We Are One: blik op de activist, niet op het liedje

De bedoeling achter nummers als ‘We are the World’ en ‘Do they know it’s Christmas’ van Band Aid is ongetwijfeld een bewonderenswaardige. De verpakking van zulke 'goede doelen nummers' stelt echter vaker de artiest (een om drinkwater roepende Bono, een snikkende Michael Jackson) dan het daadwerkelijke doel centraal. De succesvolle Franse band Lamomali pakt het anders aan: de groep verdwijnt op de achtergrond, en geeft de hoofdrol aan activisten in de clip van hun nummer ‘Solidarité’.

Netflix-documentaire We Are One gaat over de opnames van die clip, waarin vijf activisten van over heel de wereld én de doelen waarvoor zij strijden centraal staan. Zoals de Franse Mara uit de arme gemeente Sarcelles, die 29 maanden werd vastgehouden, in afwachting van een proces waarin hij onschuldig bleek te zijn. Hij zet zich in voor vluchtelingen in Frankrijk, waar hij spullen voor inzamelt en maaltijden aan verstrekt.

Of Panmela Castro uit Rio de Janeiro, die op jonge leeftijd trouwde en het slachtoffer werd van huiselijk geweld. Ze richtte een graffitischool op, waarin ze vrouwen informeert over hun rechten, en ze bijbrengt dat ze als slachtoffer niét verantwoordelijk zijn voor het geweld dat hun is toegebracht. Daarnaast vertelt de Soedanees-Amerikaanse kunstenaar en dichter Afaq uit New York over de manier waarop ze zowel als gekleurde vrouw en als moslim gediscrimineerd wordt. De Franse Tamara strijdt voor een betere behandeling van mensen met Aziatische roots.

We Are One werkt op de hartspieren. Niet op de sentimentele manier waarop ‘We are the World’ dat deed, maar met beelden en getuigenissen die een flinke indruk achterlaten. Zoals de manier waarop Broulaye uit Mali, die geboren is met albinisme, vertelt over de behandeling die mensen met zijn aandoening in het land te wachten staat. Het verhaal van de moord op een vijfjarig meisje, omdat geloofd wordt dat de organen van mensen met albinisme voor rijkdom kunnen zorgen, is niets minder dan hartverscheurend.

Wanneer de vijf activisten elkaar eindelijk in Parijs ontmoeten, is het gevoel van ‘Solidarité’ alom aanwezig. De groep strijdt voor allerlei verschillende doelen, maar vindt dezelfde mate van vechtlust bij elkaar. En wanneer ze bij een optreden van Lamomali op het podium verrast worden, komt er in één nummer meer emotie vrij dan bij tien Band Aids.