White Fang: door de ogen van een opgroeiende wolfshond

Aan het eind van de 19e eeuw brak in de Klondike-regio in West-Canada een ware goudkoorts uit. Van heinde en verre trokken gelukszoekers naar het onherbergzame gebied – waar tot dan toe voornamelijk indianen en wilde dieren leefden. White Fang speelt zich af tegen deze achtergrond, waarbij we een jonge wolfshond (half hond, half wolf) volgen die, samen met zijn moeder, probeert te overleven in de wilde natuur.

Ze worden uiteindelijk opgenomen door de indianengemeenschap waar de moeder van de pup uit afkomstig was, maar aan dit schijnbaar idyllische leven komt bruut een eind. De inmiddels grote wolfshond, die de naam White Fang heeft gekregen, wordt verkocht aan een brute man die hem inzet bij hondengevechten. Het geluk lijkt terug te keren wanneer een politieagent, samen met zijn vrouw, hem liefdevol opvangt.

De film wordt, net zoals het boek, grotendeels verteld vanuit het gezichtspunt van de wolfshond. Het is een echte familiefilm geworden: heel eng wordt het nergens en er is – ondanks dat daar een enkele keer wel aanleiding toe is – geen spatje bloed te zien. De schilderachtige kwaliteit van de animatie ziet er vaak schitterend uit, vooral als het om de natuur en de dieren gaat. De menselijke personages hebben daarentegen een wat onnatuurlijk aanzien (dat blijft een wat onwennig gezicht) en gaan gebukt onder houterige bewegingen.

Dit regiedebuut van Alexandre Espigares, die in 2013 een Oscar won voor beste korte animatiefilm met Mr Hublot, ging dit jaar op het Sundance Film Festival in première en werd vervolgens door Netflix aangekocht. Het is niet de eerste keer dat het gelijknamige boek van Jack London uit 1906 verfilmd werd. Zo is daar Zanna Bianca, de Italiaanse versie van genremeester Lucio Fulci uit 1972, met ook enkele Italiaanse vervolgen en rip-offs in de jaren erna. Eind vorige eeuw werd het verhaal opnieuw populair: er kwam een animatieserie uit 1992, een Canadese televisieserie die zich ook in die periode afspeelt uit 1993, en in 1991 verscheen er tevens een bioscoopverfilming met Ethan Hawke in de hoofdrol.

De animatiefilm mag dan voornamelijk leunen op Franse makers, door de setting en de stemmencast heeft hij een onvervalst Amerikaanse gevoel. De stemmen worden onder andere gedaan door Nick Offerman en Rashida Jones (in een soort mini-reünie van Parks & Rec) en Paul Giamatti. De makers hadden natuurlijk de beesten stemmen kunnen geven, maar doen dat gelukkig niet. De dieren gedragen zich als dieren; antropomorfisme is de film (grotendeels) vreemd en White Fang is, mede daardoor, zelfs op z’n sterkst als mensen nog geen rol spelen.