Mart Smeets spreekt Tom Dumoulin

Aan de vooravond van de Tour in coronatijd spreekt Marts Smeets met Tom Dumoulin over hoe hij de afgelopen maanden beleefd heeft. ‘Het thuis zijn vond ik prettig.’

Hij heeft meer dan een jaar geen echte wielerkoers gereden. Geen uitslag, geen startschot, geen ravitaillering, geen schreeuwende ploegleider in zijn oren, geen bloemen bij de finish, zelfs geen kramp, geen lastige journalisten en geen eettafel met collega’s.

Tom Dumoulin (11 november 1990 in Maastricht) heeft de Giro d’Italia ooit gewonnen, werd tweede in de Tour de France en zesde in de Vuelta. Hij werd wereldkampioen tijdrijden, won negen etappes in grote ronden en werd sportman van het jaar in Nederland.

De afgelopen maanden trainde hij, las veel, keek televisie, verbaasde zich, voelde zich opgesloten en toch ook weer niet omdat het ‘thuis zijn’ hem o zo prettig voorkwam, maar nu de maand augustus nadert, trekt hij richting Frankrijk om te trainen.

Waar rij je naartoe? Eerst gaan we de tijdrit bekijken… neen, niet volle bak tegen die klim oprijden, maar gewoon goed bekijken wat daar mogelijk is. Die tijdrit vindt plaats in het laatste weekend van de Tour. Als ik daar nog kansen heb, moet ik goed weten hoe het parkoers daar is. We gaan met onze drie kopmannen naar boven om de boel goed te bekijken. Dat hoort bij ons vak.

En daarna? Dan rijden we door naar de Alpen om er vanuit een basiskamp in Tignes aan hooginterview tetraining te doen. Dat doen we
met de ploeg die naar de Tour gaat, zoals gebruikelijk, zou ik bijna zeggen.

Maar wat is gebruikelijk? Wat jij zegt, dacht ik meteen toen ik het woord ‘gebruikelijk’ in de mond nam. Niets is meer normaal… Toch? Wat vroeger gewoon was, is het nu niet meer. Laten we aannemen dat we eind augustus van start kunnen gaan, dat er geen ernstige zomercoronauitbraken meer zullen zijn, dan rijden we toch een compleet nieuwe wereld binnen. En niemand die in Nice aan het vertrek komt te staan, weet precies hoe dat is.

Een topsporter zoekt volgens mij altijd zekerheid in het leven. Welke zijn jouw zekerheden? Heel weinig tot niets, nul zekerheid dus. Ik heb de afgelopen maanden leren accepteren dat alles onzeker is geworden in ons leven. Je wilt het misschien wel vergelijken met vroeger, met de Tour en ook het gewone leven van drie jaar geleden, maar dat is niet reëel. We leven in een nieuwe wereld, die er uiterlijk nog wel bijligt zoals we het kennen van vroeger, maar er is zoveel veranderd. Kijk, ik was altijd wel bewust bezig met mijn voorbereidingen en ik wist waar ik goed moest zijn en waar ik heel goed moest rijden… daar kon ik me op instellen en dat leerde ik ook te doen. Straks staat er in Nice een peloton aan het vertrek waarbinnen niemand precies weet hoe het is om te koersen in een wereld waar corona nog bestaat en rond ons hangt. Niemand van al die mannen die opstappen, weet hoe het met de vorm is. En niemand van ons allen weet hoe het koersen is in een corona-wereld.

Heb je afgelopen maanden een aanknopingspunt gevonden waardoor je kan zeggen dat het je goed gaat? Het enige aanknopingspunt dat ik kan bedenken, is het trachten te bereiken van een stabiele basis. Ik heb goed getraind, maar een topsporter zonder wedstrijden is niet veel waard. Weet je wat ik heb geleerd?

Vertel. Dat ik het thuiszijn heel prettig vond, dat was nieuw voor me als wielrenner die anders altijd naar de koers was. Lang thuis zijn, samen met mijn vrouw, lange gesprekken voeren over corona, over haar baan als psycholoog in het ziekenhuis, over hoe de wereld er nu ineens voor-stond. Wezenlijke vragen toch.

En werd je daar blij van, van die stroom aan berichten over corona? In het begin las en keek ik alles. Ik wilde ook alles weten, over besmetting, over de IC, over getallen en cijfers. Dat nam ik allemaal op…

Ik hoor een aarzeling… In mei ben ik daarmee gestopt. Het werd te veel voor me. Als je al die nieuwsfeiten opslaat, word je daar niet bepaald vrolijk van en om mezelf in een neerwaartse spiraal te praten, nee, daar had ik geen zin in. Op een gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd: ik moet mezelf nu niet meer gek laten maken. Dat virus is er en ik moet er vanaf nu goed mee omgaan. Het moet zich niet tegen me keren.

Lees verder in VARAgids 34-35 vanaf pagina 8.