Vox Lux: pompeus en glorieus portret van celebrity-cultuur

Roem is leeg en geweldig tegelijk. Dat is zo'n beetje de boodschap van Vox Lux. Zowel wij (als consumenten) als de sterren zelf (als producenten) zijn eraan verslaafd. En hoewel het formeel allemaal ijdelheid is, kunnen en willen we er niet van af. Regisseur/scenarist Brady Corbet (The Childhood of a Leader) gebruikt de fictieve popster Celeste om deze eenentwintigste-eeuwse obsessie met roem te portretteren.

Celeste is in 1999 een braaf, gelovig meisje dat een extreem bloedige schietpartij op haar school nabij New York overleeft, en daar op de herdenkingsdienst een zelfgeschreven lied over zingt, dat viral gaat en in de hele VS een hit wordt. In 2017 is ze uitgegroeid tot een popster van Katy Perry-proporties. Wereldroem is ze normaal gaan vinden, maar de tol is hoog. Want Celeste is doodsbang om uit de gratie te raken bij het publiek, gedraagt zich megalomaan en hedonistisch, is aan de drugs, schoffeert degenen die haar juist het meest nabij zijn en is een afwezige moeder voor haar dochter Albertine. Ze heeft zich een rauw glitter-imago aangemeten, en lijkt in niets meer op het brave meisje uit 1999. Dan vindt er wederom een extreem bloedige schietpartij plaats, gepleegd door mannen met dezelfde maskers op als die worden gebruikt in Celeste's beroemdste videoclip. Aan de vooravond van de start van een nieuwe tournee, dreigt haar roem die begon met een schietpartij zodoende nu ook weer te eindigen door een schietpartij.

In Vox Lux maken we de tijd van 1999-2017 mee in een aantal hoofdstukken. In de eerste wordt Celeste gespeeld door de jonge actrice Raffey Cassidy (Tomorrowland), waarbij het personage door een cynische en gestreste producer (Jude Law) en een manager wordt klaargestoomd voor sterren-status. In de loop van de film slagen ze daarin, en raakt Celeste steeds meer in de ban van de verleidingen die roem en weelde in petto hebben. In de laatste hoofdstukken zien we Raffey Cassidy terug in de rol van Albertine, de dochter van de inmiddels volwassen Celeste, die met enorme intensiteit en bijna 'over the top' wordt gespeeld door Natalie Portman ( Annihilation , en talloze andere films) die ook uitvoerend producent is én een aantal van de door Sia geschreven songs zingt. De manier waarop ze over het podium en door dure hotels struint, doet je grijnzen: diva-gedrag in optima forma, en in alle aangedikte gemanierdheid van Portman gek genoeg toch totaal geloofwaardig.

De af en toe trage en bedachtzame en dan weer overrompelend pompeuze scènes - zie de trailer - zorgen voor een merkwaardige en aangename mix, waarin vooral Portman en Cassidy van regisseur Brady Corbet prettig veel de ruimte krijgen om te kunnen schitteren. Dat zijn film net als het onderwerp ervan na afloop ook een beetje leeg aanvoelt, doet niets af aan de adrenaline-stoot die je tijdens het kijken ervaart. Beetje ledig, maar tegelijk ontzettend gaaf; als portret van de moderne celebrity-cultus is Vox Lux dus eigenlijk heel doeltreffend.