Baksteen - Geert (61) moest jarenlang liegen over zijn interseksualiteit: “Ik wilde dood”

Tekst: Lorèn van der Geest

“Het was op een avond net voor de bouwvak. Samen met mijn collega’s van de chocoladefabriek uit Veghel gingen we naar het café om deze vakantie alvast in te luiden. Het was een gezellige avond. Dit veranderde echter snel toen alle ogen op mij werden gericht. “Kan iemand Geert seksuele voorlichting geven, want volgens mij heeft hij nog nooit een wijf aangeraakt?” werd er geroepen. “Weet je wel hoe je moet neuken Geert?” riep een andere collega. Ik blufte mij er doorheen. Dat merkten ze. Plots werd er geld op tafel gesmeten. Ik moest naar de hoeren. Een collega ging mee om te controleren of ik wel echt naar binnenging. Met lood in mijn schoenen en mijn hart in mijn keel bewoog ik mij naar de seksclub in Uden. Ik was doodsbenauwd. Ik had nog nooit een vrouw naakt gezien. Maar dat was niet eens hetgeen wat mij zo benauwde. Ik maakte mij veel meer zorgen over het feit dat een vrouw mij nog nooit naakt had gezien. Vierentwintig was ik toen. Mezelf uitkleden voor iemand; ik kon wel door de grond zakken. Mijn geheim dat ik al jaren bij mij droeg, zou dan in een klap niet meer een geheim zijn. 

Tijdens een algemeen gezondheidsonderzoek op de basisschool kreeg ik te horen dat ik geopereerd moest worden. Ik had een micropenis waarbij de urine er uit de onderkant kwam. En ik had borstgroei. “Dat is niet normaal voor een jongen”, zei de schoolarts. Ik wist al wel dat ik geen “normale” jongen was. Ik vergeleek mezelf vaak met mijn tweelingbroer. We werden samen gewassen, moesten samen naar bed en gingen tegelijk naar het toilet. Staand plassen kon ik niet - hij wel. Ik werd op de wc gezet. En toen ik mijn vader buiten zag plassen, waardoor ik voor het eerst een volwassen penis in mijn leven zag, wist ik het zeker: dat ga ik nooit kunnen krijgen. Ik voelde mij een mislukking van de natuur. Maar vijftig jaar lang heb ik niet geweten wat er echt aan de hand was. Nu heb ik door zelf onderzoek te doen, ontdekt wat ik al die jaren geheimhield: ik ben interseksueel.”

Interseksualiteit, vroeger ook wel tweeslachtigheid of hermafrodiet genoemd, is een syndroom waarbij het lichaam zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken toont. Hierin zijn verschillende condities. Geert heeft PAOS, Partiële Androgeen Ongevoeligheid Syndroom. Bij hem ontbreken androgenen, hetgeen wat ervoor zorgt dat je mannelijke hormonen op gang komen. Daarom heeft hij geen volgroeide penis en kreeg hij vanaf zijn twaalfde borstgroei.

“Specialisten zeggen dat ik het lichaam moet zien als een lichaam met duizend sloten en duizend bijpassende sleutels. Bij een cis man gaat elk slot open met de bijpassende sleutel. Bij mij opent ongeveer de helft. Hierdoor heb ik zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken. Van jongs af aan is mij echter verteld dat ik door een foutje van de natuur te veel vrouwelijke hormonen in mijn lijf had en daardoor was wie ik was. Ik had gewoon “pech”. Dat zou ook mijn micropenis en mijn borstgroei verklaren. Dat blijkt een leugen te zijn geweest. De artsen hebben ervoor gekozen om vanaf het moment dat ik bij mijn moeder werd weggenomen bij de geboorte te zwijgen over wat ik daadwerkelijk heb. We konden er beter niet over praten. Mensen zouden het toch niet begrijpen of geloven.

