Zomerbio: Grace Kelly (Dial M for Murder)

 

‘Wie denkt dat dit een heiligenleven is, moet ik teleurstellen. Ik kan niet anders dan de waarheid schrijven,’ waarschuwt Wendy Leigh in het voorwoord van True Grace, haar biografie over Grace Kelly uit 2006. ‘Tegen iedereen die liever aan het heilige imago van Grace wil vasthouden, zeg ik: lees niet verder!’ Actrice en later prinses Grace Kelly, zo onthult Leigh in de daarop volgende 246 bladzijden, was geen onbezoedelde maagd die celibatair had gewacht op haar Monegaskische prins die haar uit zondig Hollywood kwam redden. Ze was een vrouw van vele, vele affaires en romances. Ze wás zondig Hollywood. Wendy Leigh heeft als relatiearcheologe al de mannen van Grace Kelly opgegraven: Bing Crosby, Frank Sinatra, Marlon Brando, Gary Cooper, JFK, en nog een heel balboekje bekenden en onbekenden.

Grace was in 1929 geboren in een rijke familie. Haar vader, Jack Kelly, ‘een charismatische John Wayne van Ierse afkomst, die iedereen behandelde als minder belangrijk dan hijzelf’, had als roeier drie medailles op de Olympische Spelen gewonnen, en runde een goed lopend metsel- en bouwbedrijf. Hij was miljonair. En Jack, schrijft Leigh, had er tijdens zijn huwelijk altijd vriendinnen naast. Hij kocht ooit met kerst voor al zijn maîtresses dure make-upsets van Elizabeth Arden, 27 stuks. Leigh: ‘Graces moeder Margaret leed in stilte. Een voorbeeld dat Grace nooit zou vergeten.’

Jack Kelly hield het meest van zijn eerste dochter Peggy, en van zijn zoon Kell, die – in de voetsporen van zijn vader – ook medailles voor roeien won. Zijn derde kind, Grace, kon niet veel goed doen in zijn ogen. Zelfs niet toen ze later een Oscar won. Jack Kelly had wel door dat Grace een knap kind was. Toen hij een campagne voerde om burgemeester van Philadelphia te worden, hield hij de kleine Grace telkens voor de camera, om kiezers voor zich te winnen. Het was het moment dat Grace begreep dat de camera, die voor de fijne aandacht van haar vader zorgde, haar beste vriend zou worden.

En ze was knap. Donders wat was ze knap. De mannen in Leighs biografie True Grace houden er maar niet over op. Die sierlijke ledematen, de gewelfde mond, dat mooie profiel, haar hele blauwogige blondheid. Ze had iets sereens, iets ingehoudens. En ze bewoog zo soepel. Haar schoonheid was zo overweldigend, dat haar ex-geliefden in de biografie nauwelijks iets over Grace Kelly’s karakter zeggen. Alsof zoveel schoonheid je het zicht ontneemt op wat er achter die schoonheid schuilgaat. Alfred Hitchcock bracht haar het mooist in beeld, zegt Leigh. Liefst in close-up en met een trage, bijna strelende camera . ‘In Rear Window is haar schoonheid adembenemend. Toen kon de hele wereld niet anders dan ook verliefd op haar worden.’

Grace had al dates vanaf haar vijftiende. Met een voorkeur voor mannen die twintig jaar ouder waren dan zijzelf. Leigh: ‘Ze had een soort zelfverzekerdheid en vrijgevochtenheid. Ongewoon in de jaren 40 en 50, ver voor de seksuele revolutie. Een van haar eerste mentoren, regisseur Don Richardson, schoot Grace op de American Academy of Dramatic Arts een keer te hulp toen een medestudent haar pestte. Grace in tranen. Hij bood aan om koffie voor haar te zetten bij hem thuis. Toen hij terugkwam uit de keuken stond ze naakt voor hem.

De mannen volgden elkaar op. Playboy Aly Khan bijvoorbeeld, die later met Rita Hayworth zou trouwen, en die, zeiden ze, getraind was in een speciale Egyptische tantratechniek. De Sjah van Iran, die in 1949 een berg juwelen voor haar kocht. Ze liet het schitterende spul opgewonden aan vriendinnen zien, nam het gretig in ontvangst, maar wilde niet met hem naar Iran.

