The Forest of Love: Deep Cut: gestileerde shots; bezwerend acteerwerk

Dat uitgerekend The Forest of Love , de nieuwste film van Sion Sono – die wel een Japanse ‘aartsprovocateur’ wordt genoemd – eind vorig jaar bij Netflix verscheen, was een verrassing. De films van Sono – denk aan Love Exposure (2008) en Why Don’t You Play in Hell (2013) – zijn niet voor tere zieltjes. Zijn verhaalwerelden draaien om manische schoolmeisjes, complottheorieën, kinky sex en georganiseerde misdaad. Toch heeft Sono klaarblijkelijk bij de streamingdienst zijn publiek gevonden, want hij heeft een zogeheten ‘deep cut’ mogen maken van zijn speelfilm. Waarmee de speelduur van 150 naar 280 minuten is verlengd.

Dus zien we nog meer van charlatan en psychopaat Joe Murata (Kippei Shiina) die in 1995 Mitsuko (Eri Kamataki) voor zich probeert te winnen. Een exercitie die volgens haar vrienden weleens interessant kan zijn als onderwerp van een documentaire. Terwijl zij de twee lovers volgen met een camera, blijkt Murata snodere plannen te hebben. Ook is er in de deep cut meer ruimte voor de flashbacks naar 1985, waarin Mitsuko’s traumatische verleden wordt belicht. Hoewel Sono de gebeurtenissen nu ook in een iets andere volgorde laat plaatshebben, opnieuw gemonteerd - en dat is knap gedaan. 

Het eindresultaat zal vooral fans van Sono aanspreken. De film duurde al 2,5 uur – en dat was voor veel critici al te lijzig – en de show zal met zeven afleveringen het kijkersgeduld nog meer op de proef stellen. Sowieso is de discussie wat het verschil tussen televisie en cinema behelst nog steeds springlevend. Is The Forest of Love: Deep Cut nu een televisieserie of een speelfilm? Een combinatie ligt voor de hand: een knap staaltje anti-televisie. Met prachtig gestileerde shots, en bezwerend acteerwerk. Je zou het kunnen vergeleken met David Lynch’ Twin Peaks , waarin vorm en personage-ontwikkeling prevaleren boven de plot.