The Dropout S01E01-02: kwakzalver of dromer?

Foto credits: Hulu

Hoe speel je een idiosyncratische vrouw zonder dat het gekunsteld lijkt? Hoe zorg je ervoor dat je een zekere menselijkheid toevoegt aan je personage? Dat zijn vast vragen die door het hoofd van actrice Amanda Seyfried gingen voordat ze instemde met de rol van Elizabeth Holmes in het op een waargebeurd verhaal gebaseerde The Dropout. Holmes staat bekend als de vrouw achter Theranos: het bedrijf dat beweerde tientallen bloedtests te kunnen doen met een apparaat. Holmes staat ook bekend als een vrouw die ongemakkelijk overkomt, met een zekere kilheid. Zie bijvoorbeeld de documentaire The Inventor: Out for Blood in Silicon Valley.

Daarin is te zien hoe de destijds 19-jarige oud-student van de prestigieuze universiteit van Stanford met haar partner Sunny Balwani (Naveen Andrews uit  Lost speelt hem in The Dropout ) een hoop geld binnenhaalt voordat hun charlatanerie wordt ontdekt. Wie de lotsbestemming van Holmes een beetje kent weet dat ze afgelopen januari is veroordeeld, en dat binnenkort bekend zal worden welke straf ze zal krijgen. De vrouw die dacht dat ze net als andere ‘drop-outs’ als Steve Jobs en Bill Gates een innovator en wereldverbeteraar zou worden, zag haar droom in duigen vallen. Hoewel haar plan natuurlijk nooit was geworteld in de realiteit.

Daar speelt Seyfried knap mee; ze speelt een vrouw die soms wel en dan weer niet in haar eigen grootse kwakzalverij gelooft. Een vrouw die naar kortere wegen naar succes zoekt, omdat ze zo overtuigd is van haar talent. En een vrouw die vlak voordat ze naar de universiteit gaat haar moeder (Elizabeth Marvel) influistert dat ze in de zomervakantie – die ze doorbrengt in Peking – het plan heeft opgevat om ontmaagd te worden. Seyfried vertelt dat met een serieuze blik die geenszins pathetisch aandoet. Dat geldt ook voor scènes die voyeuristisch ogen.

Holmes danst graag voorafgaande aan belangrijke vergaderingen. Dan zien we Seyfried keihard uit haar dak gaan, terwijl niemand meekijkt. Dat was kennelijk onderdeel van haar mentale voorbereiding: dikwijls loopt Holmes ook met een iPod in haar handen. Maar dit soort scènes zijn ook voorbeelden van wat een documentaire, zoals de bovengenoemde van Alex Gibney, soms moeilijk kan laten zien: de mens achter het enigma. En Seyfried laat met haar geweldig acteerwerk dus zien dat de vrouw die ze speelt soms hartstochtelijk in zichzelf geloofde. Als kijker ga je daar soms in mee. Hoewel in vrijwel elk shot een akelig gevoel weerklinkt: na de hoogmoed komt de val.

Daar zien we in elke aflevering al glimpen van, met Holmes die overhoord wordt door agenten. Maar dan zien we haar in flashbacks, die soms bijna nostalgisch aandoen, weer dromen. Dromen van iets dat alleen in haar verhaalwereld bestaat.