Tiny Pretty Things S01E01-04: de concurrentie is moordend

‘Ik ben hier alleen maar om te dansen’, dat is de mantra waarmee nieuwkomer Neveah (Kylie Jefferson) een prestigieuze balletschool in Chicago binnenkomt. Niet dat ze zich daaraan zal gaan houden. Voor Neveah er erg in heeft raakt ook zij verstrikt in de intriges rondom Cassie Shore, een balletstudente die op mysterieuze wijze van een dak vier verdiepingen naar beneden viel. De balletdirectrice Monique Dubois (Lauren Holly, Dumb & Dumber, Designated Survivor) houdt star vol dat het een ongeluk was, maar wij weten natuurlijk wel beter.

Een veelgehoorde observatie in recensies van en aankondigingen voor Tiny Pretty Things is dat de serie een kruising is tussen Pretty Little Liars en Black Swan. Dat geldt misschien voor het boek, geschreven door Sona Charaipotra en Dhonielle Clayton, maar schept voor de serie veel te hoge verwachtingen.

Oké, de serie speelt zich, net als Black Swan, af op een balletschool, waar alle vooroordelen over de verstikkende balletcultuur ook netjes de revue passeren. Een balletschool is een vijandige omgeving, waar choreografen en leidinggevenden gretig misbruik maken van hun machtsposities en de concurrentie – soms letterlijk – moordend is. Neveah wordt dan ook, op z’n zachtst gezegd, niet met open armen ontvangen. Het duurt niet lang voordat ze bij de eerste les naar het slechtste plekje aan de barre wordt verbannen en door residerend ‘mean girl’ Bette (Casimere Jollette) wordt omgedoopt tot ‘petit rat’.

Maar zelfs al hebben de meeste hoofdrolspelers ook daadwerkelijk een dansachtergrond en ruimt de serie relatief veel tijd in voor choreografiescènes en generieke balletwijsheden (‘pijn is de vaste metgezel van elke danser’), uiteindelijk draait het bij Tiny Little Things toch vooral om de achterbakse streken en heel veel blote billen. Choreograaf Ramon Costa (Bayardo De Murguia) wordt gechanteerd, Bette leeft altijd in de schaduw van haar veel succesvollere ballerina-zus Delia (Tory Trowbridge) en Nabil (Michael Hsu Rosen), het vriendje van Cassie, is moslim, en dus sowieso verdacht. Ondertussen experimenteert Oren (Baron Cowperthwaite), eigenlijk het vriendje van Bette, met zijn mannelijke kamergenootje Shane (Brennan Clost), uiteraard puur en alleen om stoom af te blazen. De meest interessante verhaallijn is nog die van June (Daniela Norman, Cats), die al jaren smacht naar een doorbraak en nu door haar goedbedoelende moeder van school dreigt te worden gehaald. Wellicht een leuk weetje: Norman danste voor haar acteercarrière bij The National Ballet, waarbij ze juist wel alle hoofdrollen kreeg die haar hier als June aan haar neus voorbijgaan.

Het verhaal en de personages rammelen aan alle kanten, maar toch is Tiny Pretty Things vermakelijker dan het eigenlijk zou mogen zijn. Van de vele onnodige maar ook vaak opvallend onhandige seksscènes, waarin de acteurs juist krampachtig lijken te proberen zo min mogelijk lichaamscontact te maken, en de superfoute dialogen (choreograaf Ramon tegen vriendinnetje Delia: ‘Je ruikt net zoals je zusje’), tot de extreme stemmingswisselingen van de hoofdrolspelers. Zo start Neveah - die wel uit Compton komt, maar niet uit 'the hood' - het ene moment een petitie tegen ongewenst gedrag op de werkvloer, om het volgende moment haar kamergenootje naakt uit de douches door de gangen van hun studentenhuis te sleuren, omdat ze haar van diefstal verdenkt. In één aflevering wisselt ze zo vaak van mening over een jongen – Ik vind je een engerd / Laat me je helpen / Je bent een moordenaar! / Oh nee toch niet, kom hier lekker ding! - dat het je meevalt dat ze geen whiplash krijgt.  

Het is frustrerend verslavend kijkvoer, maar biedt loze calorieën.