Nieuwe woonruimte voor zeldzame mopsvleermuis

Het was bijzonder nieuws vorig jaar zomer: voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis is toen bij toeval een mopsvleermuis gevangen, tijdens onderzoek naar andere vleermuissoorten. De ontdekking werd gedaan in de Gelderse Achterhoek, in het buitengebied rond Winterswijk. “Het bleek om een dame te gaan want we konden zien dat ze zogend was”, vertelt Wieneke Huls van de Zoogdiervereniging, één van de ontdekkers. “We hebben haar gezenderd en zijn haar gevolgd. Vrij snel vonden we ook de plek waar ze haar jong had en bleek het te gaan om een kraamkolonie van zeven mopsvleermuizen. De hele kolonie zat achter een stuk boomschors, dat is gebruikelijk voor deze soort”.

De mopsvleermuis is een in Nederland zeer zeldzame diersoort. “Het is een kleine, bruine vleermuis met relatief grote oren die tot aan z’n neus komen en bijna om z’n neus heen zitten. Dus dan lijkt het alsof-ie een platgeslagen neus heeft, daarom heeft hij de naam ‘mopsvleermuis’ gekregen”, vertelt vleermuiskenner Wieneke Huls. Z’n voornaamste voedsel bestaat uit nachtvlinders. Bomen met boomschors waarachter de soort kan wonen, zijn er weinig en deze verblijfplaatsen zijn erg kwetsbaar. In Duitsland zijn er goede ervaringen met het aanbieden van vleermuiskasten. Daarom is besloten in overleg en samenwerking met de provincie om in de bossen rond Winterswijk ook vleermuiskasten op te hangen om de dieren een tijdelijke steun in de rug te bieden. In de tussentijd hopen de onderzoekers meer te weten komen over de grootte van de populatie.

“In heel Europa gaat het niet goed met de soort, met deze kasten willen we het aanbod aan verblijfplaatsen vergroten”, zegt ook Joris Verhees van Bureau Natuurbalans, dat ook betrokken is bij het ophangen van de kasten. In totaal worden er verspreid over het gebied 75 vleermuiskasten opgehangen en da’s niet zomaar. “Mopsvleermuizen wisselen om de paar dagen van plek, ook als ze een jong hebben. Daarom hebben ze heel veel verblijfplaatsen nodig. Uniek voor deze soort is dat de moeder het jong dan steeds meeneemt bij die verhuizingen op haar buik, totdat ze groot genoeg zijn om zelf te kunnen vliegen”, vertelt Wieneke Huls.