel krachtig was – dat voelde gewoon echt als de ultieme plek van verbondenheid en een plek om te zijn op Goede Vrijdag.'

‘Ik ben opgegroeid in een evangelische, vrij conservatieve kerk’, vertelt Eline. ‘Het was een fijne plek met een fijne gemeenschap. Totdat ik erachter kwam dat je er eigenlijk alleen terechtkunt als je in het perfecte plaatje past. Dus als je een andere seksuele identiteit of andere genderidentiteit hebt, of als je iets politieks wil doen – dan kan dat eigenlijk niet.'

Lang heeft ze het gevoel dat ze in 'twee werelden' leeft. 'Dus ik was én overtuigd christen én ik was bezig met meer maatschappelijke vraagstukken. Dat was nog niet helemaal met elkaar verbonden, totdat ik op een gegeven moment nieuwe vormen van theologie en religie leerde kennen. Toen ging ik Jezus veel meer als een radicale activist zien. Ook zag ik meer de donkere kanten van het christendom in de geschiedenis: kolonialisme, slavernij en nu ook in het neokolonialisme. Daarin is het christendom niet altijd een positieve factor geweest.'

Hoewel Eline zichzelf overtuigd christen noemt, twijfelde ze daar wel een tijdje over. 'Ik heb echt nagedacht: wil ik me nog wel christen noemen? Want ik wil me niet verbinden met zoveel groepen binnen het christendom. Tot ik dacht: maar ik bén het ook. Ik ben ook christen.' Ze pleit voor nieuwe vormen van kerk-zijn, van bidden en gemeenschap. Daarin voelt ze een verantwoordelijkheid om naast het rechts conservatieve geluid in de kerk, een links progressieve stem te vertegenwoordigen: 'Dat moeten we veel meer laten zien. Dat die kant er ook is, als tegenstem tegen die meer conservatieve, rechtsere christenen.’

In haar werk als predikant hoopt Eline een ander geluid te gaan brengen. ‘We hebben meer predikanten nodig die links en progressief zijn', vindt ze. ‘Predikanten die zoeken naar nieuwe vormen van kerk-zijn, en proberen een gemeenschap te vormen die midden in de maatschappij staat. Die juist de kerkmuren afbrokkelen en kijken naar: hoe kunnen we ons inzetten voor de maatschappij, als gemeenschap.’

Eline hoopt ooit 'een kerk voor radicalen op te richten'. Maar een traditionele kerkdienst op zondag, dat hoeft van haar niet. ‘Wat mij betreft komen we op woensdagavond samen, eten we met elkaar, praten we over het leven en kijken we wie we kunnen helpen. Heb je een kamer over? Dan ken ik wel iemand die ergens moet wonen. Een ongedocumenteerde, bijvoorbeeld. Of we gaan samen met onze moslimbroeders en -zusters de straat op voor Palestina. Gewoon dat we met elkaar kunnen kijken naar wat er op dat moment nodig is.'