Wish Upon: formulair maar vermakelijk

De Amerikaanse zeventienjarige tiener Clare (Joey King, The Conjuring) woont samen met haar vader sinds haar moeder zelfmoord pleegde. Vader Jonathan (Ryan Phillippe) is een dumpster-diver (iemand die in zijn vrije tijd vuilnis doorzoekt naar ‘waardevolle’ spullen), en tijdens een van zijn zoektochten vindt hij een mysterieuze Chinese speeldoos. Hij geeft het cadeau aan Clare, die ontdekt dat de doos haar zeven wensen belooft. Terwijl het oud-Chinese artefact steeds meer grip op haar leven krijgt, komt ze tot de ontdekking dat deze wensen niet zonder betaling worden vervuld.

High school is hell , zo weet Clare. Net als haar twee vriendinnen Meredith (Sydney Park) en June (Shannon Purser, Barb uit Stranger Things!) ligt de tiener niet zo lekker in de sociale hiërarchie: ze wordt geteisterd door een populaire blonde aartsvijand, ze is hopeloos verliefd op een jongen die buiten haar bereik ligt, en ze schaamt zich voor haar vader die haar publiekelijk voor schut zet als hij de schoolcontainers in duikt. Clare wenst vanuit haar ondergeschikte positie dan ook, naast geld en populariteit, het ergste voor haar pester. Maar dit alles krijgt een duister randje wanneer Clare doorkrijgt dat haar wensen daadwerkelijk worden vervuld.

De plot van Wish Upon doet enigszins denken aan de horrorthriller Drag Me To Hell (2009). In deze Sam Raimi-horrorfilm wordt het bovennatuurlijke en angstaanjagende geleend uit de Mexicaanse romacultuur; in Wish Upon is dat vervangen door de Chinese cultuur. Het idee van de ‘door-een-voorwerp-vervloekte vrouw’ krijgt hierdoor nieuwe invulling. Het is wel erg toevallig dat juist Clare een Chinese wensdoos in handen krijgt op het moment dat zij de Chinese taal leert, en dat haar Chinese klasgenoot Ryan (Ki Hong Lee) een oogje op haar heeft.

Regisseur John R. Leonetti is geen vreemde naam in het horrorgenre. Eerder regisseerde hij Annabelle (2014) en was hij verantwoordelijk voor de cinematografie van Insidious (2010) en The Conjuring (2013). De soundtrack, verzorgd door het duo Tomandandy (Thomas Hadju en Andy Milburn), is even angstaanjagend als spookachtig mooi, en geïnspireerd door het geluid van een speeldoos. Samen met het geratel van de radertjes die de wensdoos doen werken, vormt de muziek een leidmotief dat terugkeert wanneer het vervloekte apparaat in beeld is. Het dreigende muziekje maakt de sterfscènes redelijk voorspelbaar, maar ze zijn wel lekker dramatisch en soms bijna smaakvol in beeld gebracht.