En dan was er natuurlijk John F. Kennedy. De Kelly’s en de Kennedy’s kenden elkaar. Maar JFK’s vader zag het niet zitten dat hij met Grace zou trouwen. ‘Veel te Hollywood,’ zei hij misprijzend. Maar volgens Leigh zat de liefde van JFK voor Grace Kelly diep. Nog voor hij met Jackie Bouvier trouwde had hij een romance met de Zweedse Gunilla van Post. Op een mooi eavond in Antibes vertrouwde hij haar toe: ‘Ik ben verliefd op je geworden vanavond. Dat is me maar één keer gebeurd. Vijf jaar geleden was ik verliefd op Grace Kelly, vanaf het eerste moment dat ik haar zag.’ Op haar beurt was Kelly erg gecharmeerd van JFK. Vlak na zijn dood vloog ze naar Washington om aan zijn verse graf haar tranen te laten stromen.

Kelly’s filmcarrière begon in 1950 met een klein rolletje in Fourteen hours. Ze deed auditie met de jonge acteur Robert Evans, die later het hoofd zou worden van Paramount Studio’s. Ze begon meteen een relatie met hem. Daarna volgde de western High Noon , met Gary Cooper, op wie Kelly ook meteen verliefd werd. Trouwens, ze viel ook voor de regisseur van High Noon , Fred Zinnemann, die haar dientengevolge (?) met graagte close-up in beeld nam. ‘Goed voor haar carrière, zeker,’ schrijft Wendy Leigh, ‘maar beide liaisons gingen ook over het vervullen van de hunkering naar een relatie met een oudere man, een vaderfiguur.’ Want Leigh is ervan overtuigd dat Kelly’s hunkering naar (vooral) oudere mannen te maken had met de behoefte aan haar vaders goedkeuring.

Na High Noon kreeg ze een contract bij MGM, waar ze Mogambo draaide, samen met Ava Gardner en Clark Gable. Een kleurenfilm. Tijdens het filmen was er van alles aan de hand. Acteur Donald Sinden viel voor Grace. Grace viel voor Clark Gable, ‘de koning van Hollywood’, maar die viel voor Ava Gardner, die op haar beurt midden in een lastig huwelijk zat met Frank Sinatra. Later begon Gable toch nog iets met Grace.

Snel daarna kwam de film The way of an eagle op Grace’s pad en begon ze een relatie met haar twintig jaar oudere tegenspeler, Jean-Pierre Aumont. Hij vertegenwoordigde veel mannen toen hij zei: ‘Grace is zo fantastisch dat het onmogelijk is om niet verliefd op haar te worden.’ Dat was de wet van Grace. (Bijna) iedereen viel op Grace Kelly, en Kelly viel op (bijna) iedereen. In True Grace staat: ‘Haar vriendin Gwen zei het een keer: “Grace, je wordt altijd zo makkelijk verliefd.” Grace antwoordde: “Nou, er zijn ook zoveel leuke en charmante mannen.” Leigh schrijft: ‘Grace geloofde misschien niet in seksuele trouw, maar ze geloofde wel in liefde. En ze werd heel makkelijk verliefd. Dat had ze altijd al gehad en dat zou altijd blijven. (…) Haar passies werden altijd aangewakkerd door passie en romantiek, niet door ambitie.’

En toen kwam Dial M for Murder. 1954. Van Alfred Hitchcock. De regisseur die Grace Kelly het laatste duwtje gaf dat ze nodig had om een volbloed Hollywoodster te worden. Ze zou drie films met hem maken: Dial M for Murder, Rear Window en To catch a thief. In Dial M for Murder is Kelly de rijke, koele en gepolijste Margot Wendice die een geheime verhouding heeft met een Amerikaanse schrijver. Haar man, een al net zo ijzige Ray Milland, is daar al lang achter gekomen en wil haar laten vermoorden door een huurmoordenaar. Als de huurmoordenaar achter de gordijnen vandaan komt om haar te wurgen met een nylon kous, grijpt Margot al vechtend een schaar van de tafel en steekt hem in de rug, waarop hij sterft. De politie denkt nu dat zij de moordenaar is. In de scène draagt Kelly een babyblauw zwierig negligé dat haar kwetsbare rug goed laat zien. Hitchcock had een dikfluwelen peignoir voor ogen, maar Grace Kelly dacht dat het effect van zo’n fladderig dingetje veel beter zou zijn. Ze had gelijk.

