Westside S01: meeleven met muzikanten

De nachtclub 1 Oak in Los Angeles wordt beschouwd als heilige grond in Westside, de nieuwe realityserie van Netflix. Zanger en producent Sean Patrick Murray heeft een team van negen worstelende muzikanten samengesteld, waarmee hij een avondvullende show hoopt neer te zetten, die hun carrières eindelijk van de grond gaat krijgen.

Die zangers en zangeressen hebben een gedeelde droom om op een podium te staan, maar hun achtergronden lopen flink uiteen. Pia Toscano schopte het al tot finalist van American Idol, maar verloor in de jaren daarna haar platencontract en moet nu met optredens op bruiloften de eindjes aan elkaar knopen. Taz Zavala zat twee maanden in de gevangenis nadat ze dronken achter het stuur zat en Arika Gluck speelde als 4-jarige in reclames en moest opgroeien zonder haar moeder.

De levens van de negen hoofdpersonen zijn stuk voor stuk gevuld met een berg drama, al komt niet iedereen even goed uit de verf. Van Caitlin leren we niet veel meer dan dat ze jaren geleden een miskraam had tijdens een polyamoreuze relatie, en bij Leo blijft het bij een anekdote van zijn vader, die aan zijn zoon vertelt dat hij verwekt is tijdens een LSD-trip.

Het échte drama in Westside is echter vooral afkomstig van de zangers James Byous en Austin Kolbe. Iedere serie heeft een schurk nodig, en Austin vervult die rol met verve. Sinds Geoffrey Baratheon in Game of Thrones hebben we geen onsympathieker, arroganter of vervelender mannetje op onze televisieschermen gehad. Austin rijgt uitspraken als ‘ik ben de enige songwriter in de groep’ en ‘ik voel me verantwoordelijk om iedereen op weg te helpen’ aan elkaar. Het is dan ook genieten wanneer hij, na vijf dagen schrijftijd, met slechts twee regeltjes aan songtekst de studio betreedt. Wanneer de producenten hem erop aanspreken, schiet hij kinderachtig in de verdediging.

En waar Austin de schurk is, vormt James de held van Westside. De Amerikaan worstelt met van alles: hij is alcoholist, gebruikt drugs en heeft last van woedeaanvallen. Maar hij is wél degene die met zijn ‘Bad Motherfucker’ het beste liedje van de hele groep schrijft, en ook de persoon die ervoor zorgt dat Westside geen ultra-Amerikaans knuffelfestijn wordt.

Want met citaten als ‘ik wil mijn strijd laten zien’ of ‘het is tijd om de beste versie van mezelf te zijn’ komen de muzikanten, zeker in de eerste paar afleveringen, zelden onder de grote clichés vandaan. Daarnaast is de muziek die het negental produceert (iedere aflevering bevat een stuk of drie videoclips) veelal kauwgomballenpop waarvan het glazuur van je tanden springt. Sowieso voelen die clips eerder als een onderbreking dan een verrijking van de afleveringen: om van een zenuwachtige oefensessie ineens naar een video vol gelikte danspasjes te gaan, het klopt niet helemaal.

Desondanks hoop je tegen het eind toch echt dat deze groep zangers het redt. De uiteindelijke showcase voelt als de climax van een sportfilm - waarbij je zit te duimen dat Rocky Balboa een gemene Rus tegen de grond werkt in de boksring. En zo zit je, tegen beter weten in, toch met kippenvel naar een American Idol-finalist te luisteren.

Toch benieuwd naar de muziek uit Westside? De soundtrack is hieronder te beluisteren.