Vrijdag Top Tien: Overschatte televisieseries

Sommige televisieseries trekken gaandeweg een gigantisch publiek. Een publiek dat ook als het bergafwaarts gaat blijft kijken. Andere series zijn al vanaf de eerste aflevering een grote, artistieke flop. Maar hypes zorgen er dan voor dat er onafgebroken aandacht is; dat er voortdurend over wordt gesproken op sociale media. De meest overschatte tv-series uit de recente geschiedenis:

(10) The Get Down (2016-2017, Netflix)
Met een budget van 7,5 miljoen dollar per aflevering lagen de verwachtingen hoog. Regisseur en scenarist Baz Luhrmann wist deze niet in te lossen. Deze verbeelding van de ontstaansgeschiedenis van de hip-hop-cultuur in de New Yorkse wijk The Bronx ziet er schitterend uit, maar diepgang ontbreekt. De productie van een tweede seizoen werd terecht afgewezen door Netflix.

(9) New Girl (2011-, Netflix)
Uren naar Zooey Deschanel kijken, met haar eigenaardigheden, kan uiterst vermoeiend zijn. Op een gegeven moment ben je het opzichtige gemijmer van haar personage Jess wel zat. New Girl is zo’n serie waarvan het eerste seizoen fris en fruitig aanvoelt, waarop al snel de verveling optreedt. Zo blijkt dat een sitcom maken over vrienden die een appartement delen een behoorlijke beproeving is: het evenaren van successen als Friends en Seinfeld is bijkans onmogelijk.

(8) Better Call Saul (2015-, Netflix)
Na het onverdeelde succes van Breaking Bad is deze spin-off, waarin advocaat Jimmy McGill (Bob Odenkirk) centraal staat, toch wel een kleine teleurstelling. Het tempo ligt lager en de actie ontbreekt. Bovenal duurt het veel te lang voordat McGill verandert in zijn ondeugende alter ego Saul. En daar zit menig kijker toch wel op te wachten.

(7) Grey’s Anatomy (2005-, Videoland)
Een serie over een ziekenhuis in Seattle is een interessant uitgangspunt: de makers kunnen zo schakelen tussen de stedelijke omgeving en het woeste landschap dat deze stad, in de staat Washington omringd. Fijne acteurs als Ellen Pompeo, Chandra Wilson en Patrick Dempsey tillen de scènes tot een hoger niveau. Dat moet wel een succes zijn. Of niet? Spijtig genoeg verwordt dit drama al na 3 seizoenen tot een soapserie. Met de nadruk op opbloeiende relaties en stomende affaires.

(6) The Big Bang Theory (2007-, Netflix)
Krijgt Leonard (Johnny Galecki) eindelijk een relatie met Penny (Kaley Cuoco)? Zeker. Hoe lang houdt de relatie stand? Soms enkele afleveringen, dan weer een seizoen. Gelukkig zijn er tussendoor de bespiegelingen van Leonards huisgenoot Sheldon (Jim Parsons), die ook mettertijd steeds flauwer worden. Het is onbegrijpelijk dat de cast 1 miljoen dollar per aflevering verdient.

(5) Orange is the New Black (2013-, Netflix)
Fans die bekend zijn met het werk van Jenji Kohan (de maker van Weeds en Orange is the New Black) weten waar de schoen wringt: na 2 à 3 fijne seizoenen volgt er een anticlimax. Zo ook in Orange is the New Black: in het derde seizoen zien we een naaiatelier waar de gedetineerden slipjes zitten te verstellen, hoe geestdodend. Het vijfde seizoen spant de kroon met 13 afleveringen die zich afspelen tijdens een oproer in de Litchfield gevangenis.

(4) Girls (2012-2017, Ziggo Movies & Series XL)
En toen verhuisde Hannah Horvath (Lena Dunham) naar het platteland van Iowa. Vaarwel Manhattan. En vaarwel Marnie, Jessa, Adam en Shoshanna. Dit was een aha-erlebnis: hadden we al die tijd naar een eigentijdse versie van Sex and the City zitten kijken? Met vier witte vrouwen, die zeuren over allerlei banaliteiten? En hadden we überhaupt zin in deze onnodige zijweg? Nee dus.

(3) Breaking Bad (2008-2013, Netflix)
Een aflevering beginnen met hoe deze zal eindigen. Dat is spannend: als kijker vraag je je tijdens de aflevering voortdurend af hoe de chaos, afgebeeld in de openingsscène, zal ontstaan. Toch werd deze vertelvorm, zeker in het laatste seizoen, een irritante gimmick. Denk aan de beelden van het zwembad, gevuld met puin, achter het huis van Walter White (Bryan Cranston).

(2) Fargo (2014-, Netflix)
Scenarist Noah Hawley vestigde zich met Fargo (en Legion) definitief in de top van de showrunners in Hollywood. Niettemin lijkt zijn Fargo – elk seizoen een ander verhaal, gesitueerd in de noordelijk gelegen stad – in de verste verte niet op de gelauwerde film van de gebroeders Coen uit 1996; het initiële bronmateriaal. De zwarte humor is lang niet zo zwart als in de speelfilm en de personages, met Billy Bob Thorntons Lorne Malvo voorop, ogen gekunsteld.

(1) The Walking Dead (2010-, Netflix)
Tijdens het eerste schitterende seizoen had scenarist Frank Darabont, bekend van films als The Shawshank Redemption, de regie nog volledig in handen. Later koos de televisiezender AMC voor een andere koers: ze namen afscheid van Darabont en besloten meer scènes binnen te filmen, om de kosten te dekken. Zo kregen we een seizoen in een gevangenis. Ook vallen de makers voortdurend in herhaling. Dan is de antagonist The Governor (David Morissey). Enkele seizoenen later zien we weer zo’n personage: Negan (Jeffrey Dean Morgan). En dan nog die vermoeiende tocht naar Terminus; elk seizoen is er wel een doel dat nooit zal worden gehaald.