En dat advies hebben mijn ouders heel erg serieus genomen. Er werd thuis nooit over mijn syndroom gesproken. Sommige onderwerpen waren niet welkom en seks was daar een van. Zo brachten bijvoorbeeld de modernere buren bij mijn ouders iedere week hun uitgelezen tijdschriften naar ons toe. Die tijdschriften interesseerde mijn vader niks. Maar De Panorama, een mannenblad met veel aandacht voor misdaad, sport en seks, zat daar ook soms tussen. Toen mijn vader mijn broer op een dag een pagina zag lezen waar twee blote borsten op stonden, wist hij niet waar hij het zoeken moest. Woedend was hij. Hij stormde naar de buren en heeft hen verzocht die “troep” nooit meer langs te brengen. En dat is ook hoe er met mijn probleem omgegaan werd. Niet. Ik kom uit een gezin met vier broers en drie zussen en geen van hen wist wat er echt met mij aan de hand was. Toen ik 26 was, voor de zoveelste keer geopereerd was aan mijn genitaliën en in mijn verpleegbed lag, kwamen mijn broer en zus langs om te vragen “wat ik eigenlijk allemaal had”. Dat zegt genoeg.

Zelf heb ik mij ook gehouden aan dat advies, helaas. Zo was ik op nacontrole in het ziekenhuis, omdat ik voorheen veel last had van urineverlies en daaraan was geopereerd. Mijn urinebuis was daarvoor verplaatst, maar nog steeds hing iedere ochtend mijn beddengoed weer aan de waslijn. Of ik spoelde dit zelf stiekem die nacht nog uit in de wasbak, zette de verwarming aan en liet het daarop drogen. Dus tijdens de nacontrole gaf ik aan dat ik nog last had en de operatie niet goed had geholpen. Maar toen ik weer met mijn ouders het ziekenhuis uitliep, begonnen ze beiden te huilen. Ik voelde mij zo schuldig. Een paar weken daarvoor was namelijk mijn oudere broer verongelukt en nu deed ik hen ook nog meer verdriet. Op de controle daaropvolgend heb ik dus gelogen en gezegd dat alles in orde was. Daarna durfde ik er nooit meer over te beginnen. Jarenlang heb ik met een penis rondgelopen waarbij de urine uit meerdere gaatjes bij mijn ballen kwam.

Dit zwijgen, van zowel mezelf, de artsen, maar ook mijn eigen ouders, heeft tot veel eenzaamheid geleid. Ze hebben mij niet alleen aan mijn lot overgelaten, maar ook alle steun uit mijn omgeving weggenomen. Omdat ik iedere dag mezelf moest verbergen, werd ik gezien als iemand die altijd moeilijk deed. Ik deed alles om mijn kleren niet bij anderen uit te hoeven trekken. Als kinderen uit de buurt vroegen of ik mee ging zwemmen, verzon ik een excuus om niet mee te hoeven. Als ik buiten aan het spelen was en moest plassen, zei ik dat ik moest poepen en daarvoor naar huis ging. En bij zwemles, waar die kleding toch echt uit moest, kleedde ik mij om in een hoekje, wachtte ik totdat iedereen de kleedkamer uit was en rende ik vervolgens direct het zwembad in. Op die manier kon niemand mijn borstgroei en micropenis zien. Zwemmen in een shirt mocht niet en mijn strakke zwembroek tekende helemaal af. De angst dat iemand zou ontdekken wat ik had, beheerste mijn leven.

