VOD Filmklassieker: Fargo (1996)

 

En dat is dat de mens een oneindig stupide wezen is. Drie seizoenen lang nam de serie ruim de tijd om de onverstandige beslissingen van respectievelijk Lester, Ed en Ray in al hun glorieuze domheid tentoon te stellen. Fargo de film is eigenlijk onbarmhartiger dan de tv-versie: het laffe plan van Jerry Lundegaard, de oer-eikel van alle eikels in Minnesota en North Dakota, wordt de kijker in zeer korte tijd door de strot geduwd, inclusief de kwalijke gevolgen die het heeft voor andere levens. Jerry komt er in onze ogen slechter af dan de klunzen in de series. Op televisie kregen we tenminste nog de tijd om enige sympathie op te leren brengen voor de stuntelende anti-helden, maar Jerry is gewoon onverdund tragisch, laf, slecht en dom.

Zijn plan is simpel: om zijn rijke en openlijk hatelijke schoonvader een berg geld afhandig te maken, zet Jerry de ontvoering van zijn vrouw in scène, buiten haar medeweten. De ontvoering wordt uitgevoerd door twee criminele idioten; Steve Buscemi is de minst gekke van de twee, Peter Stormare de zwijgzame psychopaat. Waar in de serie de slechte ideeën van de hoofdpersonen in elk geval deels en tijdelijk goed gaan, gaat in Fargo de film Jerry's plan al mis voordat het goed en wel begonnen is. Sterker nog: Jerry besluit dat de ontvoering eigenlijk toch geen goed idee is en herziet zijn besluit: toch maar liever niet doen. Maar het is 1996 en niet iedereen heeft een mobieltje. Jerry kan de ontvoerders niet bereiken en zij zetten het plan dus gewoon door. En dan gaat alles volstrekt en volledig mis, culminerend in wat mogelijk de meest essentiële en meest klassieke slechte afloop van een slecht plan is uit de filmgeschiedenis: de beruchte woodchipper -scène (spoilers):

Arme mensen. Wie Fargo (her)ziet valt twee dingen op: Noah Hawley heeft de essentie van de film perfect overgenomen in zijn drie - eigenlijk superieure - tv-versies van wat in feite steeds hetzelfde verhaal is. En dat de filmmakers, de gebroeders Coen, een uitgesproken hekel hebben aan homo sapiens. Zelfs politieagente Marge - een Oscarwinnende rol van Frances McDormand - wordt afgeschilderd als een weliswaar intens fatsoenlijke maar ook oersimpele ziel. Misschien met uitzondering van The Dude in The big Lebowksi zijn de karakters in de films van de regisserende en schrijvende broers allemaal triest en/of akelig, met als zwartste uitschieters Barton Fink, het ten onrechte half-vergeten The man who wasn't there en de existentiële nachtmerrie A serious man. Volgens de Coens kunnen we niets anders doen dan hoofdschuddend en wanhopig lachend de verrichtingen van de mens bezien. Hun hele filosofie is samengevat in het hilarische einde ( hier op YouTube ) van Burn after reading: wat hebben we ervan geleerd? Dat we het niet nog een keer moeten doen misschien.

Het herzien van Fargo de film is wel een goed idee. Let op de geluidjes die sounddesigner Skip Lievsay toevoegde, zoals het 'de deur staat open'-piepje dat de auto's in Fargo voortdurend laten horen. Ziehier de trailer: