The Marvelous Mrs. Maisel S02: nog steeds charmant

Wie had dat gedacht? De opener van het tweede seizoen van The Marvelous Mrs. Maisel toont aan dat in Amerikaanse tv-series er eigenlijk maar één ding nog irritanter is dan een Parisienne: een Amerikaanse die doet alsof ze er eentje is.

De dame is kwestie is Rose Weissman (Marin Hinkle, Two and a Half Men), moeder van Midge (Rachel Brosnahan, Manhattan, Crisis in Six Scenes ), de verbazingwekkende mevrouw Maisel uit de titel. Rose is van de ene op de andere dag vertrokken naar Parijs. Het waarom is snel gevonden in de gedaante van haar echtgenoot Abe (Tony Shalhoub, Monk, BrainDead): een zo in zichzelf verdiepte professor, dat hij pas na twee weken doorheeft dat ze weg is.

En dus vetrekken Abe en Midge stante pede naar Parijs, waar geen enkele Fransman Engels spreekt, en Abe en Midge – uiteraard – geen Frans. Ze vinden Rose terug in een krakkemikkig appartement, waar het enige stuk meubilair een stoel met drie poten is, en je door het plafond de hemel kunt zien. Rose vindt het allemaal uitermate charmant (denk de Franse intonatie er maar even bij). Zelfs de regen die in New York deprimerend is, is in Parijs très romantique. Kortom: Rose is onuitstaanbaar.

Het eerste seizoen van The Marvelous Mrs. Maisel – uit de koker van Amy Sherman- Palladino , van Gilmore Girls – was verfrissend, zelfs voor een serie die zich in de jaren vijftig afspeelde. Rachel Brosnahan was een perfecte match voor de levenslustige, vlotte babbelaar Midge, die, nadat ze door echtgenoot Joel (Michael Zegen) was ingeruild voor zijn secretaresse, een nieuwe en veelbelovende carrière als stand-up comedian vond. Het debuut werd overladen met Emmy's , onder meer voor beste komedieserie, beste script, beste regie, beste vrouwelijke hoofdrol en beste vrouwelijke bijrol (Alex Borstein als Midges manager Susie).

Na alle accolades begint het tweede seizoen met een kater. De twee volle afleveringen in Parijs zijn daarbij niet echt bevorderlijk. Het lijkt alsof Sherman-Palladino heeft willen kijken hoeveel clichés over Fransen in het algemeen en Parijs in het bijzonder ze in één episode kan stoppen (spoiler alert: heel erg veel!). Zo is het Franse publiek in de nachtclub waar Midge een impromptu stand-up routine doet niet onder de indruk van haar smartelijke verhaal over haar overspelige echtgenoot. Bij Franse stellen is overspel immers gegeven, toch?

Die scène in de nachtclub onderschrijft direct een opvallende karaktertrek van Midge: alles draait om haar. Of ze nu in een nachtclub staat, of te gast is op een bruiloft, de wereld is haar podium. Natuurlijk is er niets mis met een vrouw die haar kansen grijpt en haar patroniserende mannelijke collega’s genadeloos terugpakt. Toch voelt het in The Marvelous Mrs. Maisel soms meer als privilege dan als emancipatie.

Het is een valkuil die we in Gilmore Girls ook al meermaals zijn tegengekomen. Waar het ging om oogappel Rory (Alexis Bledel) hadden niet alleen haar moeder Lorelai en haar grootouders, maar ook de makers zelf vaak oogkleppen op. Rory begon als een soort Mary Poppins: praktisch perfect. Maar Rory was ook verschrikkelijk geprivilegieerd, in de miniserie uit 2017 vaak zelfs op het onuitstaanbare af: als een uiterst kieskeurige freelanceschrijver die zich met gemak last minute retourvluchten van Amerika naar Londen kon permitteren, haar huidige vriendje Paul vergat zodra hij buiten haar gezichtsveld was en sliep met een ex die verloofd was met een ander. Toch kreeg je nergens echt het idee dat de makers dat zagen als serieuze minpunten, maar meer als aandoenlijke en bovenal onschuldige eigenaardigheden. Hoe anders gaat het eraan toe in series als Insecure , Crazy Ex-Girlfriend en GLOW , over vrouwen met scherpe rafelrandjes, die niet met de mantel der liefde worden bedekt.

Het moet opnieuw gezegd: Rachel Brosnahan is geweldig als Midge. Elke scène licht op wanneer zij erin zit. Geen wonder dat iedereen – inclusief de makers – soms verblind wordt door haar fabelachtigheid, zelfs wanneer ze de plank, zoals tijdens de bruiloft, echt faliekant misslaat. De combinatie Midge en een microfoon is net als die van een puppy en exclusieve Nikes: die laat je ook niet zonder supervisie samen in één ruimte. Een gevalletje niet echt haar schuld dus. Net als Rory is Midge een kind van privilege. Iemand die haar werk in een warenhuis zonder problemen op de valreep kan afzeggen om met haar vader naar Parijs af te reizen. Iemand voor wie het doodnormaal is om op kosten van paps en mams twee zomermaanden in een sjiek en exclusief vakantiepark in de Catskills door te brengen, waar de portier de auto – inclusief baby – voor je uitpakt. En over baby’s en kinderen gesproken, ook dat is iets waar Midge maar zelden aan denkt. Sociale rang, religie, vrouwenrechten, jaren vijftig Parijs; het geeft allemaal kleur, maar slechts weinig gewicht aan de serie, behalve heel af en toe op een bedenkelijke manier. De terugkerende ‘grap’ waarbij mensen zich hardop afvragen of Susie echt een meisje is (ze draagt namelijk een broek en een pet) voelt in ieder geval erg gedateerd.

Niet dat er niets te genieten valt. De prachtige aankleding, de fijne cast en de kwikzilveren dialogen voelen aan als een warm bad. Vanaf aflevering vier komt er ook weer wat narratieve vaart in het verhaal, wanneer de familie vertrekt naar de Catskills en Midge de paden – en degens – kruist met een ploertige hartchirurg (Zachary Levi). Ook Lenny Bruce (Luke Kirby), de charismatische collegakomiek die Midge hielp aan haar eerste doorbraak, laat zijn hoofd nog even zien. Er is zelfs een leuk zijlijntje rond de kledingfabriek van Joels ouders (Kevin Pollak en Caroline Aaron), waarvan de boekhouding toch niet helemaal koosjer blijkt. Het onderlinge gekibbel van Moshe en Shirley Maisel zien we ook vele malen liever dan de verrukte verhandelingen van Abe en Rose over Rodin en de verschillende vormen van nihilisme in Parijs.

Maar de grootste verrassing dit tweede seizoen is Joel zelf. Van een eersteklas loser – die in de pilot nog aan Midge vroeg of zij maar aan haar ouders wilde vertellen dat hij haar had verlaten – ontpopt hij zich tot een man met ziel en ruggengraat. Het schrijnendste moment komt dan ook van hem, wanneer Joel zich realiseert dat Midge verlaten voor hem het slechtste en voor haar het beste is wat hij ooit had kunnen doen.