Transatlantic S01E01: luchtig maar spannend

Foto credits: Anika Molnar / Netflix

Het is 1940 en de Tweede Wereldoorlog is in volle gang. In het door aan nazi-Duitsland gelieerde Vichyregime bezette Marseille zijn Amerikaanse diplomaten echter nog welkom. Aangezien de Verenigde Staten neutraal zijn en zich pas een jaar later op het strijdtoneel zouden begeven, kunnen attachés als Graham Patterson (Corey Stoll) nog vrijwel onbeteugeld hun werk doen. Dat geeft ruimte aan idealisten als Varian Fry (Cory Michael Smith) en Mary Jane Gold (Gillian Jacobs) om zich onder te dompelen in clandestiene zaken. Zo zien ze al enige tijd met lede ogen aan dat veel joodse vluchtelingen zich in de kuststad melden.

Van de Franse autoriteiten krijgen ze echter geen uitreisvisa. Dus helpen Fry en Gold deze vluchtelingen om ongezien Frankrijk te verlaten. Eerst via het water, later via het land, naar de Spaanse grens. Scenaristen Anna Winger ( Deutschland 83, Unorthodox ) en Daniel Hendler brengen dit waargebeurde verhaal - dat al door auteur Julie Orringer werd opgetekend in het boek The Flight Portfolio - op luchtige, bijna cartooneske wijze. Waarmee ze zich min of meer spiegelen aan de bijna stoïcijnse wijze waarop Fry, Gold en de rest zo min mogelijk de aandacht proberen te trekken met hun illegale activiteiten.

Dit alles doet denken aan de kleurrijke films die Hitchcock maakte in Europa, zoals To Catch a Thief (1955), vermengd met de bekende stijl van cineast Wes Anderson en een vleugje naturalisme. Transatlantic ziet er, kortom, prettig uit. Het is alleen de vraag of zo’n luchtige toon wel past bij zo’n zwaar onderwerp. In de eerste aflevering komen de makers er (nog) mee weg. Misschien wel omdat die luchtigheid ook ruimte geeft voor humor en spanning.