Unbreakable Kimmy Schmidt S04B: warm afscheid

Door een seizoen op te delen in twee delen – al enige jaren een nieuwe trend – kan je tweemaal aandacht vragen voor een televisieserie. Bovenal hoeft het publiek niet een seizoen, of een jaar, te wachten op nieuwe afleveringen. Het is een win-winsituatie dus, hoewel het niet altijd zo uitwerkt. In het geval van Kimmy Schmidt voelde het eerste deel van het vierde seizoen al aan als een plichtmatige zwanenzang, waarin bleek dat de personages nauwelijks een ontwikkeling hebben doorgemaakt. Showrunners Robert Carlock en Tina Fey hadden dus nog één mogelijkheid om die gemiste kans ditmaal wel te grijpen.

Maar de in New York gesitueerde sitcom staat al twee seizoenen lang op de automatische piloot. Het is een speels maar kleurloos canvas geworden voor het titelpersonage (Ellie Kemper) en haar sidekicks. Vermoedelijk zullen de kijkcijfers op een gegeven moment wel zijn gestagneerd of afgenomen. Kimmy Schmidt is niet het culturele fenomeen geworden waar menig fan op heeft gehoopt. De perikelen van de immer dralende naïeveling zijn gewogen en te licht bevonden: Kimmy heeft niet de slimme grappen van 30 Rock of het memorabele karakter van Friends. Daarentegen zijn de carrières van Kemper (na The Office in een hoofdrol) en vooral Tituss Burgess wél flink aangezwengeld – de laatstgenoemde verdient een spin-off.

Ook in het tweede, ietwat bedompte deel van het vierde seizoen is Titus Andromedon (Burgess) een geestige, arrogante en extraverte verschijning die smacht naar faam. In de winkel van een autowasstraat prevelt hij over zijn denkbeeldige auto, terwijl hij koffie drinkt die is gezet voor klanten die betalen. Kimmy is op haar beurt bezig het kinderboek dat ze heeft geschreven te slijten aan boekenwinkels (en kiosken) door exemplaren tussen het reguliere aanbod te plaatsen. Ook haar droom is nog geen werkelijkheid. Misschien is dat de belangrijkste boodschap die uit Kimmy Schmidt gedestilleerd kan worden: blijf dromen, en de aanhouder wint soms, niet altijd.

Zal Tituss ooit een gevierde Broadwayster worden en de liefde van zijn leven vinden? Zal Kimmy een alom gerespecteerde creatieveling worden? Zal Jacqueline (Jane Krakowski) haar mondaine materialisme van zich af kunnen schudden en een inspiratiebron voor anderen worden? En zal Lillian (Carol Kane) kunnen accepteren dat de gentrificatie van haar geliefde wijk een onomkeerbaar feit is? Zonder spoilers te delen kunnen we stellen dat deze vraagstukken op een fijne, aandoenlijke en vooral bevredigende wijze worden beantwoord. Met aan het einde – zoals Kimmy betaamt – een warm afscheid. Vaarwel, Kimmy.