Hitchcock had natuurlijk een zwak voor blond, schrijft Wendy Leigh. Koel van buiten, warm van binnen. Ze tekent op uit Hitchcocks mond: ‘Noord-Duitse of noordse types, ze lijken allemaal op strenge schooljuffen. Maar ik denk dat ze geweldig zijn in bed.’ (‘But I gather they are murder in bed,’ zei hij letterlijk.) Al had hij eerst zo zijn bedenkingen over Grace. ‘Misschien heeft ze het wel, vuur en ijs, en grote passie, maar ze laat het niet zien.’ Jaren later zou hij in een interview zeggen: ‘Die Grace! She f______ everyone! She even f________ little Freddie, the writer!’ Grace zelf zou het wat minder grof gezegd hebben, maar het klopte wel. Ze kreeg iets met de schrijver van (het oorspronkelijke toneelstuk) Dial M for Murder, Frederick, Freddie Knott. En trouwens ook met de man die in de film de huurmoordenaar speelde, zo wordt gezegd.

Maar belangrijker was nog dat ze samenwerkte met een filmheld uit haar tienerjaren: Ray Milland, 24 jaar ouder dan Grace. Weer een oudere man om op te vallen. ‘Hij is hemels,’ schreef ze in een brief. Én hij stond bekend om zijn affaires met jongere actrices. Maar Milland was ook al dertig jaar getrouwd met Muriel. En die twee hadden blijkbaar al Ray’s affaires overleefd. Maar deze keer showde Ray Milland zo uitbundig overal in Hollywood dat hij het met Grace Kelly hield, dat Millands vrouw er natuurlijk van hoorde. En Muriel wilde niet meer met hem verder. Muriel was jammergenoeg voor Grace ook dikke vriendinnen met de bekende columniste Hedda Hooper. Die schreef dat Grace een ‘homewrecker’ en een nymfomane was. Grace ondervond aan den lijve dat zij veel meer dan Ray de schuld kreeg. Ze kreeg er ongenadig van langs in de pers en haar carrière stond op het spel. Ze kon maar één ding doen: op de knieën. En dat deed ze. In een interview vroeg ze het publiek om vergeving. ‘Ik heb iets vreselijks gedaan. Ik ben verliefd geworden op een getrouwde man. Ik zal het nooit meer doen.’ Milland ging terug naar zijn vrouw, die hem vergaf. Grace vertelde er jaren later over: ‘Hij bezwoor me dat hij zijn vrouw zou verlaten. Maar ik kwam er later achter dat hij een eind in de rondte had gelogen. Ik was een van de meisjes, niet the one. En: ‘Als ongetrouwde vrouw ben jij altijd het gevaar. Ik haatte Hollywood, het is een stad zonder medelijden.’

Misschien aangespoord door de gebeurtenissen rond Dial M for Murder, koos Grace Kelly twee jaar later voor een officieel huwelijksverbond. Met een ware prins. Al was haar huwelijk met prins Rainier van Monaco niet zo sprookjesachtig als je misschien zou denken, schrijft Wendy Leigh. Ook de promotie tot Europese prinses leverde Grace niet de goedkeuring van haar vader op. Jack Kelly bromde tegen de kranten: ‘Royalty betekent niets voor ons.’ Maar hij betaalde wel Grace’s bruidsschat van 2 miljoen dollar. Een aardig bedrag om het vervallen koninkrijk van Monaco weer wat glamour en aanzien te geven. Relatiegewijs was het ook allemaal niet zo sprookjesachtig. Ook de prins had affaires, ook al had hij een van de mooiste vrouwen op aarde getrouwd. Maar Grace, weet Wendy Leigh, had tijdens haar huwelijk met prins Rainier, op haar beurt, een relatie met acteur David Niven, die vlakbij aan de Côte d’Azur een zomerhuis had. ‘Dat zou wel eens Grace Kelly’s grote liefde geweest kunnen zijn,’ zegt ze. ‘Een liefde die tot haar dood zou duren.’

( True Grace; The Life and Death of an American Princess, Wendy Leigh, Thomas Dunne Books, New York)