The King: prima Shakespeareverfilming

Historische films zijn niet uitsluitend interessant omdat ze de kijker een blik in het verleden gunnen. Ze hebben steevast, al dan niet omzichtig, iets te melden over het heden. The King, een sfeervol, bloederig en ietwat melodramatisch kostuumdrama over het leven van koning Hendrik V van Engeland, lijkt tevens – en met een beetje fantasie - een reflectie op de aanstaande Brexit. Veel verbeeldingen van de Engelse geschiedenis – zie Outlaw King – gaan over een historische hoofdpersoon die oorlogen moet winnen om zijn volk te verenigen, en om de daaropvolgende rust te bewaren. Het zijn ietwat geromantiseerde Brexitfilms, die veelal op een latent niveau betogen dat een Brexit desastreus zal zijn.

In The King – geïnspireerd door Shakespeare’s Henriad, een gefictionaliseerd vierluik over de vorst – doet de nieuwbakken vorst Hendrik (Timotheé Chalamet) wat veel Britse politici vandaag de dag weigeren: hij neemt verantwoordelijkheid voor zijn volk en tracht zich te verweren tegen populistische kwelgeesten. In 1413 wordt de piepjonge heerser gekroond, midden in de Honderdjarige Oorlog tegen Frankrijk. Maar er zijn ook binnenlandse onlusten, waardoor Hendrik zich moet navigeren door een zee vol obstakels.

Regisseur David Michôd (die het script schreef met acteur Joel Edgerton, die ook een rol vervuld als souffleur van de koning) is bekend van zijn misdaaddrama Animal Kingdom, over een Australische criminele familie. In Michôds werk wordt bruut geweld, en de destructieve aard van masculiniteit niet geschuwd. Daar draait The King in zekere zin ook om: mannen die zonder enige vorm van pragmatisme, en in dienst van hun ego, grote fouten maken – en andere mannen die zich ietsjes beter kunnen beheersen.

Maar The King is ook onvervalst Shakespeare: plechtige redes, modderige veldslagen en markante intriges passeren de revue. Gevat in vaak duistere, onbestemde shots. Het is trouwens een moeilijke tak van sport: om eer te doen aan Engelands grootste schrijver. Maar Chalamet (intussen het sekssymbool van dit tijdperk), Edgerton en ook de immer briljante Ben Mendelsohn acteren precies de juiste combinatie van hoffelijkheid, machtswellust, arrogantie en sympathie (in verschillende samenstellingen, uiteraard). (De cartooneske rol van Robert Pattinson als de schmierende Franse kroonprins moet maar voor lief worden genomen.)

Het zal de cast overigens vast de nodige moeite hebben gekost om niet om elkaars kapsels te moeten gniffelen. Want in de vijftiende eeuw had men een ander schoonheidsideaal voor ogen, zoveel is duidelijk.