Ondanks de platgetreden elementen, een show met een hoge entertainmentwaarde.
De zes afleveringen – met de lengte van een speelfilm - van de Turkse miniserie Börü (Wolf) werden begin 2018 al uitgezonden op de Turkse televisie, en vervolgens aangekocht door Netflix. Dat is in beginsel geen slechte zet: in deze actiethriller staat een speciale eenheid centraal, die wordt ingevlogen als het ergens in Turkije echt mis dreigt te gaan, en dat is een universeel en herkenbaar onderwerp – het zal niet verbazingwekkend zijn als ook kijkers buiten Turkije inschakelen op deze door showrunner Alper Caglar bedachte reeks.
Centraal in Wolf staat Kaya (Serkan Cayoglu), een jonge vent die zich na een terreuraanslag in een nachtclub, waarbij hij een dierbare vriend verliest, aansluit bij ‘de wolven’. Een militaire interventie-unit die zichzelf beschouwt als dé beschermer van Turkije. In de eerste aflevering getiteld ‘Soms winnen de monsters’ zien we hoe Kaya wordt aangenomen, en de strenge training ondergaat, alvorens hij als ‘rookie’ meteen in het diepe mag springen tijdens een gijzeling.
Caglar bedient zich in het scenario van alle mogelijke clichés: het patriotisme onder de macho’s, door testosteron gedreven vechtscènes en gesluierde mannen met Kalasjnikovs die één voor één door de wolven worden neergemaaid. Het meest potsierlijke moment is een sterfscène van één van de soldaten in het begin, na een enigszins mislukte aanval op een school: pianomuziek zwelt aan terwijl hij langzaam het leven laat. Het is iets dat menig kijker zal herkennen uit melodramatische Hollywoodfilms.
Maar boven alles ziet Wolf er, net als de andere Turkse serie bij Netflix, The Protector , gelikt uit. Als je niet beter zou weten, dan zou het decor in plaats van Istanboel ook Detroit kunnen zijn. En de actie is zorgvuldig en nauwgezet gefilmd en gemonteerd, waardoor explosieve scènes een zinderend spektakel worden. Daarmee is Wolf, ondanks de platgetreden elementen, een show met een hoge entertainmentwaarde.