Naarmate ik ouder werd, werd deze angst groter. Ik werd mij meer bewust van seks en dus ook meer bewust van dat ik een uitzondering was. Dit bewustzijn werd echter onder een vergrootglas gelegd tijdens de seksuele voorlichtingslessen op school. In de boeken lag de nadruk vooral op de biologische kant van de zaak, zoals het menselijk lichaam van een cis man of vrouw, voortplanting en soa’s. Er werd gesproken over ‘normale, gezonde mannen’ die een erectie hebben waarbij de penis tussen de tien tot vijftien centimeter is. Of dat vrouwen borstgroei krijgen na hun eerste menstruatie. Tja, die penis van tien tot vijftien centimeter had ik dus niet, maar borstgroei daarentegen wel. Dat gegeven kwam natuurlijk niet overeen met de plaatjes van mannen die in de boeken stonden. Ik herkende mezelf dus niet in dat beeld dat werd geschetst en kreeg het gevoel dat ik volgens de boeken niet bestond. Op die momenten voelde ik mij dan ook leeg. Heel erg leeg. Ik voelde mij geen mens. Toen de andere jongens uit de klas het vervolgens gingen hebben over de lengte van hun penis, wilde ik het liefst de klas uit rennen. Want wat moest ik doen als ze die vraag ook aan mij zouden stellen? Doodeng vond ik dat. Uiteindelijk kregen we maar een paar uur seksuele voorlichting, maar die lessen gingen voor mijn gevoel oneindig door in het dagelijkse leven. In de kroeg, waar ik niet kon plassen op het urinoir of anders de hele tent mijn blote billen zou zien. Op de voetbaltribune, waar werd geroddeld over of ik een jongen of een meisje was. Tijdens het kussen met een meisje, waar ik niet verder durfde te gaan dan die ene kus of anders bang was afgewezen te worden. Bij de prostituee, waar ze zei dat ik mij beter kon laten ombouwen naar een vrouw. De schaamte, het was altijd daar.

En de schoolboeken maakten mij dus ook niet veel wijzer en die onduidelijkheid over mezelf was niet verdwenen. Maar na vijftig jaar lang zwijgen, zoals de artsen mij hadden gevraagd, was ik het zat. Ik ging zelf op onderzoek uit. En wat bleek? In mijn medisch dossier stonden er meerdere brieven aan mijn huisarts waarin duidelijk werd dat vanaf mijn geboorte mijn interseksualiteit al geconstateerd was. Dat ik te veel vrouwelijke hormonen had, bleek een leugen te zijn. Als de artsen mij vanaf begin hadden verteld wat ik had, als mijn ouders er niet over hadden gezwegen en als ik gewoon in de schoolboeken had gestaan, had ik nooit mijn leven hoeven vullen met angst, schaamte en eenzaamheid.

Maar vandaag de dag, blijkt dat de zorg en de boeken nog steeds zwijgen. Als je bij de huisarts komt, liggen er nog altijd folders over hart- en longziektes, maar over interseksuele mensen vind je niets. En ook de seksuele voorlichtingslessen op scholen zijn nog steeds niet inclusief. Er staan nog altijd alleen cis mannen en cis vrouwen in de boeken afgebeeld. Maar ik weet hoe erg een kind kan lijden onder deze zwijgcultuur. Er moet meer aandacht komen voor seksuele diversiteit, genderdiversiteit en hoe we met elkaar om moeten gaan: online, offline, in een relatie en tijdens de seks. Want wie zegt dat we zijn geboren om te seksen? Wie zegt dat een man een vrouw moet penetreren? Je kunt op zoveel andere manieren seks hebben. Of helemaal geen seks hebben. De maatschappij dringt ons dat allemaal op. En dat moet stoppen. Seksuele voorlichting zou een veilige plek moeten zijn waar we taboes kunnen doorbreken en open met elkaar kunnen praten over deze onderwerpen. Meer openheid zorgt voor minder onzekerheid en schaamte. Ik ben nu 61, maar het is nooit te laat. Maar het moet wel bespreekbaar worden en wel nu. Daarmee kan een hoop ellende voorkomen worden. Het gaat nu beter met mij, maar dat is niet altijd zo geweest.

Grootgebracht worden met een leugen en opgroeien in angst, gun ik niemand. Ontmaagd worden door de hoeren klinkt grappig, maar laten we er alsjeblieft voor zorgen dat iedereen zich open durft te stellen voor seks op de manier zoals hij, zij of hen dat zelf fijn vindt. En dat kan alleen als we meer openheid creëren. In de zorg, maar ook vooral op scholen. Vandaar dat ik nu, na al die jaren, mijn verhaal doe. Dan is mijn lijden hopelijk niet voor niets geweest.”