Travelers S02: Kom voor het concept, blijf hangen voor de personages

Het leven van een tijdreiziger is niet voor iedereen. Gedropt worden in een tijd die niet de jouwe is, weten wat een mistroostige toekomst iedereen wacht, maar het niemand kunnen vertellen, omdat je dan voor gek wordt verklaard. Gelukkig hebben de ‘Reizigers’ in de Canadese scifiserie Travelers één troost: ze hebben in ieder geval elkaar.

Travelers startte het eerste seizoen met een origineel gegeven: de Travelers uit de toekomst reizen niet fysiek door de tijd, maar zijn in staat hun bewustzijn naar een persoon in het verleden te uploaden, vlak voordat deze zou overlijden, om vervolgens met hun acties de loop van de geschiedenis te veranderen. Ze hebben wel de exacte plaats en tijd nodig – met behulp van de moderne, 21 e -eeuwse technologie – dus Hitler tegenhouden lukt helaas niet.

Het tijdreismechanisme komt niet zonder gebreken. Soms is de informatie over de nieuwe gastheer/gastvrouw beperkt: Zo bleek Philip (Reilly Dolman) een heroïneverslaafde en Marcy (MacKenzie Porter) een geestelijk gehandicapte jonge vrouw. Ook toonde het eerste seizoen dat niet alle missies ook altijd het beoogde effect hebben.

Verschillende protocollen (geen onnodige sterfgevallen, geen voortplanting) moeten ervoor zorgen dat de geschiedenis niet meer verandert dan nodig. Maar één protocol overtroeft alle anderen: De missie gaat voor! En bevelen van de Directeur – een hyperintelligent, alles overziend kunstmatig bewustzijn – moeten altijd opgevolgd worden.

Maar wat als je geen nieuwe missies meer doorkrijgt? Of wanneer er tegenstrijdige berichten binnenkomen? Het einde van het vorige seizoen suggereerde dat de Directeur gecompromitteerd was. Dus wie nog te geloven? En wie zitten er achter het geheimzinnige genootschap dat Reizigers ontvoert, martelt en vervolgens voor dood achterlaat?

Travelers doet een beetje denken aan Continuum (een andere Canadese serie over tijdreizigers die de toekomst willen veranderen - ook bij Netflix), maar mist nog wel wat aan ambiguïteit. In Continuum komt Keira, een politiedetective uit de toekomst, samen met een groep radicale gevangenen vanuit 2077 in onze tijd terecht. Haar missie: de anarchisten stoppen voordat ze de toekomst zo drastisch veranderen dat ze niet meer naar haar man en kind terug kan. Keira is duidelijk de heldin en de anarchisten kijken niet op een slachtoffer meer of minder, maar is het dictatoriale regime uit de toekomst dat Keira koste wat kost wil beschermen wel al die moeite waard?

In Travelers bestaat er geen twijfel dat de Reizigers, geleid door FBI-agent Grant MacLaren (Eric McCormack), enkel het beste met de mensheid voorhebben (al zijn er inmiddels al wel zoveel mensen uit de toekomst teruggereisd dat er weinig ‘gewone’ mensen meer overblijven). De introductie van Reiziger 001 (Enrico Colantoni, de vader van Veronica Mars) kan wellicht nog voor wat interessante ontwikkelingen zorgen.

Waar Travelers zich wel op een positieve manier onderscheidt is in de personages. De serie staat uitgebreid stil bij de problemen die de tijdreizigers ondervinden wanneer ze zich opeens moeten voordoen als iemand anders. Grant en Carly (Nesta Cooper) waren in de toekomst geliefden, nu is hij een gelukkig getrouwde man en zij een alleenstaande moeder die – tussen de missies door – moet vechten voor de voogdij van haar kind.

Grace (Jennifer Spence, Continuum, You Me Her) vormt daarbij een erg fijne aanvulling. In haar originele leven was ze de meelevende mentor van Reiziger Trevor (Jared Abrahamson), tot haar lichaam werd overgenomen door een uiterst pragmatische en weinig sociaal ingestelde Programmeur. Trevor worstelt met schuldgevoelens. Hij had de originele Grace nog proberen te redden, maar tevergeefs. ‘In plaats daarvan heb ik haar een paar vreselijke laatste uren bezorgd.’ Ook verfrissend: de niet-tijdreizigers zijn verre van dom. Zelfs de agressieve ex van Carly (J. Alex Brinson) is niet op zijn achterhoofd gevallen, al zou je dat soms wel willen.