Voor het ongeluk geboren

Jamie Lee Curtis heeft een haat-liefdeverhouding met het horrorgenre: Halloween leverde haar de beroemdste rol uit haar carrière op, maar zelf kijkt Curtis liever naar andere films.

Jamie Lee Curtis, dat is de actrice die op hilarische wijze gestalte gaf aan de verleidelijke oplichter Wanda Gershwitz in de komedie A fish called Wanda (1988). Of veel korter geleden nog: Linda Drysdale-Thrombey, een strenge vastgoedmagnaat in rood broekpak, prominent brilmontuur en met kort grijs haar in het zeer vermakelijke moordmysterie Knives out (2019). Maar boven dat alles is Jamie Lee Curtis toch vooral de vrouw die Laurie Strode speelde, de onschuldige babysitter die in horrorklassieker Halloween uit 1978 bruut wordt aangevallen door psychopaat Michael Myers. Curtis is ook deze herfst weer in haar beroemdste rol te zien in de bioscopen, in de nieuwe slasherfilm Halloween kills speelt ze opnieuw Laurie Strode als getraumatiseerde zestiger.

Zodoende loopt er een fascinerend lijntje door de geschiedenis van de horrorfilm, helemaal van 1960 naar 2021. In 1960 nam actrice Janet Leigh in de rol van Marion Crane plaats in de douchecabine van het Bates Motel, waar zij dwars door het douchegordijn heen werd doodgestoken. Het leverde een iconische scène op in Psycho van Alfred Hitch-cock. Actrice Janet Leigh kreeg samen met acteur Tony Curtis (beroemd van zijn hoofdrol in komedie Some like it hot) in 1958 een dochter, Jamie Lee Curtis. Zij zou als 19-jarige doorbreken als actrice in een andere horror-klassieker, Halloween van John Carpenter.

Jamie Lee Curtis ging zo de geschiedenis in als de eerste ‘scream queen’, de term voor een jonge vrouw die achterna wordt gezeten door een brute killer en noodgedwongen de longen uit haar lijf schreeuwt. En dat terwijl Curtis, 62 jaar inmiddels, dus niet eens van horrorfilms houdt. Ze zei daar deze maand in een interview met Algemeen Dagblad nog over: ‘In deze nieuwe film, Halloween kills, vallen er doden bij bosjes. De een wordt nog gruwelijker om het leven gebracht dan de ander. Nee, dat is niet mijn ding. Ik kan wel het vakmanschap erachter zeer waarderen. Zelf ben ik meer een fan van de dramatische aspecten.’

Toch begon Curtis in 2018 aan een nieuwe Halloween, een vervolg op het origineel uit 1978, waarin de ontwikkelingen de negen Halloween-vervolgen die ook gemaakt zijn buiten beschouwing worden gelaten. Halloween uit 2018 werd de start van een trilogie: na Halloween kills (2021) krijgen we ook nog Halloween ends (2022). Curtis zei ja tegen de nieuwe film omdat het concept van regisseur David Gordon Green haar aansprak. In de nieuwe Halloween is Laurie Strode een stugge zestiger met leesbril en lang grijs haar. Laurie is een gescheiden oma die teruggetrokken woont in een huis in de bossen. Nog altijd wordt Laurie’s leven beheerst door het trauma van de aanval van Michael Myers uit haar jeugd. Maar zij is geen weerloos slachtoffer meer. Ze wacht op het moment om Michael terug te pakken en heeft zich daar ook al uitgebreid voor bewapend. Ze zegt in de film ook: ‘Weet je dat ik elke nacht bid dat hij ontsnapt? Omdat ik hem dan kan vermoorden.’

Michel Myers ontsnapt vervolgens ook echt, en Laurie moet vol aan de bak. De nieuwe Laurie uit 2018 viel mooi samen met actuele debatten zoals de #MeToo-beweging en de laatste inzichten over PTSS, post-traumatische stress stoornis. Tegen The New York Times zei Curtis in 2018: ‘Toen ik het script las zag ik meteen wat regisseur David Gordon Green probeerde te doen: om midden in een slasher-film het verhaal van de trauma’s van een hele generatie vrouwen te vertellen. Het trauma van Laurie is niet uniek. Het staat voor alle vrouwen die onderdrukt zijn door seksueel, crimineel of emotioneel geweld.’

Wie de Halloween-films uit 1978 en 2018 na elkaar ziet treft een inderdaad een goed contrast tussen twee tijdgeesten. In Halloween uit 1978 is Laurie Strode een slachtoffer dat gered moet worden door een man, in 2018 zijn de autoriteiten niet bij machte om Myers te grijpen en is het Laurie zelf die het gevecht moet leveren. Halloween uit 1978 was een onverwachte filmhit, geregisseerd voor een appel en ei door de toen pas 30-jarige John Carpenter. Carpenter schreef zelf het script, pingelde op zijn synthesizer de soundtrack in elkaar en had slechts 22 draaidagen.

Lees verder in VARAgids 44 vanaf bladzijde 24.